به گزارش گروه جهاد و مقاومت مشرق، «عصمت خزائی» خواهر شهید خبرنگار مدافع حرم «محسن خزائی» در توصیف روحیات شهید اظهار داشت: شهید از ابتدا عشق به شهادت و عشق به اهل بیت (ع) داشت. همیشه فکرش این بود که زمینه ای برای روشنگری جوانان فراهم کند.

وی افزود: برادر شهیدم به همه احترام می گذاشت و علاقه زیادی به کودکان داشت به خصوص نسبت به کودکان بی سرپرست که کسی را نداشتند، بسیار دلسوز بود.

خواهر شهید خزایی ادامه داد: مهربان و عزیز بود آنقدر که برای تشییع پیکرش جمعیت زیادی آمدند، تنها برای ما نبود و متعلق به همه مردم بود از همه مهمتر آنکه به چیزی که دلش می خواست رسید و ثابت کرد، آتش عشق به حضرت زینب (س) در دلش شعله ور است.

از سه ساله اش را برای ادای تکلیف دست کشید

خواهر شهید خزائی ادامه داد: سعی می کرد زیاد از مسائل سوریه صحبت به میان نیاورد؛ ولی از برخوردش مشخص بود که آنجا چه خبر است، تنها می گفت قدر ایران و امنیت و آرامش کشورمان را بدانید. زنان سوری و فرزندانشان رنج زیادی می برند، واقعا بدانید این آرامش را مدیون خون شهدا هستید.

وی با اشاره به حضور شهید خزائی در جریان عملیات تروریستی «تاسوکی» بیان داشت: در عملیات تروریستی سیستان و بلوچستان به صورت معجزه آسایی نجات پیدا کرد، خیلی ناراحت بود و می گفت: «دیدید من لیاقت شهادت نداشتم». معتقدم  شهید خبرنگار «محسن ذوالفقاری» دست «محسن خزائی» را گرفت و پیش خودش برد. الان دو شهید رسانه ما به نام محسن هستند و این برای ما سعادت است.

عصمت خزائی با بیان اینکه شهدایی که رفتند، کاری حسینی کردند و ما که مانده ایم باید زینبی عمل کنیم، عنوان کرد: همیشه سفارشش این بود که مثل حضرت زینب (س) باشیم، می گفت؛ شما هم زینب‌گونه  عمل کنید، از هر اتفاقی درس بگیرید و در سختی و مشکلات خود را پیدا کنید.

وی به آخرین صحبت هایش با شهید اشاره کرده و بیان داشت: قبل از عملیات تماس گرفت و احوالپرسی کردیم. گفت: «شما دعا نمی کنید و نمی خواهید به آرزویم برسم»، گفتم: امام زمان (عج) سرباز می خواهد، مگر باید همه بروند؟! گفت: «نه، ما خط شکن هستیم». همینطور هم شد، به آرزویش رسید و خط شکن شد.

خواهر شهید خزائی ادامه داد: بیش از پنج سال در سوریه بود، همسر و فرزندانش را رها کرد و برای کار در سوریه سر از پا نمی شناخت. وقتی دختر سه ساله اش به دنیا آمد، گفتیم برگرد و به همسرت سری بزن. گفت: «تکلیف سنگین است، در ایران شما مراقب همسرم هستید؛ اما اینجا کسی نیست تا صدای رزمنده ها را به گوش جهانیان برساند و پیام رسان آنان باشد، چطور از من می خواهید برگردم؟!»