به گزارش مشرق، از روز جمعه ۱۸ تیر گروهک تروریستی منافقین در شهر پاریس پایتخت کشور فرانسه گردهمایی را برگزار کرده است. این گردهمایی چند سالی است که با مدیریت گروهک منافقین برگزار می شود. همه ساله با شیوه های مختلف مانند سفرهای رایگان از اقصی نقاط جهان ایرانیانی را به محل گردهمایی آورده و در کنار برنامه های سیاحتی از آنان در این گردهمایی استفاده می کند تا کثرت به اصطلاح مخالفان نظام در خارج را به نمایش بگذارد. همچنین در نشست های مختلف این گردهمایی ها برخی از شخصیت های سیاسی کشورهای مختلف جهان، خصوصا آن دولت هایی که با نظام اسلامی و انقلاب اسلامی ایران خصومت دارند، به عنوان سخنران حضور یافته و برای خوشآمد برگزار کنندگان آن، اتهاماتی را علیه ایران مطرح و ضمن ضرورت برخورد با ایران، عمر دولت انقلابی ایران را پایان یافته اعلام می کنند که عنقریب است که از آن اثری باقی نخواهد ماند.
در گردهمایی امسال در پاریس نیز شیوه فراخوانی و برنامه ها و مدعوین تکرار شد. موضوعی که امسال مورد توجه رسانه ها و مردم ایران قرار گرفت، حضور ترکی فیصل از دولتمردان کهنه کار دولت سعودی بود. دولتی که نزد مردم ایران دشمن ترین دشمنان است و نفرت از این دولت بدوی وجاهل در دوران تمدن بشری در آحاد ملت ایران از زن و مرد و کودک و جوان نهادینه شده است. حضور ترکی فیصل در این مراسم و سخنرانی در آن که بر اساس سنت، مشتی اتهامات علیه ایران را مطرح ساخت و در نهایت پایان جمهوری اسلامی را به زعم خود نوید داد، موجب شد نفرت مردم ایران از منافقین، این جانیان خیانت کار، بیشتر شود. گروهکی که در خاطرات ایرانیان تلخی خیانت، ترور و جنایت آنها هنوز کامشان را تلخ می کند.
گروهک منافقین که اساسا و رسما تفکر مارکسیستی را به عنوان ایدئولوژی و مشی خود برگزیده بود( 1354) راه و روشی جدای از مطلوبیت جامعه اسلامی را دنبال می کرد و بر همین اساس مطرود جامعه بود. اما ریاکارانه در بحبوحه پیروزی انقلاب اسلامی ایران در سال های 1356 و 1357 منادی اسلامخواهی شد و توانست سرهای پر شوری از جوانان انقلابی را مست خویش سازد. کسانی که بعد ها برای همراهی با این جریان نفاق گریزی نداشتند با همه تردیدهایی که در آنها ایجاد شده بود.
منافقین در سال های نخست به دنبال ایجاد تشتت در صفوف انقلاب برآمدند و جمع شدن دور ابو الحسن بنی صدر بر اساس همین سیاست بود که هزینه های جامعه ایران و انقلاب نوپای مردمی اش را به شدت افزایش داد. همزمان با ترور مردم ضمن مدیریت ناامنی در جامعه هدف ناتوان نشان دادن اندیشه اسلامی در عرصه سیاسی را دنبال کردند. پس از فرار از ایران نیز به دولت بعث صدام پناهنده شدند تا همزمان چند وظیفه را دنبال کنند:
1- جاسوسی برای کشور دشمن که جنگی ویرانگر را علیه ایران شروع کرده بود.
2- ترور شخصیت های موثر انقلاب و جمهوری اسلامی تا به تعبیری نظام اسلامی از مغز افزار انقلاب تهی گردد.
3- خرابکاری در حوزه های زیر ساختی و نظامی و اقتصادی کشور ایران تا هزینه های دفاعی ایران افزایش یابد.
4- بمب گذاری و کشتار مردم درشهرهای مختلف با هدف گسترش احساس ناامنی در مردم.
5- تبلیغات گسترده علیه نظام در کشورهای غربی
6-ابزار سرکوب دولت صدام علیه مردم عراق خصوصا اکراد در شمال و شیعیان در جنوب عراق.
همه این اقدامات موجب شده است که این سازمان در جامعه ایرانی مطرود و منفور باشد و هر آنکس و یا دولتی که با آن همکاری می کند نیز منفور ایرانیان است.
همکاری منافقین با رژیم بعصی صدام که به شهادت هزاران هم وطن انجامید نفعی برای این گروهک نداشت و با حذف صدام از صحنه سیاسی عراق عملا این جریان نفاق خود را مستاصل دید که جایی در جهان حاضر به پذیرش آن نبود و نیست.
لذا با توجه به دشمنی دولت امریکا و رژیم صهیونیستی با ایران، جاسوس رسمی این دولت های شیطانی شد و خصوصا در پرونده هسته ای ایران نقش آفرینی کرد و دستمزد آن هم مورد حمایت قرار گرفتن از سوی آمریکا بود.
اکنون که دولت مردمی عراق آرام آرام خود را از زیر سلطه امریکا بیرون می کشد و استقلال سیاسی عراق را کلید زده است، سازمان نفاق می داند که بایدحامی جدیدی را برای خود پیدا کند. از این روی به دولت وهابی آل سعود در عربستان روی آورده است تا با توجه به دشمنی دولت سعودی با ایران و عراق و نیاز عربستان به ابزارهایی در منطقه برای فشار به ایران و عراق خود را در خدمت این دولت تعریف کرده و از حمایت های آن خصوصا در ابعاد مالی برخوردار گردد.
