به گزارش مشرق، یک ماه پس از شبی که دونالد ترامپ رئیس جمهور آمریکا اعلام کرد این کشور از توافق هسته ای میان ایران و 1+5(برجام) کنار کشیده است، رهبر انقلاب در سخنرانی سالیانه خود در حرم امام خمینی (ره) اولین ضرب شست فنی به این اقدام آمریکا را مطرح کردند و دستور دادند: «سازمان انرژی اتمی موظّف است سریعاً مقدّمات و آمادگی‌های لازم را برای رسیدن به 190 هزار سو -فعلاً در چهارچوب برجام- فراهم بکند و برخی مقدّمات دیگر را که رئیس‌جمهور محترم دستور آن را دادند، از همین فردا(15 خردادماه) آغاز کند».

بیشتر بخوانید

تلاش برای ذبح دستور رهبری به سازمان انرژی اتمی

پس از این دستور صریح، اعلام شد ایران طبق کد اصلاحی 3.1 پادمان در نامه ای به مدیرکل آژانس بین المللی انرژی اتمی ، این نهاد تخصصی را از انجام سه  اقدام خود در چارچوب برجام مبنی بر از سرگیری تولید گاز UF6، ساخت کارخانه تولید گاز UF4 و آماده سازی کارخانه مونتاژ سانتریفیوژ با خبر کرد. بر اساس گفته رئیس سازمان انرژی اتمی ایران این سه اقدام در چارچوب برجام صورت گرفته و مبنایش نیز ایجاد مقدمات برای رسیدن به 190هزار سو ظرفیت غنی سازی در صورت برهم خوردن برجام و شکست مذاکرات جدید است.

موضوع گزارش پیش رو، بررسی فنی و مستند این مطلب است که آیا جمهوری اسلامی توانایی فنی برای رسیدن به ظرفیت غنی سازی 190هزار سو را دارد؟ یا آن‌طورکه برخی رسانه های معاند مدعی شده اند این راهبرد تهران است تا طرف مقابل را به تصمیمی که ایران مایل است مجبور سازد؟

«سو » چیست؟

قبل از هر چیز باید ببینیم اصطلاح «سو» (S.W.U) به چه معناست؟ «سو» یک واحد اندازه گیری است برای سنجش مقدار کار لازم برای جداسازی ایزوتوپ سبک تر اورانیوم (U-235) از ایزوتوپ سنگین تر آن (U-238) در اورانیوم طبیعی برای ایجاد محصول نهایی که از ایزوتوپ سبک تر غنی است و به طور خاص در صنایع غنی سازی سوخت هسته ای مورد استفاده قرار می گیرد و مخفف عبارت Seperative Work Unit است.

بنابراین هرچه پارامتر«سوی» ماشین ها افزایش یابد، تعداد ماشین های سانتریفیوژ کمتری برای تولید سوخت نیروگاه لازم خواهد بودکه با توجه به هزینه ثابت اولیه ساخت و راه اندازی تاسیسات غنی سازی، افزایش SWU به منزله افزایش توان تولید سوخت جهت استفاده در نیروگاه هسته ای خواهد بود و این موضوع از لحاظ اقتصادی بسیار حائز اهمیت است. ماشین های نسل 1 که امروزه در ایران مورد استفاده قرار می گیرند، ماشین های IR-1 با ظرفیت 1 تا 1.2 سو هستند که بنابر اظهارات کارشناسان درباره نیاز ایران در مباحث مربوط به غنی سازی، در صورت استفاده از این ماشین ها ایران نیازمند 190 هزار ماشین سانتریفیوژ نسل یک است البته در صورت استفاده از ماشین های نسل جدید که ظرفیت سوی بالاتری دارند می توان از تعداد کمتری ماشین بهره برد.اولین موضوع در رسیدن به 190هزار سو ظرفیت غنی سازی موضوع منابع اولیه است.

