به گزارش مشرق، ۱۲ مهرماه سالروز هجرت حضرت امام‌خمینی(ره) از عراق به کشور کویت در دوران تبعید است. پس از تبعید امام‌خمینی(ره) به نجف در سال ۴۳، ایشان باز هم فریادهای حق‏‌طلبانه و ظلم‌‏ستیز خود را علیه رژیم ستم‌شاهی از طریق سخنرانی، ارسال پیام‏‌های کتبی و شفاهی به گوش ملت ایران می‌رساند و بدین وسیله ماهیت بیدادگری و فساد و وابستگی رژیم شاهنشاهی را افشا می‌کرد.

برخلاف تصور رژیم شاه که فکر می‌کرد با تبعید امام به نجف، ایشان در بین علمای این کشور محدود می‌شود، از همان نخستین روزهای اقامت در نجف به تدریس پرداختند.

آیت‌الله سیدرضا بنی‌طبا شاگرد حضرت امام درباره اشتباه رژیم در فرستادن امام به نجف در گفت‌وگویی با تسنیم گفته بود: "بعد از فشار علمای قم به شاه که ایشان نباید ترکیه باشند، نجف را برای امام انتخاب کردند که از ترکیه برود نجف. معاندین، دشمنها، مخالفین و مشاورین شاه گفتند خوب شد که امام به نجف می‌رود. فقهای نجف علمای قم را قبول ندارند و می‌گویند اینها منبری‌اند و فقیه نیستند چون همیشه مرجعیت نجف بود. از زمان شیخ طوسی که بیش از ۱۰۰۰ سال است همیشه مرجعیت شیعه در نجف بوده است... امام بعد از اینکه به نجف آمدند و بعد از دید و بازدید با آیت‌الله سید محسن حکیم، آیت‌الله سید محمود شاهرودی و آیت‌الله خویی و دیگران و بنا به تقاضای طلاب نجف، درس را شروع کردند. در آن زمان درسی که خیلی نزد طلبه‌های قم و نجف مورد توجه بود «اصول فقه»آیت‌الله العظمی آسید ابوالحسن خویی بود اما وقتی امام درس اصول را شروع کرد، اصول ایشان صدا کرد و کم کم طلبه‌های زبده و نخبه جمع شدند پای درس امام."

حضرت امام خمینی در نجف. مرحوم حاج آقا مصطفی فرزند ارشد امام در تصویر دیده می‌شود

ثمره مجموعه فعالیت‌‏های امام در نجف موجب آگاهی و رشد سیاسی روزافزون همه اقشار شد. در دیدار وزرای خارجه ایران و عراق در نـیـویـورک تصمیم به اخراج امام خمینـی از عراق گرفته شـد. روز دوم مـهـر ۱۳۵۷ مـنزل امـام در نجف بـوسیله قـوای بعثـی محاصره شد و انعکاس ایـن خبـر با خشـم گستـرده مسلمانان در ایران، عراق و دیگـر کشـورها مـواجه شـد.

روز ۱۲ مهر، امام(ره) نجف را به قصد مرز کـویت ترک گـفـت. دولت کویـت با اشاره رژیـم ایـران از ورود امـام بـه ایـن کـشـور جلوگـیـری کـرد. قـبـلاً صحـبـت از هجـرت امام بـه لبـنـان و یا سـوریه بـود امـا ایشان پـس از مشـورت با فـرزنـدشان حاج احمد آقا تصمیـم بـه هجـرت به پاریـس گرفت. در روز ۱۴ مهـر ایشان وارد پاریس شدند. 

مامـوریـن کاخ الیزه نظر رئیـس جـمهـور فـرانسه مبنـی بـر اجتناب از هرگـونه فـعـالـیـت سـیاسـی را بـه امام ابلاغ کـردنـد. ایـشـان نیز در واکـنـشــی تنـد تصـریح کـرده بـود که ایـنگونـه محدودیتها خلاف ادعای دموکراسی است و اگر او ناگزیر شـود تا از ایـن فرودگـاه بـه آن فـرودگـاه و از ایـن کـشـور بـه آن کـشـور بـرود بـاز دست از هـدفهایـش نخـواهـد کشیـد.

