به گزارش مشرق، روزنامه «کیهان» در ویژه‌های خود نوشت:
نشنال اینترست در تحلیلی با عنوان «خاورمیانه هرگز تغییر نخواهد کرد» نوشت: از تجزیه و تحلیل‌های رسانه‌های پیشرو، این تصور ایجاد می‌شود که برخی روزنامه‌نگاران و کارشناسان این حوزه، گمان می‌کنند فصل اول تاریخ جهان در دوران ریاست جمهوری «باراک اوباما» نوشته شده و اگر کسی نداند گمان می‌کند این افراد شاید از خوابی ۵۰ ساله بیدار شده باشند؟
اتحاد میان اسرائیل و عربستان سعودی که توسط برخی اندیشکده‌ها و اتاق‌های فکر ستوده می‌شود به نظر می‌رسد با راهنمایی آمریکا صورت گرفته باشد.
پس از حادثه ۱۱ سپتامبر سیاستمداران آمریکایی تصمیم گرفتند با استفاده از نیروی نظامی و همچنین تسریع در روند صلح اعراب و اسرائیل راهبرد خود را در منطقه به خوبی مدیریت کنند. نیازی به گفتن نیست که این امر به موفقیت نرسید.
اگر این راهبرد موفقیت‌آمیز بود، حمله به عراق به این شیوه پایان نمی‌یافت و سبب قدرت یافتن بیشتر ایران در منطقه و نزدیکی بیشتر عراق و ایران نمی‌شد.
در حالی که اوباما اصرار داشت توافق هسته‌ای با ایران تلاش برای متوقف کردن برنامه نظامی هسته‌ای ایران است، بسیاری در واشنگتن و جاهای دیگر بر این باورند توافق هسته‌ای بخشی از یک تلاش بلندمدت دیپلماتیک برای برقراری دوباره ارتباط با تهران است. اما روشن نیست این رویکرد متضاد، بر اساس مفهوم حل و فصل دیپلماتیک با جمهوری اسلامی ایران، قابل اجرا است یا نه.
چرا ایرانیان باید سیاست «چانه‌زنی بزرگ» با ایالات متحده را که شامل، کاهش ارتباطات نظامی با حزب‌الله لبنان، به رسمیت شناختن اسرائیل و از بین بردن هرگونه تلاش برای دستیابی به قدرت نظامی هسته‌ای که برخی از خواسته‌های ایالات متحده در جریان مذاکرات است را قبول کنند حال آنکه ایران، به گونه‌ای سواره است و آمریکا پیاده.
آیت‌الله‌های ایران رئیس واقعی خاورمیانه هستند و نباید آمریکا وارد بازی عربستان و اسرائیل برای مقابله با ایران شود. به‌طور خلاصه، نشانه‌ای وجود ندارد که ایران از نقش کنونی خود در منطقه دست بکشد. ایالات متحده باید در این زمینه، از دخالت در درگیری بین عربستان سعودی و ایران، اجتناب کند. این همان روشی است که ایالات متحده در طول جنگ بین عراق و ایران در دهه ۱۹۸۰ در پیش گرفت.
واشنگتن به عنوان بخشی از نقش مرسوم خود در خاورمیانه، باید تلاش کند روند صلح بین اسرائیل و فلسطینی‌ها را سرعت بخشد و خروج اسرائیل را از سرزمین‌های عربی اشغال شده در سال ۱۹۶۷ و «حل و فصل درست» مشکل فلسطین را پیگیری کند.
به نظر می‌رسد تلاش جدید آمریکا در این زمینه، در مقابل «اتحاد خیالی سعودی و اسرائیل»، گزینه واقع‌بینانه‌تری باشد و می‌تواند منافع بلندمدت ایالات متحده و متحدان منطقه‌ای آن را تضمین کند و در روند تعادل قدرت در خاورمیانه اثربخش باشد.