در ایران که غنی سازی به صورت گازی و در ماشین های سانتریفیوژ صورت می گیرد، نیاز است تا از ماده اولیه ای به نام کیک زرد (U3O8) استفاده کنیم. بر اساس گفته دکتر صالحی رئیس سازمان انرژی اتمی برای رسیدن به 190هزار سو ظرفیت غنی سازی که سالانه 30 تن مواد غنی شده زیر 5 درصد برای تامین نیاز یک نیروگاه هزار مگاواتی برق اتمی مانند بوشهر را تامین می کند باید 300 تن کیک زرد داشته باشیم تا در انتها به 30 تن ماده غنی شده UF6 برسیم که برای یک سال سوخت این نیروگاه کافی است.

برای به دست آوردن کیک زرد دو راه داریم. اولین راه تولید در داخل است که این موضوع با توجه به وجود معادن اورانیوم در ایران شدنی است. راه دوم نیز وارد کردن کیک زرد از خارج است که با توجه به فرایندهایی که در این زمینه پس از برجام انجام شده است، امروز ذخایر طلایی و راهبردی کیک زرد کشورمان 400 تن کیک زرد به همراه حدود 100 تن تولیدات داخلی از بندرعباس است. در کنار این، 400 تن UF6 طبیعی نیز در انبار داریم که نشان می دهد ذخایر ما در یک سال بعد از برجام تقریبا دو برابر ابتدای کار شده است.دو مورد از اقدامات مقدماتی جمهوری اسلامی برای رسیدن به 190هزار سو، در کارخانه یو سی اف اصفهان انجام می شود؛ جایی که قرار است واحد تولید UF6 پس از حدود 10 سال دوباره به تولید بپردازد و در کنارش واحد تولید گاز UF4 نیز که مرحله قبل از UF6بوده اما به لحاظ استفاده های دوگانه احتمالی و تولید فلز اورانیوم می تواند پیام خوبی برای طرف مقابل باشد به بهره برداری خواهد رسید. در واقع کارخانه یو سی اف اصفهان قلب و مرکز فرماندهی چرخه سوخت هسته ای کشور به شمار می رود و ساخت سوخت ‌20درصد غنی شده راکتور تحقیقاتی تهران‌، ساخت سوخت طبیعی برای راکتور آب سنگین قدیم و احتمالا راکتور جدید اراک و نهایی شدن مراحل ساخت سوخت 5 درصد غنی شده برای راکتورهای قدرت از جمله راکتور بوشهررا در کارنامه خود دارد. یوسی‌اف اصفهان دو بخش عمده دارد که بخش اول به تولیدUF6 طبیعی که خوراک اولیه برای کارخانه‌های غنی‌سازی در نطنز و فردوست، می پردازد. همه تولید ‌UF6 کشور در این‌جاست که در خروجی آن اورانیومی با غنای طبیعی 0.7 درصد دارد و در نطنز به 3.67 درصد (طبق برجام) می رسد. ایران توانسته است به عنوان هفتمین کشور در سال‌1383 اولین محصول‌UF6 یا هگزافلوئورید اورانیوم خود را تولید کند. اقدامی که در زمان خود غرورآفرین بود و بازتاب بسیار خوبی هم در دنیا داشت. یو سی اف اصفهان می تواند در بالاترین توان خود سالانه بیش از 280تن UF6 و 250تن UF4 تولید کند که از این جهت می تواند پاسخ گوی نیاز ظرفیت غنی سازی 190 هزار سو باشد.

طبق برجام هیچ محدودیتی برای تولید کیک زرد و UF6 یا UF4 وجود ندارد

طبق برجام هیچ محدودیتی برای تولید کیک زرد و UF6 یا UF4 وجود ندارد و ایران می تواند تا هر مقدار این مواد را که غنای طبیعی 0.7 درصد دارند، تولید یا وارد و انبار کند. حتی کشورهای دیگر ترغیب شده اند تا در داد و ستد این مواد هسته ای از طریق کانال خرید پیش بینی شده در برجام با ایران همکاری لازم را داشته باشند.

