گروه جهاد و مقاومت مشرق - هنوز چند ماه از پیروزی انقلاب اسلامی نگذشته بود که بر اثر ناآرامی‌های کردستان بیش از دو لشکر ارتش در این منطقه درگیر شد. در سناریوی شرق و غرب، برای نابودی نظام نوپای اسلامی می‌بایستی ارتش که تنها تشکیلات نظامی منسجم و بازوی قدرتمند نظام بود با گرفتار شدن در جنگ خانگی، قدرت مقابله با دشمنان خارجی را نداشته باشد. این در حالی بود که صدام از مدت‌ها قبل، ارتش خود را به کمک اربابانش مجهز ساخته و گروهک‌های مزدور داخلی ایران را نیز به کمک فراخوانده بود. آخرین حادثه‌ای که برای فروپاشی ارتش پیش‌بینی شده بود، کودتای نقاب بود که قوی‌ترین ضربه آن به نیروی هوایی وارد شد و از پی آن نیروی هوایی تعدادی از خلبان‌های خود را از دست داد. همچنین واحد کلاه سبزها که نیروی واکنش سریع ارتش بود و هرجا غائله‌ای برپا می‌شد، سینه سپر می‌کرد، بخشی از نیروهای خود را از دست داد و از شور و نشاط افتاد.

شامگاه روز هفدهم مهر ماه در حالی که از شهادت سرگرد مصطفی کبریایی معاون سلحشور گردان دژ همگی دچار اندوه فراوان بودیم، به طور غیرمنتظره سروان اقارب پرست «جانشین بعدی لشکر 92 زرهی» را در مسجد جامع در برابر خود دیدم. فردای آن روز گفت صلاح می‌دانی بمانم و کمک کنم؟ گفتم اینجا سرزمین خون و آتش است، خودت باید تصمیم بگیری. او ماند و روزها از مناره مسجد جامع دیده بانی می‌کرد و در لحظه‌های بحرانی و فشار دشمن نیز همراه سایر نیروها به خط مقدم می‌رفت و درکنار رزمندگان به مقابله با عراقی‌ها می‌پرداخت.
از روز بیست و پنجم مهر ادامه نبرد در خرمشهر دشوارتر شد. رزمندگان ما به حداقل رسیده و در فشار بودند، عراقی‌ها به ساختمان‌های بلند نفوذ کرده و جنگ خانه به خانه شده بود.
سحرگاه دوم آبان بعد از اشغال ساختمان فرمانداری توسط متجاوزین و قطع عبور و مرور از روی پل به سمت آبادان، باقیمانده مدافعین با قایق به بخش شرقی شهر، «محله کوت شیخ» منتقل شدند.  دو سه روز بعد رزمندگان گروه سرگرد شفایی، از فرماندهان دانشکده افسری پس از اینکه از تخلیه شهر خبردار شدند جزو آخرین نفراتی بودند که خرمشهر را ترک گفتند.
شامگاه نبرد ذوالفقاری از منطقه بازدید داشتیم و درتلاش برقراری ارتباط و ملاقات با سرگرد کهتری بودیم، که به دلیل شدت درگیری و سکوت رادیویی عملی نشد. بیم آن می‌رفت که نیروهای ما به دام دشمن افتاده باشند. ساعاتی در اضطراب و نگرانی به سر بردیم که سرانجام خود او تماس گرفت و گفت: «بگذارید کار دشمن را تمام کنم! بعد با شما تماس می‌گیرم «به نیمه شب که نزدیک شدیم بار دیگر تماس گرفت و با لحنی که نوید پیروزی در آن موج می‌زد گفت: «بحمدالله صدای کلاشنیکف قطع شده و دشمن رمقی در تن ندارد.»
صبح روز بعد سرگرد کهتری را در سنگری پر از گل‌ و ‌لای بهمنشیر ملاقات کردیم. او با هیجان خاصی از لحظات آسمانی این پیروزی و همکاری صمیمانه سپاه و نیروهای بومی سخن می‌گفت و آن را به عنایات الهی نسبت می‌داد و در حالی که زخمی بود حاضر به ترک منطقه عملیات نمی‌شد. سربازان فریب خورده عراقی که در حال فرار از طریق رودخانه بهمنشیر بودند در باتلاق‌های اطراف آن به دام افتاده و تلف شده بودند و اجسادشان در حال جمع‌آوری بود. رزمندگان اسلام و مردم حق شناس آبادان، رودخانه بهمنشیر را به پاس دلاوری‌ها و از خودگذشتگی‌های این سردار رشید و بی‌ادعا «کهترشیر» نامیدند. متأسفانه این پیروزی شگفت‌آور در دعواها و غوغاسالاری‌های بنی‌صدرکمرنگ شد و  به فراموشی گرایید.
اواخر زمستان 59 برابر طرح نیروی زمینی، مسئولیت منطقه عملیات اروند به لشکر 77 خراسان واگذار شد و نطفه بزرگترین جنگ کلاسیک برای شکستن حصر آبادان بسته شد.
* سرهنگ  سید محمدعلی شریف‌النسب