اما دولت به شدت متزلزل و ناپایدار عربستان تکیه گاه مطمئنی نیست وشاخص های میدانی نشانگر و روایتگر تکرار سرنوشت دولت بعثی عراق برای دولت وهابی و بدوی عربستان است. بی تردید یافتن حامی و تکیه گاه جدید برای این گروهک سخت تر از گذشته خواهد بود و منافقین چاره ای ندارد تا برای رسیدن به این هدف خیانت های دیگری را علیه مردم ایران مرتکب شود که این امر بیش از گذشته نفرت ایرانیان از این سازمان و حامیان آن را موجد خواهد شد.
در گردهمایی امسال در پاریس نیز شیوه فراخوانی و برنامه ها و مدعوین تکرار شد. موضوعی که امسال مورد توجه رسانه ها و مردم ایران قرار گرفت، حضور ترکی فیصل از دولتمردان کهنه کار دولت سعودی بود. دولتی که نزد مردم ایران دشمن ترین دشمنان است و نفرت از این دولت بدوی وجاهل در دوران تمدن بشری در آحاد ملت ایران از زن و مرد و کودک و جوان نهادینه شده است. حضور ترکی فیصل در این مراسم و سخنرانی در آن که بر اساس سنت، مشتی اتهامات علیه ایران را مطرح ساخت و در نهایت پایان جمهوری اسلامی را به زعم خود نوید داد، موجب شد نفرت مردم ایران از منافقین، این جانیان خیانت کار، بیشتر شود. گروهکی که در خاطرات ایرانیان تلخی خیانت، ترور و جنایت آنها هنوز کامشان را تلخ می کند.
گروهک منافقین که اساسا و رسما تفکر مارکسیستی را به عنوان ایدئولوژی و مشی خود برگزیده بود( 1354) راه و روشی جدای از مطلوبیت جامعه اسلامی را دنبال می کرد و بر همین اساس مطرود جامعه بود. اما ریاکارانه در بحبوحه پیروزی انقلاب اسلامی ایران در سال های 1356 و 1357 منادی اسلامخواهی شد و توانست سرهای پر شوری از جوانان انقلابی را مست خویش سازد. کسانی که بعد ها برای همراهی با این جریان نفاق گریزی نداشتند با همه تردیدهایی که در آنها ایجاد شده بود.
منافقین در سال های نخست به دنبال ایجاد تشتت در صفوف انقلاب برآمدند و جمع شدن دور ابو الحسن بنی صدر بر اساس همین سیاست بود که هزینه های جامعه ایران و انقلاب نوپای مردمی اش را به شدت افزایش داد. همزمان با ترور مردم ضمن مدیریت ناامنی در جامعه هدف ناتوان نشان دادن اندیشه اسلامی در عرصه سیاسی را دنبال کردند. پس از فرار از ایران نیز به دولت بعث صدام پناهنده شدند تا همزمان چند وظیفه را دنبال کنند:
1- جاسوسی برای کشور دشمن که جنگی ویرانگر را علیه ایران شروع کرده بود.
2- ترور شخصیت های موثر انقلاب و جمهوری اسلامی تا به تعبیری نظام اسلامی از مغز افزار انقلاب تهی گردد.
3- خرابکاری در حوزه های زیر ساختی و نظامی و اقتصادی کشور ایران تا هزینه های دفاعی ایران افزایش یابد.
4- بمب گذاری و کشتار مردم درشهرهای مختلف با هدف گسترش احساس ناامنی در مردم.
5- تبلیغات گسترده علیه نظام در کشورهای غربی
6-ابزار سرکوب دولت صدام علیه مردم عراق خصوصا اکراد در شمال و شیعیان در جنوب عراق.
همه این اقدامات موجب شده است که این سازمان در جامعه ایرانی مطرود و منفور باشد و هر آنکس و یا دولتی که با آن همکاری می کند نیز منفور ایرانیان است.
همکاری منافقین با رژیم بعصی صدام که به شهادت هزاران هم وطن انجامید نفعی برای این گروهک نداشت و با حذف صدام از صحنه سیاسی عراق عملا این جریان نفاق خود را مستاصل دید که جایی در جهان حاضر به پذیرش آن نبود و نیست.
لذا با توجه به دشمنی دولت امریکا و رژیم صهیونیستی با ایران، جاسوس رسمی این دولت های شیطانی شد و خصوصا در پرونده هسته ای ایران نقش آفرینی کرد و دستمزد آن هم مورد حمایت قرار گرفتن از سوی آمریکا بود.
اکنون که دولت مردمی عراق آرام آرام خود را از زیر سلطه امریکا بیرون می کشد و استقلال سیاسی عراق را کلید زده است، سازمان نفاق می داند که بایدحامی جدیدی را برای خود پیدا کند. از این روی به دولت وهابی آل سعود در عربستان روی آورده است تا با توجه به دشمنی دولت سعودی با ایران و عراق و نیاز عربستان به ابزارهایی در منطقه برای فشار به ایران و عراق خود را در خدمت این دولت تعریف کرده و از حمایت های آن خصوصا در ابعاد مالی برخوردار گردد.
اما دولت به شدت متزلزل و ناپایدار عربستان تکیه گاه مطمئنی نیست وشاخص های میدانی نشانگر و روایتگر تکرار سرنوشت دولت بعثی عراق برای دولت وهابی و بدوی عربستان است. بی تردید یافتن حامی و تکیه گاه جدید برای این گروهک سخت تر از گذشته خواهد بود و منافقین چاره ای ندارد تا برای رسیدن به این هدف خیانت های دیگری را علیه مردم ایران مرتکب شود که این امر بیش از گذشته نفرت ایرانیان از این سازمان و حامیان آن را موجد خواهد شد.