ماجرای کارخانه مونتاژ سانتریفیوژ در نطنز

اما مهم ترین اقدام ایران از این موارد سه گانه برای انجام مقدمات رسیدن به ظرفیت غنی سازی 190 هزار سو ، موضوع ساخت و بهره برداری از کارخانه مونتاژ سانتریفیوژ در نطنز است که اگرچه امروز بر مبنای برجام و در چارچوب تولید ماشین های مورد نیاز در امر تحقیق و توسعه به کار می رود اما می تواند این آمادگی را به طرف های مقابل نشان دهد که ایران با ساخت سانتریفیوژهای پیشرفته که چندین برابر ماشین های فعلی سو دارند فقط  به اندازه اراده فشردن یک دکمه فاصله دارد. اما این کارخانه چیست؟ و قرار است چه کارهایی صورت بگیرد که می تواند چنین پیام محکمی برای طرف های دیگر و حتی آمریکایی ها داشته باشد؟ علی اکبر صالحی که چهارشنبه شب از   سالن مونتاژ سانتریفیوژها در نطنز سخن می گفت با اشاره به جایی که در آن نشسته بود، گفت: این جا قبلا یک سوله متروکه بود و ما سال 93 و قبل از آن که برجام به سرانجام برسد، فعالیت این سالن را شروع کردیم. صالحی با بیان این که تمامی تست‌های لازم هم برای روتور و هم تجهیزات دیگری که در سانتریفیوژ به کار گرفته می‌شود در سالن‌های مختلف انجام می‌شود، خاطرنشان کرد: در این سالن تعدادی از شاخص‌ها اندازه‌گیری می‌شود و علاوه بر این، یک سالن بزرگ تر نیز هست که هنوز کارش به اتمام نرسیده و ان شاءا... ظرف چند هفته دیگر آماده می‌شود که در آن جا کنترل کامل یک سانتریفیوژ بعد از این که کاملا مونتاژ می‌شود، انجام می‌شود و آن جا ظرفیت 60 سانتریفیوژ را دارد که همزمان کنترل کامل کند. رئیس سازمان انرژی اتمی گفت: ما محدودیت سقف داشتیم، چون هر چقدر سانتریفیوژها پیشرفته‌تر می‌شود به لحاظ شعاع ، طول و ارتفاع افزایش خواهند داشت و اگر بخواهیم سالن مونتاژ داشته باشیم ارتفاع باید افزایش یابد. این سالن برای سانتریفیوژهای IR6، IR4 ، IR2m که جزو سانتریفیوژهای پیشرفته ما هستند، مناسب است. اما سقف آن برای IR8 مناسب نیست و می‌توانیم در ادامه این سوله یک سوله دیگری را داشته باشیم و در سالن جدید سقف را آن قدر بزرگ در نظر می‌گیریم که IR8 و نسل‌های بعدی در آن‌ جا بگیرد.

قدرت ماشین های IR6 برای رسیدن به 190 هزارسو

وی با بیان این که هم اکنون ظرفیت این سالن حدود 60 ماشین در روز است، افزود: اگر 60 تا IR6 را بخواهیم مونتاژ کنیم 60 تا 10 سو می‌شود 600 سو، ماهی 18 هزار سو و 10 ماه می‌شود 180 هزار سو؛ یعنی در عرض 10 ماه مجموعه سالن‌هایی که ایجاد شده می‌توانند 180 هزار سو یا همان 190 هزار سو مدنظر را تولید کنند. گفتنی است سانتریفیوژ IR6 در 20 فروردین سال 89 رونمایی‌ و ‌تست مکانیکی شده بود و از آن زمان مشغول تست های همراه با گاز است.در برجام آن چیزی که بیش از همه مورد حساسیت قرار گرفته روتور و بیلوز (سیلندر) ماشین های سانتریفیوژ است که تعداد آن ها زیر نظر بازرسی های آژانس قرار دارد . طبق برجام ایران می تواند از سال هشتم اجرای برجام (یعنی سال 1402) به بعد هر سال 200 ماشین IR8 و 200 ماشین IR6 آن هم بدون روتور بسازد علت این محدودیت ترس طرف مقابل بود زیرا هر 200 ماشین IR8 که هرکدام 24 سو ظرفیت غنی سازی دارد معادل پنج هزار سانتریفیوژهای نسل فعلی ماست و اگر روزی به ادعای آن ها ایران بخواهد فرار هسته‌ای به سمت تسلیحات نظامی کند با این تعداد گریز هسته ای ایران که غرب مدعی آن است، زیر یک سال خواهد بود البته ایران هم مشکل زیادی نداشت چراکه در برنامه صلح آمیز ایران این 200 سانتریفیوژ خیلی مهم نیست اما تمرین خوبی است تا ببینیم که چقدر توان صنعتی داریم.

