سرویس فرهنگ و هنر مشرق- در شب نیمۀ رمضان که به شعرخوانی شاعران در حضور رهبر معظم انقلاب اختصاص داشت ناگهان یک تابلوی نقاشی، چشم‌ها را خیره ساخت. دانیال فرخ نقاش این تابلو، آن را برای هدیه به رهبر انقلاب آورده بود؛ تابلویی که حاج احمد متوسلیان را با ریش و موی سفید، در آغوش رهبر نشان می‌داد. به همین مناسبت با این هنرمند انقلابی مصاحبه‌ای کرده‌ایم که می‌خوانید.
* اندکی از خودتان بگویید.
ـ متولد 1362 هستم. از کودکی نقاشی می‌کردم و کار گرافیک را به طور جدی، از سال 1382 شروع کردم و کمی بعد برای تحصیل در رشتۀ گرافیک به دانشگاه آزاد رفتم.
* کجاها کار می‌کردید؟
ـ اوایل، بیشتر کارهای تبلیغات تجاری می‌کردم. این دوره تجربیات خوبی برای من به همراه داشت تا در علایق اصلی‌ام که موضوعات فرهنگی هستند به کار گیرم.
* ایدۀ این تابلو از کجا آمد؟
ـ در مصاحبه‌ای که روز سوم خرداد از وزیر دفاع منتشر شد، ایشان اعلان کردند که یک اسیر یونانی که به‌تازگی از زندان‌های رژیم صهیونیست، آزاد شده خبر داده که جناب متوسلیان زنده است. (مدارکی دال بر زنده بودن 4 دیپلمات ایرانی داریم). ما در این مدت اصطلاح «جاوید الاثر» را برای آنها به کار می‌بردیم.
واقعاً عجیب است. احمد متوسلیان در 14 تیر 1361 به همراه سه دیپلمات ایرانی اسیر شده‌اند و اکنون 34 سال از آن ماجرا می‌گذرد. پدرم با جناب متوسلیان همرزم بود. لذا ما از بچگی به ایشان عشق می‌ورزیدیم. مضافاً که بخشی از تبلیغات محیطیِ فیلم «ایستاده در غبار» که دربارۀ جناب متوسلیان است توسط بنده انجام گرفت. بنابراین به انحاء مختلف با این عزیز آشنا بودم و به او فکر می‌کردم.
* آیا این تابلو حرف روز ماست؟
ـ بله. نسل امروز ما متوسلیان را ندیده و نمی‌شناسد. خوشبختانه او در حیات است. لذا احساس وظیفه کردم که باید برای معرفی او کاری انجام دهم. به هر حال دیدن حاج احمد بعد از 34 سال می‌تواند بسیار شوق‌انگیز و جذاب باشد.
* چه شد که لحظۀ دیدار را خلق کردید؟
ـ فکر کردم بعد از بازگشت ایشان به وطن، چه اتفاق خاصی می‌تواند بیفتد. دیدم شاخص‌تر از همه، دیدار ایشان با رهبر معظم انقلاب خواهد بود.
* فرم و شکل نقاشی، از کجا آمد؟
ـ جناب فاضل نظری، شعری دارد که ناخودآگاه مرا به یاد احمد متوسلیان می‌اندازد. لذا این بیت الگوی من شد:
باز با گریه به آغوش تو برمی‌گردم
چون غریبی که خود را برساند به وطن
* آیا از ابتدا، این تابلو را برای اهداء به رهبر انقلاب کشیده بودید؟
ـ واقعاً نه. تصوّرم این بود که در فضای مجازی و رسانه‌ها پخش خواهد شد. فکر نمی‌کردم که چنین توفیقی نصیبم شود.
* چه مدت روی تابلو کار کردید؟
ـ حداکثر دو هفته، از ابتدای ماه مبارک رمضان، هر شب از افطار تا سحر. نیمه‌شب چهاردهم رمضان به اتمام رسید و کمتر از 24 ساعت بعد رونمایی شد.
* خداوند از شما قبول فرماید. موضوع حاج احمد امسال در آثار هنری ظهور یافته است.
ـ بله. خداوند قلب‌ها را به سمت ایشان برده است. ان شاء الله که این نوید خوبی برای آزادی ایشان باشد. در همین ماه خرداد، آقای حسن روح‌الامینی نیز یک نقاشی از حاج احمد کشید که اثر بسیار خوبی است.
نقاشی دیگری از چهره امروز حاج احمد متوسلیان که توسط روح الامینی کشیده شده است
* آیا نمی‌خواستید رنج اسارت را در چهرۀ حاج احمد نشان دهید؟
ـ به فکرم رسید. ولی احساس کردم که او همچون فرمانده‌ای پابرجا است که باید به کار فرماندهی‌اش ادامه دهد.
