سرویس ورزش مشرق – در آستانه دیدار تیم های ملی کشورمان و ازبکستان که هشتمین دیدار دور نهایی مسابقات مقدماتی جام جهانی ۲۰۱۸ روسیه است با یکی از کارشناسان اهل فن حرف زدیم. مسابقه ای که این روزها درباره اش به عنوان جشن صعود حرف زده می شود و برخی بر این باورند که می تواند بلیت جام جهانی را همان دوشنبه شب در جیب فدراسیون فوتبال و اعضای تیم ملی فوتبال مان قرار دهد.

امیر حاج رضایی در گفت و گو با مشرق، درباره دیدار تیم ملی با ازبکستان و اتفاقات حول و حوش آن حرف زد.

متن کامل صحبت های وی در ادامه می آید:

*قبل از قطعی شدن موفقیت جشن نگیرید

یک خوشبینی در جامعه فوتبال ما وجود دارد که آن هم به دلایل نتایج خوب تیم ملی مان در گروه و فاصله امتیازی اش با تیم های دوم و سوم جدول است. اما تا این لحظه هنوز هیچ چیزی در گروه قطعی نشده است. در این میان زمزمه هایی هست برای برپایی جشن صعود و دعوت از مقامات ارشد ورزش و حکومت که این می تواند استرس زا باشد. یک جمله سنجیده ای وجود دارد که توصیه می کند قبل از قطعی شدن هر موفقیتی جشن نگیرید. همچنین امیدوارم که مردم ذات فوتبال را بشناسند. فوتبال می تواند کاری کند تا از دل یک لحظات شادی آور اتفاقاتی رخ بدهد که آن لحظات را تبدیل کند به یک تراژدی کند و البته برعکسش هم هست. یعنی از دل یک تراژدی که دیگر همه ناامید هستند و قید همه چیز را زده اند، زایشی بوجود می آید و تیمی به رستگاری می رسد.

*ازبک ها فقط برای پیروزی بازی می کنند

تیم ملی ازبکستان دقیقا با ذهنیت پیروزی به تهران آمده است. ممکن است این سئوال بوجود بیاید که کدام تیم برای پیروزی به زمین نمی آید؟ توضیح این موضوع این است که این تفاوت اساسی در این باره این است که آنها در جام جهانی ۲۰۱۴ با سوم شدن در این گروه به پلی آف رفتند و با اردن بازی کردند و در همانجا رفت و برگشت حذف شدند و اردن هم در دیدار با اروگوئه شانسی نداشت و از آسیا نماینده پنجمی در جام جهانی برزیل حضور پیدا نکرد. حالا ازبک ها با داشتن آن تجربه تلخ و داشتن ۱۲ امتیاز می دانند که با این سه امتیاز ۱۵ امتیازی می شوند و پشت کره و ایران شانس های خودشان برای صعود مستقیم را حفظ می کنند. اما اگر این بازی را هم نبرند باز هم داستان پلی آف و رفتن به جاهای دور برای شان رقم می خورد. بنابراین ساموئل بابایان (سرمربی تیم ملی ازبکستان) حتما افکاری دارد که می تواند برای ما خطرناک باشد.

*مبادا باز هم به لبه تیغ برگردیم

از طرفی این تیم چون از آسیای میانه می آید از قدرت فیزیکی بالایی برخوردار و بیشتر بازی هایش درگیرانه و مستقیم است. دو سه ستاره مانند عادل احمداف و جپاروف دارد که اگر روز خوب شان باشد و بازی کنند کار را برای ما دشوار می کند. ما در این چند سال چند بار با اینها بازی کرده ایم. فراموش نکنیم که در دوره قبل هم در تاشکند ما آنها را به سختی شکست دادیم و در تهران به آنها باختیم که آن باخت ما را به چالش کشاند و ما را در مسیری قرار داد که در لبه تیغ حرکت کردیم و می توانستیم حتی حذف شویم. ما دو بازی سخت را در دوحه و اولسان برنده شدیم و این اتفاق افتاد و توانستیم به جام جهانی برویم. باید دقت کنیم تا مبادا بار دیگر آن اتفاقات برای مان تکرار شود. این بازی خیلی مشکل است. دلم نمی خواهد از کلمات کلیشه ای استفاده کنم ولی جدول به گونه ای پیش می رود که این واژه ها را می طلبد. باز هم تأکید می کنم که این بازی خیلی سخت است.

*سوت داور مانند شیپور جنگ است

حالا زمانی که احمد ابوبکر داور عمانی سوت بزند یک جنگ تمام عیار بین ایران و ازبکستان شروع می شود و می توان گفت که این سوت حتی شبیه به شیپور جنگ است. هر دو تیم به برد نیاز دارند آنها برای حفظ امید هایشان و ما برای تمام کردن کار که دو بازی آخرمان تشریفاتی شود.

