سرویس جهان مشرق- مدتی است در آمریکا موجی از بیان شجاعانه اقدامات وقیحانه مردان معروف آمریکایی از سوی زنانی که آزار و اذیت شده‌اند، به راه‌ افتاده و در رسانه‌ها مطرح می‌شود. اما حتی وقتی قرار است به این معضل در زندگی زنان آمریکایی توجه شود، باز هم عادلانه برخورد نمی‌شود و سلبریتی‌ها در بورس هستند، در حالی که کارگران کم‌درآمد و عمدتاً مهاجر و رنگین‌پوست، ‌ بیش از سایر گروه‌های زنان در آمریکا تجربه تلخ چنین رفتارهایی را دارند.

در گزارشی که مرکز پیشرفت آمریکا (CAP) منتشر کرده، بیش از یک چهارم آزارهای جنسی در صنایعی رخ داده که عمده کارگران آن از اقشار کم‌درآمد جامعه هستند، زیرا این افراد معمولاً راه گریزی ندارند و بیم دارند با شکایت و پیگیری آن، شغل خود را از دست بدهند. مصاحبه با ۱۵۰ زن در منطقه معروف Central Valley کالیفرنیا نشان داد ۸۰% از آنها آزار جنسی را تجربه کرده‌اند. این یعنی یک بحران فراگیر که مشخص نیست تا کی ادامه می‌یابد.

درباره آزار جنسی زنان در غرب بیشتر بخوانید:

بلایی که صهیونیست‌ها بر سر دختران و زنان فلسطینی زندانی می‌آورند

سایه تبعیض جنسیتی بر سر زنان آمریکا

راهپیمایی مجدد زنان علیه ترامپ در سراسر آمریکا+ تصاویر

وقتی خبرهای متعددی از سوی زنان بازیگر علیه یکی از تهیه‌کنندگان هالیوود منتشر شد، اتحادیه زنان کارگر مزرعه در نامه‌ای به آنها نوشت: «کاش می شد از اینکه فهمیدیم این وضعیت در حوزه شغلی شما فراگیر است، شوکه شویم. متاسفانه ما شگفت‌زده نشدیم. واقعیت این است که ما مدت‌ها است از نزدیک با آن آشناییم». مونیکا رامیرز رئیس این اتحادیه می‌گوید «تاریخ کشاورزی در آمریکا یکی از حوزه‌های اصلی خشونت جنسی است».

مالین پرز یکی کارگران مزرعه در کلِویستون فلوریدا است. او مانند خیلی از مهاجران دیگر به پول احتیاج دارند اما چون مدارک قانونی ندارند مجبورند به هر شرایط کاری با هر حقوقی تن بدهند. اما بعید است از ابتدا بدانند این شرایط کاریِ سخت، فقط شامل ساعت کار بالا حقوق پایین نمی‌شود.

او که از گواتمالا آمده است، پیشتر در مزرعه‌ای واقع در کارولینای شمالی کار می‌کرد. او وقتی با حقوق پایین در مزرعه جدید مواجه شد، به صاحبکارش تاپیا اورتیز اعتراض کرد اما او گفت «همین است که هست». خیال او راحت بود که کارگران بدلیل اینکه قرارداد ندارند نمی‌توانند شکایت کنند. عجیب‌تر اینکه شکاف درآمدی میان زنان و مردان حتی در پایین‌ترین سطح جامعه آمریکا نیز برقرار است. به او ۳۵ دلار به صورت روزانه می‌دادند و به کارگران مرد، ۴۵ دلار. او همین پول را نیز برای خانواده خود در گواتمالا می‌فرستاده است.

با بالاگرفتن تنش میان پرز و صاحب‌کارش، اورتیز از او می‌خواهد برای دریافت حقوقش به رابطه جنسی با او تن بدهد. وی چندین بار نیز به آزار جنسی پرز اقدام می‌کند اما اورتیز تسلیم نمی‌شود.

پس از مدتی که پرز در برابر پیشنهادها و آزارهای اورتیز مقاومت می‌کند، صاحب‌کار با تپانچه در مزرعه حاضر می‌شود و او را تهدید می‌کند. پرز می‌گوید او با چند تن دیگر از کارگران نیز همین رفتار را کرده بود: «من واقعاً ترسیدم و خشکم زده بود. تازه به آمریکا آمده بودم و نمی‌دانستم چه قانونی برای حمایت از من هست یا به چه کسی باید خبر بدهم یا چه چیزی می‌توانم بگویم یا چگونه بگویم».

وقیحانه‌تر اینکه وقتی پرز به صاحب‌کار خود می‌گوید اگر پولم را ندهی از این مزرعه می‌روم، اورتیز تهدید می‌کند که در چنین صورتی، قطعاً او را می‌کشد!

پرز در سال ۲۰۱۴ میلادی با همکاری یک اتحادیه کارگری علیه صاحب‌کار خود و دو صاحب مزرعه شکایت کرد. او ۱۰ تا ۱۲ ساعت در روز مجبور به کار بود که خیلی از آن در شب می‌گذشت، بدون اینکه یک حمام در نزدیکی باشد و تازه اورتیز ۵ دلار برای رفت و آمد به مزرعه و زن اورتیز نیز ۷ دلار برای وعده نهار از آنها می‌گرفت.

در واقع کارگرانی که کاملاً غیرقانونی وارد آمریکا شده‌اند و آنهایی که با ویزای موقت ۱۲ ماهه برای کار آمده‌اند، مانند شهروندان عادی قدرت قانونی برای شکایت ندارند و همین موجب می‌شود نتوانند در برابر ظلمی که به آنها می‌شود، کاری انجام دهند. حالا معلوم می‌شود چرا هیچ‌کس در آمریکا نمی‌تواند یا نمی‌خواهد جلوی مهاجرت‌های بی‌حساب و کتاب از مرز را بگیرد. عملاً به سود دولت آمریکا است که با هزینه کمتر به تولید داخلیِ بالاتر برسد.

گزارشی که از سوی پولاریس سال گذشته میلادی منتشر شد، واقعیت‌های نگران‌کننده‌ای را در مورد برده‌داری و قاچاق انسان در آمریکایِ امروز در بر می‌گرفت. در گزارش این سازمانِ ضدقاچاق آمده که ۹۱% از موارد برده‌داری در مزارع آمریکا به مهاجران برمی‌گردد و بیشترِ آن نیز به فلوریدا اختصاص دارد بنابر این مسأله‌ای نیست که مسئولان ایالتی یا ملی از آن بی‌خبر باشند.

آخرین خبری که از نتیجه شکایت پرز به دست آتلانتیک رسیده است، اینکه فعلاً کار مزرعه متوقف شده و قول داده‌اند رویه‌ها را عوض کنند. تاپیا اورتیز، صاحبکار پرز و همکارانش در دادگاه حاضر نشده و دادگاه نیز یک سال پیش او را طبق قانون «حمایت از قربانیان قاچاق انسان» به پرداخت ۳.۵ میلیون دلار  به مجموع کارگران جریمه کرده است، مبلغی که هنوز پرداخت نشده است. ظاهراً تیغ مزرعه‌داران فلوریدا خوب می‌بُرَد.

منابع:

https://www.theatlantic.com/business/archive/۲۰۱۸/۰۱/agriculture-sexual-harassment/۵۵۰۱۰۹

https://polarisproject.org/sites/default/files/Polaris-Typology-of-Modern-Slavery.pdf