* لباس حاج احمد، را ساده گرفتید.
ـ ابتدا لباس ایشان را در قالب لباس‌های جدید سپاه ترسیم کردم. اما دیدم خیلی شیک و نظیف شده و با موضوع، جور درنمی‌آید. لذا به لباس‌های بدون درجۀ اوایل انقلاب رسیدم؛ لباس بسیجی و خاکی‌رنگ.
* رهبر انقلاب چه احساسی از تماشای این تابلو داشت؟
ـ شب‌های نیمۀ رمضان، فضای شعر و شاعری است. بعد از اتمام جلسه، چند شاعر داشتند کتاب‌های خود را به حضور ایشان معرفی می‌کردند. ما وقتی تابلو را جلو آوردیم و ایشان دیدند در ابتدا تعجب کردند. در فیلم نیز معلوم است. گفتند: حاج احمد متوسلیان است؟ یعنی اگر ان شاء الله برگردند... سکوت کردند و متأثر شدند. سپس دعا کردند که به‌زودی برگردند.
* از هنر نقاش چیزی نگفتند؟
ـ بنده را مورد عنایت قرار دادند و از تابلو تمجید کردند. خیلی خوشحال شدم. گفتند: چقدر هم خوب کشیده‌اند! سپس از تکنیک این نقاشی پرسیدند که گفتم دیجیتال پینت (Digital Paint) است، که باعث سرعت در کار می‌شود. این تکنیک در کامپیوتر اجرا شده در انتها، پرینت گرفته می‌شود.
* سعی نکردید متوسلیان را پیرتر نشان دهید؟
ـ از حاج احمد تصویری نزدیک به این حالت داشتیم. نمی‌خواستم چهرۀ او را چندان تغییر دهم تا مخاطب او را بهتر و سریع‌تر بشناسد. ان شاء الله که با چهره‌ای جوان‌تر از اینکه ما کشیده‌ایم بازگردند.
* از سابقۀ خودتان بگویید.
ـ یکی از اولین کارهایم که بازتاب خوبی هم داشت مجموعه تابلوی «جنگ، کار، تا پیروزی» بود. مجموعه بیلبوردهای معروف «شمر زمانه‌ات را بشناس» نیز شهرت پیدا کرده است. مجموعه‌ای را نیز با عنوان «تحریف امام» کار کرده‌ام. اثر «انقلابی به پا خاست» به مناسبت دهۀ فجر در میدان ولیعصر (عج) نصب شد. آخرین کارم، بخشی از تبلیغات فیلم‌های بادیگارد و ایستاده در غبار بوده است.
* در فروردین نام شما در شمار «کاندیداهای هنر انقلاب» به چشم می‌خورد.
ـ بله درست است. لطف دوستان بود.
* اندکی از خودتان بگویید.
ـ متولد 1362 هستم. از کودکی نقاشی می‌کردم و کار گرافیک را به طور جدی، از سال 1382 شروع کردم و کمی بعد برای تحصیل در رشتۀ گرافیک به دانشگاه آزاد رفتم.
* کجاها کار می‌کردید؟
ـ اوایل، بیشتر کارهای تبلیغات تجاری می‌کردم. این دوره تجربیات خوبی برای من به همراه داشت تا در علایق اصلی‌ام که موضوعات فرهنگی هستند به کار گیرم.
* ایدۀ این تابلو از کجا آمد؟
ـ در مصاحبه‌ای که روز سوم خرداد از وزیر دفاع منتشر شد، ایشان اعلان کردند که یک اسیر یونانی که به‌تازگی از زندان‌های رژیم صهیونیست، آزاد شده خبر داده که جناب متوسلیان زنده است. (مدارکی دال بر زنده بودن 4 دیپلمات ایرانی داریم). ما در این مدت اصطلاح «جاوید الاثر» را برای آنها به کار می‌بردیم.
* آیا این تابلو حرف روز ماست؟
ـ بله. نسل امروز ما متوسلیان را ندیده و نمی‌شناسد. خوشبختانه او در حیات است. لذا احساس وظیفه کردم که باید برای معرفی او کاری انجام دهم. به هر حال دیدن حاج احمد بعد از 34 سال می‌تواند بسیار شوق‌انگیز و جذاب باشد.
* چه شد که لحظۀ دیدار را خلق کردید؟
ـ فکر کردم بعد از بازگشت ایشان به وطن، چه اتفاق خاصی می‌تواند بیفتد. دیدم شاخص‌تر از همه، دیدار ایشان با رهبر معظم انقلاب خواهد بود.