حضرت امام خودشان درباره علت عدم راه دادن ایشان به کویت می‌گویند "... عازم حرکت شدم و آمدم به ـ البته تحت مراقبت دولت عراق ـ آمدم به سرحد کویت و در سرحد کویت هم همان فشاری که در آنجا بر دولت عراق بود بر دولت کویت هم بود. و آنها حتی اجازۀ اینکه ما عبور کنیم از این طرف شهر به آن طرف شهر هم ندادند. و من گله‌ای از هیچ کس ندارم؛ چون آنها ملتزم بودند به واسطۀ قراردادهایشان عمل کنند. و من نه از دولت عراق نه از دولت کویت گلایه‌ای ندارم. لکن خدای تبارک و تعالی تقدیری فرموده بود و «ما غافل بودیم». ما بنایمان بر این بود که از کویت بعد از دو ـ سه روزی که با آقایان ملاقات می‌کنیم برویم به سوریه، و آنجا یک اقامت طولانی بکنیم. لکن خداوند تقدیر کرده بود که باید راه، چیز دیگر باشد. و ما نمی‌دانستیم که این تقدیر به کجا منتهی می‌شود. از آنجا برگشتیم به بصره؛ و از آنجا هم به بغداد ما را بردند. و من ملاحظه کردم که ما اگر هر جا برویم از این دوَل اسلامی همین مطلب است. به همین جهت تصمیم گرفتیم ـ بدون هیچ فکر سابق ـ که ما می‌رویم به فرانسه. در عین حالی که مایل نبودم از دوَل اسلامی خارج بشوم لکن خداوند تقدیر کرده بود که مسائل در آنجا به طور وسیع در همه جای دنیا پخش بشود." (۱۳۵۷/۱۲/۰۶)

ایشان در تاریخ ۱۳۵۸/۰۷/۱۰ نیز در دیدار هیئت دولت درباره نحوه رفتن به کویت فرمودند "حرکت کردیم طرف کویت و به سر حد کویت که رسیدیم، بعد از یک چند دقیقه‌ای... آن مأمور و گفت که نه، شما نمی‌توانید بروید کویت. من گفتم به او بگویید که خوب، ما می‌رویم از اینجا به فرودگاه، از آنجا می‌رویم. گفت خیر، شما از همین جا که آمدید از همین جا باید برگردید. از همانجا برگشتیم ما به عراق و شب بصره بودیم، و فردایش به بغداد. من در بصره بنابراین گذاشتم که نروم به سایر بلاد اسلامی، برای اینکه احتمال همین معنا را در آنجاها می‌دادم. بنا گذاشتیم برویم فرانسه و بعد، در همانجا هم ـ حالا بصره بود یا بغداد یادم نیست ـ که یک اعلامیه‌ای باز من نوشتم خطاب به ملت ایران، و وضع رفتنمان، کیفیت رفتنمان را برایشان گفتم. ما هیچ بنا نداشتیم که به پاریس برویم. مسائلی بود که هیچ ارادۀ ما در آن دخالت نداشت. هر چه بود، و تا حالا هرچه هست و از اول هرچه بود با ارادۀ خدا بود."

امام خمینی در دی ماه ۵۷ شـورای انقلاب را تشکیل داد. شاه نیز پـس از تشکیل شـورای سلطـنـت و اخـذ رای اعـتـماد بـرای کـابـینه بختیار در روز ۲۶ دی‌ماه از کشـور فـرار کـرد. 

اوایل بهمـن ۵۷ خبر تصمیم امام در بازگشت بـه کـشور منتشر شد. مردم ۱۴ سال انتظار کشیده بـودنـد. دولت بخـتـیار با هماهنگی ژنرال هایزر فـرودگـاه‌های کشـور را به روی پـروازهـای خـارجی بست، اما دولت بختیار پـس از چنـد روز تـاب مقـاومـت نـیـاورد و ناگزیـر از پذیرفتـن خـواست ملت شـد. سرانجام امام خمینـی بامداد ۱۲ بهمـن ۱۳۵۷ پـس از ۱۴ سال دوری از وطـن وارد کشـور شـد.

در پایان برخی تصاویر کمتر دیده شده از حضور امام در مرز کویت را مشاهده می‌کنید.