به گزارش مشرق، جباری در بخشی از این مصاحبه می‌گوید:«به خاطر عمل‌هایم، کیفیتم را از دست دادم؛ زیرا نمی‌توانم تمرین کنم و کار سخت شده است. وقتی دکتر ایفمارک پای من را دید گفت زانوی من 20 سال پیرتر است و باید تعویض مفصل انجام دهم. زانوی من خیلی سالم کار نمی‌کند. با این شرایط سخت تلاش کردم در کنار تیم تمرین کردم و سعی کردم کیفیت داشته باشم اما سخت شده زیرا انرژی جوانی نیست و آسیب‌هایی داشتم. تصمیمی نگرفتم و نمی‌دانم وضعیتم چه می‌شود. اول دوست دارم مسئولان جواب بدهند که چه فکری کردند که من و مهدی رحمتی را کنار گذاشتند و بعد درباره تصمیمم صحبت خواهم کرد.» البته جواب سوال جباری از مسئولان، در میان همین حرف‌های خود او وجود دارد و می‌شود از تصمیم مسئولان باشگاه درباره کنار گذاشتن او دفاع کرد حتی اگر دلیل آنها مصدومیت‌های جباری و اوضاع نامناسب بدنی او نباشد.
این که جباری این شجاعت را داشته که این قدر راحت و بی‌پرده درباره وضعیت زانویش حرف زده قابل تقدیر است اما سوالی که پیش می‌آید این است که او چرا این قدر دیر به این وضعیت اعتراف کرده است؟ قبل از شروع فصل و در مرکز ایفمارک همه چیز درباره وضعیت بدنی او مشخص شده بود و شاید که نه، قطعا از نظر اخلاقی بهتر بود جباری در همان مقطع تصمیم بهتری می‌گرفت و خودش را با این زانوی پیر و کهنه به استقلال تحمیل نمی‌کرد.
او امروز از این می‌گوید که زانویش 20 سال از خودش پیرتر است اما در ابتدای فصل وقتی در رسانه‌ها درباره مصدومیت و آسیب‌پذیری زانویش گمانه‌زنی می‌شد حتی یک کلمه در این باره حرف نزد. حتی وقتی خبر رسید ایفمارک مصدومیت زانوی جباری را تایید کرده نصراله عبدالهی این موضوع را به صراحت تکذیب کرد و گفت: «به هیچ عنوان چنین موضوعی صحت ندارد. با انجام ام‌آرآی مشکلی برای حضور در بازی‌ها ندارد و مصدومیت او از ناحیه زانو کذب است.»
البته فیلمی کوتاه از تمرینات او در ارمنستان منتشر شد که نشان می‌داد وضعیت زانوی او عادی نیست و فشار تمریناتش با دیگر بازیکنان متفاوت است. با این حال جباری در آن مقطع صداقتی را که همیشه از او سراغ داشتیم نشان نداد و ترجیح داد یک جای خالی در لیست پر و پیمان استقلال را پر کند تا به صورت کجدار و مریز هم که شده برای استقلال بازی کند. او در یکی دو روز اخیر به مصدومیتش اعتراف کرده که به نظر می رسد خیلی دیر چنین تصمیمی را گرفته است.
این کار جباری دقیقا مشابه همان کاری است که امیر قلعه‌نویی یکی دو ماه پیش انجام داد. سرمربی فعلی ذوب‌آهن مدتی قبل در اعتراض به عدم دریافت مطالباتش از استقلال گفت: «می‌خواهم با مردم رُک صحبت کنم و به آنها چیزهایی را بگویم. من با استقلال یک میلیارد و 600 میلیون قرارداد بستم که آقایان به من گفتند قرارداد تو را در سازمان لیگ یک میلیارد و 200 میلیون ثبت می‌کنیم. چون نمی‌خواهم دروغ بگویم این حرف‌ها را می‌زنم. همان ابتدا 400 میلیون به من دادند و 200 میلیون هم در طول سال به من پرداخت کردند. یک میلیارد این پول باقی مانده و کلی مالیات برایش پرداخت کردم اما بقیه پول من مانده است.»
قلعه‌نویی و جباری که از لحاظ اخلاقی و شخصیتی تفاوت‌های زیادی با هم دارند، برای این که صداقت خود را نشان دهند اعترافاتی انجام دادند تا ثابت کنند آدم‌های صادقی هستند! اما واقعیت این است که آنها برای راستگویی زمان خوبی را انتخاب نکردند و به شکلی کاملا منفعت طلبانه مدت‌ها حقیقت را پنهان کردند و درست وقتی تصمیم به گفتن حقیقت کردند که منافع‌شان به خطر افتاد. واقعا اگر چند سال پیش، استقلال تمام مطالبات قلعه‌نویی را می‌داد او حاضر می‌شد در این باره با مردم رک صحبت کند و درباره مبلغ قراردادش حقیقت را بگوید؟ آیا اگر جباری از حضور در تمرین استقلال منع نمی‌شد هرگز از وضعیت بد زانویش حرف می‌زد؟
راستگویی خوب است و شجاعت زیادی می‌خواهد. اما اگر قرار باشد حقیقتی را که به سودمان نیست، برای مدتی پنهان کنیم و هروقت منافع‌مان به خطر افتاد به اسم صراحت و صداقت آن را افشا کنیم، هیچ ارزشی ندارد و شاید حتی فرق چندانی هم با دروغگویی نداشته باشد.
