به گزارش
گروه جهاد و مقاومت مشرق، مراسم رونمایی از کتاب «حاجی فیروز» خاطرات دیدبان جانباز فیروز احمدی با حضور همرزمان و تعدادی از فرماندهان دفاع مقدس و همچنین نویسنده کتاب در خبرگزاری دفاع مقدس برگزار شد.
مهمان ویژه این رونمایی، سردار اسماعیل معروفی بود که به خاطر جانبازی و عدم توانایی در تکلم، کلیپی از خاطرات همرزمانش به نمایش در آمد و جانباز فیروز احمدی درباره رشادت های او در زمان جنگ سخنانی را بیان کرد. همچنین بخشی از کتاب حاجی فیروز که درباره این سردار نوشته شده بود، روخوانی شد.
در این مراسم جانباز فیروز احمدی با اشاره به شکل‌گیری روایت‌های این کتاب گفت: پس از اینکه از سپاه جدا شدم کار خاصی انجام نمی‌دادم و در مواقعی هم که دعوت می‌شدم می‌رفتم سخنرانی می‌کردم و به خانه برمی‌گشتم و به فرزندانم می‌گفتم هر چیزی را از جنگ می‌خواهید بگویید تا برایتان روایت کنم. آن‌ها هم روی سینه من می‌نشستند و من عملیات‌های درخواستی آن‌ها را برایشان روایت می‌کردم به گونه‌ای که احساس می‌کردم فیلمی را نگاه می‌کنند چون سعی می‌کردم تمام صحبت‌هایم تصویری و برای آن‌ها قابل هضم و درک باشد.
در ادامه مراسم نویسنده کتاب با تشکر از راوی کتاب «حاجی فیروز» گفت: من در مقدمه کتاب برداشت خودم را از آقای فیروز احمدی نوشته‌ام و امیدوارم توانسته باشم حق مطلب را ادا کنم.
روزهای آخر روای کتاب به طور ناگهانی خاطره جدیدی را به یاد آورد. خاطره ایشان مربوط به شهید مصطفی رمضانی بود. خاطره ایشان را تلفنی ضبط کردم؛ پس از شنیدم این خاطره حس ویژه‌ای به شهید پیدا کردم . اجر معنوی کتاب را به روح این شهید تقدیم کردیم.
نویسنده کتاب حاجی فیروز گفت: روز اولی که کتاب چاپ شد نسخه‌های اولیه را به پدر و مادر این شهید هدیه کردیم. شدت خوشحالی پدر و مادر شهید رمضانی قابل وصف نبود و این اتفاق از افتخارات این کتاب خواهد بود. پدر و مادری که در یکی از محله‌های فقیر تهران با عزت و آبرو روزگار می‌گذرانند. انشاالله که دعای این پدر و مادر شهید به همراه کتاب باشد؛ انتظار داریم این کتاب بارها به چاپ مجدد برسد.
این نویسنده افزود: هدف ما از چاپ این کتاب ترغیب رزمندگان حاضر در گروه‌های تلگرامی برای روایت خاطراتشان بود. ما در جلسه رونمایی ابتدایی این کتاب به این هدف دست پیدا کردیم. هدف دیگر ما از این کتاب این بود که ثابت کنیم عنوان «سرداری» فقط دلیل جدی گرفته شدن خاطرات دفاع مقدس نیست و یک رزمنده نیز می‌تواند خاطرات خود را بدون عنوان داشتن ذکر کند.
میثم رشیدی مهرآبادی درباره نحوه آشنایی‌اش با فیروز احمدی گفت: صبح یک روز تابستان که در جمع رزمندگان پیش کسوت ادوات لشکر ۱۰ سیدالشهدا (ع) بودیم و قرار بود با اتوبوس به فیروزکوه برویم، تنها کسی که برای اولین بار مرا تحویل گرفت حاج فیروز احمدی بود و به این ترتیب آشنایی بنده با ایشان و نوشتن کتاب آغاز شد. بخشی از خاطرات در شبکه‌های اجتماعی منتشر شده بود و من پس از ویرایش آن‌ها را رسانه‌ای کردم و نهایتا پیشنهاد کردم که این خاطرات به کتاب تبدیل شوند. پس از تکمیل این خاطرات از طریق مصاحبه با آقای احمدی نهایتا کتاب «حاجی فیروز» چاپ شد.
