سرویس جهان مشرق - امروز، پانزدهمین سالگرد یازده سپتامبر است و هر دو نامزد انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکا به احترام این واقعه، فعالیت ستاد خود را تعطیل کردند. اما نکته اینجاست که پانزده سال پیش «دانلد ترامپ» و «هیلاری کلینتون» در روز 11 سپتامبر چه کردند و چه مواضعی اتخاذ نمودند و سیر فعالیت این دو با توجه به آن مواضع در طی این سالها چه بوده و امروز به کجا ختم شده است؟

 

 

 

 چند ساعت پس از وقوع حادثه یازده سپتامبر، «دانلد ترامپ» که در آن زمان یک تاجر ثروتمند تازه پا گذاشته به میانسالی بود، در گفتگوی تلفنی زنده خود با شبکه WWOR نیویورک با «آلن مارکوس» تحلیلگر به مباحثه پرداخت. مارکوس در آن زمان از ترامپ پرسید که اگر وی رییس‌جمهور آمریکا بود و در این موقعیت قرار می‌گرفت، چه می‌کرد. اکنون، پانزده سال گذشته و ترامپ در آستانه ریاست جمهوری قرار دارد. چیزی که شاید مارکوس اصلا فکرش را هم نمی‌کرد. ترامپ در آن زمان پاسخ داد: «طبعا اگر من رییس‌جمهور بودم، برخورد قاطعانه‌ای با مسئله داشته باشم. منظورم این است که اکثر مردم همین کار را می‌کنند. این چیزی نیست که بتوان تحملش کرد». 15 سال پیش وقتی ترامپ در موقعیت حادثه یازده سپتامبر قرار گرفت، هیچ سخنی از اخراج مسلمانان از امریکا به بهانه ماجرای برج‌های دوقلو نکرد و فقط به این بسنده کرد که بهتر است که آسمانخراش‌های نیویورک اصولی‌تر ساخته شوند. اما امروز، برای مصرف داخلی و راه‌یابی به کاخ سفید، دیالوگ او تغییر کرده است. برج ترامپ تا پیش از انفجار برجهای دوقلوی سازمان تجارت جهانی، بلندترین آسمانخراش نیویورک نبود اما اکنون بلندترین ساختمان این شهر محسوب می‌گردد.

 

 

 

هیلاری کلینتون در روز 11 سپتامبر سال 2011 از شبکه تلویزیونی به شبکه تلویزیونی و از کنفرانس به کنفرانس می‌رفت و فریاد مظلومیت‌خواهی و تهدید سر می‌داد: «کشورها تکلیفشان را مشخص کنند؛ یا با ما هستند و یا بر علیه ما». «دان ردر» مجری شبکه CBS‌ هنوز سوگند هیلاری را فراموش نکرده است: «قول می‌دهم کشورهایی که باعثش بودند، تاوان سختی پس خواهند داد». به گفته «رندال آرچیبالد» خبرنگار نیویورک تایمز، یازده سپتامبر آن سال، فرار ترامپ در لحظه انفجار برج‌های دوقلو در پلکان اضطرارای برجش که 4 مایل از آنها فاصله داشت، را به همراه داشت و نمایش وطن‌پرستانه هیلاری کلینتون را. ترامپ، به آرچیبالد گفته بود که فقط به فکر این بوده که جان خود را بردارد و فرار کند چرا که فکر می‌کرده ممکن است با توجه به بلند و مهم بودن برجش، ساختمان سوم ساختمان وی باشد. کلینتون هم عرصه را به عرصه تبلیغات خود و متهم کردن کشورهای جهان سوم تبدیل کرده بود.

 

 

 

دو هفته پس از واقعه، ترامپ در گفتگو با «شیکاگو سان تایمز» از طراحی جدید در برخی از طبقات برج خود حرف می‌زد و کلینتون یارگیری و لشکرکشی را به سر حد رسانده بود. ترامپ طی این سالها مسیر بی‌تفاوتی به یازده سپتامیر را پیش رفت و در توئیت سال 2013 به مناسبت دوازدهمین سالگرد واقعه 11 سپتامبر نوشت: «بهترین آرزوها را برای همه دارم حتی بازنده‌ها و متنفران از ما». او، دوسال بعد یعنی سال گذشته که فعالیت انتخاباتی خود را شروع کرد، این توئیت را حذف کرد.بعدها، شاهد بودیم که ترامپ در مناظره‌ها به دروغ از شادی مسلمانان مقیم اوهایو در روز حادثه یازده سپتامبر سخن گفت و یا در مناظره با «جب بوش» به او گفت که بهتر بود که برادرش پس از یازده سپتامبر استعفا می‌داد. از آن روز سال 2001 تاکنون، هیلاری کلینتون در راستای بهانه‌تراشی برای حمله به کشورهای جهان سوم از هیچ تلاشی مضایقه نکرده و ترامپ هم که اصلا در باغ مسئله نبود و نیست، امروز به نقد دیگران پرداخته و پرچم داعیه‌داری یازده سپتامبر را به دست گرفته است.

 

 

یازده سپتامبر، برای هر دو نامزد انتخاباتی امروز دغدغه میهن‌پرستی به همراه نداشت و امروز در سالگرد آن واقعه، نمایشی مضحک‌تر از آن دو را شاهد هستیم: تعطیل کردن فعالیت ستاد. آنها، حتی امروز به دیدار محل حادثه نرفتند. دو کاندیدایی که یکی تا خرخره مسلح به طراحی لشکرکشی به خاورمیانه و وقوع کشتارهای امروز است و دیگری عملا از سیاست چیزی نمی‌داند و هر از چند گاه چیزی را مطرح می‌کند که 48 ساعت بعد، بابت ابراز آن عذرخواهی می‌کند.

 

کلینتون، استاد بهره‌گیری از موقعیت‌هایی شبیه یازده سپتامبر جهت حصول منافع شخصی است و نگاهش به مردم آمریکا و بخصوص اقلیت‌ها کاملا ابزاری است و ترامپ یک تاجر گلف‌باز است که اطلاع اولیه‌اش از داعش و بحران‌های خاورمیانه غلط‌های بسیاری همراه است. سرنوشت مردم آمریکا -که صد البته در قدرت‌گیری این دو نفر خودشان دخیل و مقصر هستند- به دست کسانی افتاده که کارنامه دروغپردازی و موقعیت‌پرستی یکی از آنها و دمدمی مزاجی و نوسان رفتاری‌ یکی دیگرشان بر همگان روشن است و مبین کسانی است که به هیچ وجه در قامت رییس‌جمهور نمی‌گنجند و ورود هر کدام از آنها به کاخ سفید را باید به منزله و مثابه نزول ترکش بلا و سالهای آبستن حوادث ناگوار برای سیاست آمریکا دانست.