به گزارش مشرق، کورتون‌ها کاربرد وسیعی در طب رایج دارد، در بسیاری از بیماری‌های پوستی، روماتولوژی, بیماری‌های خونی مانند لوسمی و لنفوم، هپایت، سندروم نفروتیک، آسم، اِدم مغزی و... مورد استفاده قرار می‌گیرند. داروی کورتون در سال 1984 میلادی وارد بازار دارویی شد که انقلاب عظیمی را در صنعت دارویی به وجود آورد. در همان ابتدای آمدن داری کورتون تبلیغات زیادی برای درمان بسیاری از بیماری‌ها توسط کورتون صورت گرفت و بسیاری از افراد از این دارو برای درمان بیماری خود از آن سود بردند.کورتون‌ها برای درمان بیماری‌های التهابی مانند آرتریت روماتوئید کاربرد فراوان دارد.
محمد دریایی متخصص علوم زیستی و گیاهان دارویی درباره کورتون‌ها می‌گوید: پیدایش کورتون‌ها سیمای درمان شناسی را به کلی تغییر داد و انقلابی عظیم به وجود آورد. یکی از کارخانه تولید داروی آمریکایی مقاله‌ای در سال 1332 شمسی ارائه داد که در آن آمده بود: «طی سه سال تجربۀ بالینی با کورتن، آثار درمانی حاصل از آن بسیار رضایت بخش بوده و نتایج نیکوی حاصل از تجویز آن در بیماری‌هایی که قبلاً درمان مؤثری برای آنها وجود نداشت طی صدها گزارش از طرف محافل پزشکی تأیید شده است. به کمک این داروها در اکثر موارد بهبود دائم را میتوان به دست آورد. در بیماری‌های مزمن و غیر مهلک مانند آرتریت روماتوئید، تجویز دارو طی مدت نسبتاً طولانی بهبود کامل ایجاد کرده و هیچ گونه آثار سویی بر جای نمی‌گذارد.»
بیش از سه سال از شروع درمان با کورتن نگذشته بود که محققان دریافتند از داروی کورتون معجزه‌ای نباید خواست چرا که نه تنها آرتریت روماتوئید را درمان نمی‌کند و این بیماری، علی رغم درمان‌های دقیق با کورتن به سیر خود ادامه می‌دهد، بلکه با درمان طولانی به وسیلۀ این داروها یک سلسله عوارض کم و بیش شدید در بیماران مشاهده می‌شود.
عوارض داروهای کورتونی
لذا در سال 1975 سیمونز در کتاب روماتولوژی خود نوشت: «آرتریت روماتویید به خودی خود هیچ گونه خطری ندارد و حیات بیمار را تهدید نمی‌کند. مگر این که با داروهای کورتونی درمان شود زیرا این درمان‌ها طولانی است و درمان طولانی به وسیلۀ این داروها باعث ایجاد سندروم کوشینگ می‌شود و درنتیجه در بیمار عوارض و اختلالاتی مانند فربهی چهره و تنه، افزایش فشار خون، پوکی استخوان‌ها، عفونت‌های مکرر، زخم معده و اثنی عشر و... به وجود می‌آید.»
از این نظرات میتوان به این نتیجه رسید که کورتون‌ها، تظاهرات بالینی بسیاری از بیماری‌ها را کاهش می دهد، بدون آن که در ماهیت آنها تغییری ایجاد کند. کورتون نقاب دروغین از سلامت بر چهره بیمار می‌کشد. داروهای کورتونی صرفاً علائم بیماری را سرکوب می‌کنند و بیماری را درمان نمی‌کنند و عوارض زیادی برای بدن به جای می‌گذارد.
در کتاب اطلاعات و کاربرد بالینی داروهای ژنریک ایران آمده است: «در اغلب موارد کاربرد داروهای کورتونی برای برطرف کردن علائم بیماری است و هیچ تأیری در درمان علت بیماری‌ها ندارد.»
در کتاب فارماکولوژی پایه و بالینی در مورد این داروها آمده است: «آثار ضد التهابی و فرونشانندۀ مصونیت این مواد، از نظر درمان شناسی فوق العاده مورد استفاده واقع می‌شود لیکن همین آثار، خود مسئول مهم ترین عوارض خطیر آن ها است. چون درمان با کورتون جنبۀ ریشه کنی بیماری را ندارد، فرآیند بیماری زا ممکن است به پیشرفت خود ادامه دهد, درحالی که تظاهرات بالینی آن تحث تاثیر دارو متوقف شود.