*تماشاگران هیجانشان را کنترل کنند

اینکه بخواهیم بازی را با برد تمام کنیم به خیلی از عوامل و مسایل نیازمند است. مثلا بحث فنی که در اختیار کادر فنی است و آنها تیم را آماده می کنند. بحث بعدی تماشاگر است که ما باید آنها را متوجه کنیم یا خودشان متوجه باشند که آن حرکات شادی آورشان را کنترل شده انجام بدهند. ما می دانیم که همه آنچه روی سکوها رخ می دهد از سر عشق و شور و هیجان است اما اگر کنترل نشود فوتبال ما در آینده دچار مشکل می شود. مسابقه ای است که بیش از هر چیزی به کنترل روانی نیاز دارد. چه روی نیمکت و چه درون زمین و چه روی سکوها. ممکن است داور عمانی سوت اشتباهی بزند، ممکن است یک گل زودهنگام ما را بر هم بریزد و آن استرس و دلهره بر ورزشگاه و بازیکنان سایه بیندازد. این بازی خیلی مهم است. ما علاوه بر مردان مان درون زمین نیازمند مردان مان روی سکوها هستیم البته با یک حمایت منطقی. مراقب باشند که ای اف سی را تحریک نکند تا برای ما تصمیماتی بگیرد. باید بتوانیم این بازی را ببریم و دو بازی آخر مان تشریفاتی باشد.

*عوامل غیر منتظره هم بخشی از فوتبال است

هر دو تیم یکدیگر را خوب می شناسند و تحلیل ها و آنالیزهای شان را دارند اما یک عامل دیگر حوادث است. عوامل بیرونی است که ممکن است شرایط را به طور کامل تغییر بدهد. یک اخراج زودهنگام و بچگانه، یک پنالتی نامطلوب و... همه اینها می تواند استراتژی یک مربی را تغییر بدهد. فراموش نکنیم وقتی که بایرن مونیخ مقابل رئال حذف شد مطبوعات آلمان نوشتند یک بازیکن به حذف ما کمک کرد و آن بازیکن از رئال نبود که  کریس رونالدو باشد، آنقدر "ویدال" به ما صدمه زد که رونالدو نزد. او در بازی رفت یک پنالتی را به بیرون زد و در بازی برگشت هم اخراج شد. این یک واقعیت بود و آنها معتقد بودند که ویدال بیشتر از رونالدو به رئال کمک کرد و اینها همه بخش جدا نشدنی از فوتبال است.  

*تاکتیک دفاعی کی روش قابل احترام و نتیجه بخش بوده

مؤلفه های فوتبال ما کاملا مشخص است و ما بر اساس یک فوتبال تدافعی مسابقات مان را ادامه داده ایم. بخشی از جامعه فوتبال می توانند فوتبال تدافعی را دوست نداشته باشند...کما اینکه به مورینیو ایراد گرفته می شود یا به دیگو سیمئونه اشکال می گیرند ولی فوتبال دفاعی فوتبال غیر اخلاقی و غیر قانونی نیست. هر مربی یک تفکر و یک استراتژی دارد و بر اساس آن و با توجه به موجودی نیمکتش تیمش را می چیند. باید به حرف آقای اسکولاری در جام جهانی برگردیم که درباره ایران گفته بود تیم ملی ما فقط در ۵۰ متر عقب زمین تمرین کرده است و در ۵۰ متر جلو هیچ کاری انجام نداده است. وقتی ضعف های ما در ۵۰ متر جلو مشخص شد که با بوسنی بازی کردیم. می خواستیم حمله کنیم که به دور دوم صعود کنیم که دیدیم نمی توانیم موفق باشیم. بنابراین تاکتیک آقای کی روش مشخص است و تیمی بر اساس کارهای دفاعی و ضد حمله که تا اینجا هم موفق بوده است. این دفاع آموزش دیده است اما به کمال نرسیده. در زمینه اصول و مؤلفه های دفاعی به طور نسبی آموزش دیده و با برنامه است و این گل نخوردن شان نشان از آن دارد که در کارهای دفاعی تاحدود زیادی توفیق داشته اند. زمانی که ما توپ را از دست می دهیم خط پرس ما مشخص است و تا اینجا بازی هایی که دیده ایم مشخص بوده که ما از نیم دایره زمین خودمان پرس را شروع می کنیم. یعنی این توانایی را نداریم که از نیمه زمین حریف پرس را آغاز کنیم.  

*این صعود پیاپی برای کی روش حیثیتی است

نبود جامعه رسانه ای در ورزش کشور یک خلاء است. اما برخی اوقات از طرف دوستان روزنامه نگارمان سئوالاتی مطرح می شود که در واقع به تیم صدمه می زند. بدون اینکه آن عزیزان قصد صدمه زدن داشته باشند. تعمدی هم نیست. کی روش برای بستن هر راهی دو کار انجام می دهد. برای اینکه تیمش تمرکز داشته باشد و در آرامش باشد. اولا تیم را به خارج از کشور می برد. آنجا هم فضا بهتر است و هم امکانات. همچنین تیمش دور از کنون توجهات است و در دسترس خیلی ها نیست. منتقدان، طرفداران و غیره... من در فضای تیم ملی نیستم ولی این حق مربی است که برای تیمش تصمیم بگیرد و بنابراین نمی توانم مهر تأییدی بر اقدام کی روش بزنم یا آن را رد کنم. کی روش در برهه زمانی بسیار حساسی قرار دارد که برای اولین بار تیم ملی ایران را پیاپی به جام جهانی ببرد. این می تواند به حیثیت صنفی اش خیلی کمک کند. بنابراین همه راهکارها را به کار می برد که این اتفاق بیفتد. ما باید به او حق بدهیم. ولو اینکه برخی رفتارهایش را دوست نداشته باشیم.