به گزارش گروه جهاد و مقاومت مشرق، قبل از پیروزی انقلاب اسلامی ایران، سامانه‌ها و تجهیزات مورد نیاز ارتش از کشورهای گوناگون به‌ویژه بلوک غرب و آمریکا تأمین می‌شد و تحقیقات دفاعی به‌معنای واقعی جایگاهی نداشت.پس از پیروزی انقلاب، نیروهای مسلح کشور و ارتش جمهوری اسلامی ایران که از سویی درگیر مسائل رخ داده در کشور شده و از پشتیبانی‌های آمادی و فنی کشورهای سازنده تجهیزات موجود نیز محروم شده بود، درگیر یک جنگ تحمیلی تمام عیار شد.
عوامل فوق‌الذکر به‌همراه تحریم نظامی، مشکلات ناشی از پاک‌سازی عوامل وابسته به رژیم سابق و خروج مستشاران خارجی، مجموعاً شرایط بسیار نامطلوبی را برای ارتش ایجاد کرد که امر تعمیر، نگهداری و تأمین قطعات مورد نیاز سامانه‌های موجود را با مشکل مواجه ساخت.
تیمسار منصور ستاری فرمانده نیروی هوایی که بیشترین همت خود را در راه خودکفایی، قطع وابستگی به خارج و ارتقاء توان نهاجا با تکیه بر دانش بومی گذاشت، در یکی از سخنرانی‌های خود می‌گوید: «ما خود باید با تلاش پیگیر، کارهای خود را انجام دهیم و نتیجه کارهایمان را هم به آیندگانی که بعد از ما می‌آیند منعکس کنیم تا راه را اشتباه نروند.»
ستاری که پیش از انقلاب اسلامی و در سال 1346 با پایان یافتن تحصیلات متوسطه و اخذ دیپلم وارد دانشکده افسری (دانشگاه افسری امام علی (ع) فعلی) شد و پس از پایان دوران آموزشی به درجه ستوان دومی نائل شد. او سال 1350 برای گذراندن دوره عملی کنترل رادار راهی آمریکا شد و پس از یک سال به ایران بازگشت و به عنوان افسر رهگیر نیروی هوایی مشغول به‌کار شد.
او در همان یک سال توانست با کسب تجربه از دانشگاه آمریکایی ظرفیت تحقیقی و مطالعاتی خود را گسترش داده و با استفاده از «علوم راداری» در نشر و گسترش توسعه این هژمون برتر نظامی در داخل کشور نقش بسزایی را داشته باشد.
ستاری نماد باور و اقتدار ملی بود. او اگرچه قدرت نظامی کشورهای غربی را از نزدیک دیده بود و خود در آنجا تحصیل می‌کرد، ولی هرگز تحت تاثیر قدرت آن کشورها قرار نگرفت. ستاری در یکی از سخنرانی‌های خود در جمع کادر نظامی ارتش جمهوری اسلامی ایران می‌گوید: «ما باید این واقعیت را بپذیریم که در یک مرحله‌ای قرار گرفته ایم که دیگر امریکایی و انگلیسی نمی‌آید برای ما کار کند، پس به امید چه کسی نشسته ایم؟»
امیر سرلشگر منصور ستاری فرمانده نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران، در 15 دی 1373 در سانحه سقوط هواپیما در نزدیکی فرودگاه اصفهان به همراه تعدادی از افسران بلندپایه نیروی هوایی و همرزمان اش به درجه رفیع شهادت نائل آمد.
