به گزارش مشرق، دیدگاه و نوع نگاه طنزآمیز وودی‌آلن - چه مثبت و چه منفی - مربوط به روابط اجتماعی موجود در جامعه‌ای است که در آن زندگی می‌کند. لزومی ندارد که هر چه او می‌نویسد با جوامع و فرهنگ‌های دیگر و روابطی که بین افراد سایر کشورها وجود دارد منطبق باشد! به همین دلیل هم نمایش «دوباره اون آهنگو...» هیچ ربطی به جامعه و فرهنگ و نوع روابط آدم‌ها در کشور ما ندارد.

 

حرف این نمایش این است که چنانچه بین یک زوج به هر دلیلی، مشکل یا فاصله عاطفی و اختلال در رابطه ایجاد شد، زن برای حل این مشکل می‌تواند با فرد دیگری رابطه پیدا کند؛ چون با این روش، قدر و ارزش رابطه قبلی خود را می‌فهمد و دوباره به زندگی و همسر خود برمی‌گردد! در این نمایش چنین اتفاقی می‌افتد؛ رابطه یک زن و شوهر به سردی می‌گراید و زن به این بهانه با دوست شوهر خود همراه می‌شود و به همسرش خیانت می‌کند!

 

البته به زعم این نمایش، این اتفاق را نباید خیانت نامید! (باورتان می‌شود که یک نمایش با چنین محتوایی از وزارت ارشاد مجوز گرفته و در تالارهای نمایشی ایران اجرا می‌شود؟)

آنچه در این نمایش به عنوان نسخه و راه درمان مشکلات زناشویی معرفی می‌شود، دقیقا همان چیزی است که در شبکه‌های ماهواره‌ای مبتذل و معاند و با هدف فروپاشی نهاد خانواده در ایران انجام می‌شود!

 

از داود نبی‌اردلان به عنوان کارگردان و بهاره رهنما به عنوان مشاور کارگردان این اثر نمی‌توان انتظاری جز این داشت؛ آن‌ها به تقلید و تکرار آثار خارجی‌ها خو گرفته‌اند و توان خلاقیت هنری ندارند. اما باید از مدیریت بنیاد رودکی که اجرای چنین نمایش‌هایی را در تالار تحت مالکیت خود تصویب می‌کنند و به آن‌ها مجوز می‌دهند پرسید که اصلا نظارتی بر این کار داشته‌اند و از محتوای این اثر آگاه هستند؟ اگر قرار بود به جای این اثر، یک نمایش با محتوای مذهبی و ارزشی اجرا شود، همین افراد از هفت آسمان سنگ می‌آوردند و آنقدر جلوی پای کارگردان آن نمایش می‌انداختند که کارگردان مذهبی، عطایش را به لقایش ببخشد! به ویژه که این روزها آن روی کاسب‌کاری مدیریت تالارها هم بالا آمده است و همین که می‌بینند در یک نمایش، بازیگران چهره و شناخته شده سینما و تلویزیون حضور دارند، سریع و با اشتیاق مجوز می‌دهند!

 

باید پرسید که شورای بازبینی مرکز هنرهای نمایشی وزارت ارشاد چه می‌کند؟ در همه جای دنیا، سعی می‌کنند که در نمایش‌ها از بازیگران حرفه‌ای تئاتر استفاده کنند. اما در تئاتر ما، بازیگران حرفه‌ای تئاتر مجبور هستند بیکار باشند تا به جای آن‌ها بازیگران مشهور سینما روی صحنه بروند! این جریان، چه نسبتی با تئاتر حرفه‌ای دارد؟

 

نمایش «دوباره اون آهنگو...» هم با بازیگران چهره خود کانون و بنیان خانواده را هدف گرفته است. باید از مسئولانی که اجازه اجرای چنین نمایش‌هایی را می‌دهند پرسید که حاضر هستند خانواده خودشان را به تماشای این آثار ببرند و حاضرند که اعضای خانواده‌شان، روش‌هایی که در چنین نمایش‌هایی آموزش داده می‌شود را به کار ببرند؟ آن هم نمایشی که متن آن توسط یک هالیوودی وابسته به لابی‌های صهیونیستی نوشته شده با متنی که خیانت به همسر و رابطه مثلثی را راهکار حل مشکل زناشویی معرفی می‌کند، این‌گونه روابط نزد مردم کشورهای غربی هم قبیح و مردود است چه برسد به مردم ایران! حتی در برخی فیلم‌های هالیوودی نیز، افرادی که وارد چنین روابطی می‌شوند در نهایت محکوم می‌شوند. اما در کشور ما، افراد به اصطلاح روشنفکر دنبال این هستند که این‌گونه روابط را در جامعه عادی کنند!