وی افزود: قبل از چاپ کتاب چند بار آن را ویرایش کردم و به فرماندهان آشنا به بحث دیدبانی در جنگ تحویل دادم تا با مطالعه کتاب اگر نواقصی هست آن را یادآوری کنند.
وی ضمن تشکر از زحمات خبرگزاری دفاع مقدس برای چاپ این کتاب گفت: حسین ثالثی در بخش تصاویر کتاب، عکس‌هایی را در اختیار ما قرار داد که حتی راوی کتاب نیز آن ها را ندیده بود. نمونه این عکس‌ها تصویر جلد کتاب است که از آرشیو خبرگزاری دفاع مقدس استخراج شده است. همچنین از خانم معصومی خبرنگار خبرگزاری به خاطر مصاحبه‌هایی که با خانواده روای کتاب داشتند تشکر می‌کنم.
در مقدمه کتاب آمده است: «زلال است. وقتی کنارش می‌نشینی حس خوبی داری. نه خودش را جای پدرت می‌گذارد که حرف‌هایش پر بشود از نصیحت و اندرز، نه موهای سفیدش می‌گذارد جای برادرت حسابش کنی. حست به او می‌شود چیزی بین پدری و برادری؛ حسی خاص که با هر کسی نمی‌توانی تجربه‌اش کنی. پای حرف‌هایش که بنشینی گاهی اوقات شکی می‌کنی به حافظه‌اش، ولی وقتی عکس همان اتفاق را می‌گذارد مقابلت، دهانت بسته می‌شود. اساسا وقتی پای جنگ می‌شود، بلد است از چیزهایی صحبت کند که دهانت بسته شود و همه وجودت بشود گوش!
حاجی فیروزِ داستان ما برعکس همه حاجی فیروزها، همیشه صورتش سفید بوده؛ چه آن روزهایی که در جنگ بود و پس از آن سپاه رفت و چه روزهایی که پشت تنور نانوایی بربری ایستاد و عرق ریخت. کارگری برای نانوایی پدرش به رغم بدن تکه پاره به جای خود، اما مشکل اصلی این بود که چند انگشتش قطع شده بود و نمی‌توانست نان‌ها را به خوبی پهن کند. نان‌های فیروز را می‌شد از دور تشخیص داد؛ ولی این‌ها باعث نمی‌شود از کیفیت نانش کم بشود.
کتابی که پیش روی‌تان است هم، به زلالی حاجی فیروز آماده شد. می‌شد خاطرات او از کودکی تا امروز را ثبت و ضبط کرد تا به کتابی قطور تبدیل شود، اما همین چند خاطره هم آن قدر خواندنی و مفید بود که بیارزد به خاطرش، کاغذها را به زیر غلتک‌های ماشین چاپ فرستاد.
حاجی فیروز در جنگ، یک دیده‌بان بود؛ یعنی چیزی فراتر از یک رزمنده پیاده و کمی پایین‌تر از یک فرمانده. نگاه او به روزهای جنگ به همین خاطر خواندنی و خاص شده و گاهی چیزهایی گفته است که در قوطی هیچ عطاری پیدا نمی‌شود.
این کتاب اصلا مقدمه نمی‌خواهد باید بی‌هیچ معطلی رفت سر اصل مطلب...»
وی اظهار کرد: ابتدا آقای احمدی خاطراتشان را در تلگرام از عملیات‌ها می‌نوشت و ما با خواندن این خاطرات به یاد دوستان و یاران سفرکرده خود می‌افتادیم و اشک حسرت می‌ریختیم. امیدوارم رسانه‌ها با پرداختن بیش از پیش به خاطرات دفاع مقدس که نوعی جهاد محسوب می‌شود دین خود را به فرهنگ دفاع مقدس و خون شهدا ادا کنند. این نوع خاطرات به ما یادآور می‌شوند که باید زندگی خودمان را کنترل کنیم و همیشه به یاد داشته باشیم در قبال چه کسانی چه مسئولیت‌هایی داریم.
در پایان مراسم از فیروز احمدی، راوی و میثم رشیدی مهرآبادی نویسنده کتاب حاجی فیروز، حسین ثالثی به خاطر همکاری در گردآوری تصاویر کتاب و مونا معصومی به دلیل همکاری در جمع‌آوری بخشی از خاطرات این کتاب تقدیر شد و نویسنده کتاب، هدایای خود را به خانواده شهید مصطفی رمضانی اهداء کرد.
* تصاویر: محسن رنگین کمان
* منبع: ایسنا / دفاع پرس