* فرم و شکل نقاشی، از کجا آمد؟
ـ جناب فاضل نظری، شعری دارد که ناخودآگاه مرا به یاد احمد متوسلیان می‌اندازد. لذا این بیت الگوی من شد:
باز با گریه به آغوش تو برمی‌گردم
چون غریبی که خود را برساند به وطن
* آیا از ابتدا، این تابلو را برای اهداء به رهبر انقلاب کشیده بودید؟
ـ واقعاً نه. تصوّرم این بود که در فضای مجازی و رسانه‌ها پخش خواهد شد. فکر نمی‌کردم که چنین توفیقی نصیبم شود.
* چه مدت روی تابلو کار کردید؟
ـ حداکثر دو هفته، از ابتدای ماه مبارک رمضان، هر شب از افطار تا سحر. نیمه‌شب چهاردهم رمضان به اتمام رسید و کمتر از 24 ساعت بعد رونمایی شد.
* خداوند از شما قبول فرماید. موضوع حاج احمد امسال در آثار هنری ظهور یافته است.
ـ بله. خداوند قلب‌ها را به سمت ایشان برده است. ان شاء الله که این نوید خوبی برای آزادی ایشان باشد. در همین ماه خرداد، آقای حسن روح‌الامینی نیز یک نقاشی از حاج احمد کشید که اثر بسیار خوبی است.
نقاشی دیگری از چهره امروز حاج احمد متوسلیان که توسط روح الامینی کشیده شده است
* آیا نمی‌خواستید رنج اسارت را در چهرۀ حاج احمد نشان دهید؟
ـ به فکرم رسید. ولی احساس کردم که او همچون فرمانده‌ای پابرجا است که باید به کار فرماندهی‌اش ادامه دهد.
* لباس حاج احمد، را ساده گرفتید.
ـ ابتدا لباس ایشان را در قالب لباس‌های جدید سپاه ترسیم کردم. اما دیدم خیلی شیک و نظیف شده و با موضوع، جور درنمی‌آید. لذا به لباس‌های بدون درجۀ اوایل انقلاب رسیدم؛ لباس بسیجی و خاکی‌رنگ.
* رهبر انقلاب چه احساسی از تماشای این تابلو داشت؟
ـ شب‌های نیمۀ رمضان، فضای شعر و شاعری است. بعد از اتمام جلسه، چند شاعر داشتند کتاب‌های خود را به حضور ایشان معرفی می‌کردند. ما وقتی تابلو را جلو آوردیم و ایشان دیدند در ابتدا تعجب کردند. در فیلم نیز معلوم است. گفتند: حاج احمد متوسلیان است؟ یعنی اگر ان شاء الله برگردند... سکوت کردند و متأثر شدند. سپس دعا کردند که به‌زودی برگردند.
* از هنر نقاش چیزی نگفتند؟
ـ بنده را مورد عنایت قرار دادند و از تابلو تمجید کردند. خیلی خوشحال شدم. گفتند: چقدر هم خوب کشیده‌اند! سپس از تکنیک این نقاشی پرسیدند که گفتم دیجیتال پینت (Digital Paint) است، که باعث سرعت در کار می‌شود. این تکنیک در کامپیوتر اجرا شده در انتها، پرینت گرفته می‌شود.
* سعی نکردید متوسلیان را پیرتر نشان دهید؟
ـ از حاج احمد تصویری نزدیک به این حالت داشتیم. نمی‌خواستم چهرۀ او را چندان تغییر دهم تا مخاطب او را بهتر و سریع‌تر بشناسد. ان شاء الله که با چهره‌ای جوان‌تر از اینکه ما کشیده‌ایم بازگردند.
* از سابقۀ خودتان بگویید.
ـ یکی از اولین کارهایم که بازتاب خوبی هم داشت مجموعه تابلوی «جنگ، کار، تا پیروزی» بود. مجموعه بیلبوردهای معروف «شمر زمانه‌ات را بشناس» نیز شهرت پیدا کرده است. مجموعه‌ای را نیز با عنوان «تحریف امام» کار کرده‌ام. اثر «انقلابی به پا خاست» به مناسبت دهۀ فجر در میدان ولیعصر (عج) نصب شد. آخرین کارم، بخشی از تبلیغات فیلم‌های بادیگارد و ایستاده در غبار بوده است.
* در فروردین نام شما در شمار «کاندیداهای هنر انقلاب» به چشم می‌خورد.
ـ بله درست است. لطف دوستان بود.
گفتگو از : امیر اهوارکی