طبق برجام ایران در سایت غنی سازی نطنز 5060 ماشین سانتریفیوژ نوع اول دارد که حدود یک سو ظرفیت غنی سازی دارند و طبق خواسته ایران که حفظ غنی سازی در خاک کشورمان از خطوط قرمز مذاکرات به شمار می رفت حدود 5000سو ظرفیت غنی سازی فعال در نطنز باقی مانده است. سایت نطنز در برنامه‌ریزی ابتدایی خود در قالب دو طرح صنعتی و نیمه صنعتی مطرح شد و در20 فروردین 85 حدود سه ماه بعد از رفع تعلیق گازدهی (بعد از توافق سعدآباد) نخستین محصول غنی شده از نخستین زنجیره صنعتی را بیرون داد که همان روز نیز به عنوان روز ملی فناوری هسته‌ای ثبت شد. یک ماشین IR1 به تنهایی نمی‌تواند خوراک UF6 با غنای 0.7‌ درصد اورانیوم 235 را به 3.5 درصد غنی شده تبدیل کند و اگر محصول را از ماشین اول به عنوان خوراک به ماشین دوم بدهیم، باز غنای بیشتری پیدا می‌کند و درنهایت در یک آبشار 164‌تایی از این ماشین‌ها محصول غنی شده 3.5 درصد به ما می‌دهد. در سال 94 و پیش از اجرای برجام درمجموع 16هزار ماشین در نطنز نصب شده‌ بود که با تعداد موجود در فردو مجموعا 19هزار سانتریفیوژ نصب شده داشتیم که هزار عدد آن ها از نوع IR2M و به صورت خاموش نصب شده بودند و تنها نیمی از این 19 هزار ماشین به غنی سازی می پرداخت. اختلاف میان نسل یک و 2‌ سانتریفیوژها در سرعت خطی یا همان سرعت جداسازی ایزوتوپ‌های 235 و 238 اورانیوم است و نسل دوم حدود 5 برابر نسل یک ظرفیت غنی‌سازی دارد. ‌

سانتریفیوژ چطور کار می کند؟

کل ماشین سانتریفیوژ روی یک سوزن می‌چرخد که نامش گیلوز و مکانش در روتور سانتریفیوژ است. گیلوز وظیفه مهار ارتعاشات مکانیکی روتور را برعهده دارد. ماشین سانتریفیوژ 2 یاتاقان دارد که یاتاقان پایین دارای یک کاسه با شیارهایی است که داخل اش هم روغن است و این شیارها، روغن را پمپ می‌کند زیر خودشان و درواقع ماشین سانتریفیوژ روی یک لایه از روغن می‌چرخد، ولی یاتاقان بالایی آزاد است و دو تا مغناطیس هستند روبه‌روی همدیگر که فاصله‌شان باید به گونه‌ای باشد که همدیگر را نه جذب  و نه رها ‌کنند. سانتریفیوژ متشکل از حدود100‌ قطعه است که باید ده‌ها متخصص حوزه‌های گوناگون با هم همفکری کنند تا آماده کار شود. وجود حتی یک نم از عرق دست هنگام سوار کردن ماشین‌ها،‌ در آن سرعت سرسام‌آور، بسان پتکی است بر پیکره‌اش که می‌تواند ماشین را از کار بیندازد. سوزن ته‌میله چرخنده‌(‌روتور) اگر یک لحظه به کف آن که شبیه کاسه‌ای کوچک است، برخورد کند از بین می‌رود. برای ساخت قطعات سانتریفیوژها پیشتر از آلیاژ آلومینیوم استفاده می‌شد که سرعت خطی ‌500 متر بر ثانیه داشت اما هم‌اکنون از آلیاژهای دیگری استفاده می‌شود که به بیش از700 متر بر ثانیه رسیده، همه این مواد ایرانی است .به گفته مدیر بخش غنی سازی سازمان انرژی اتمی که تاسیسات فردو و نطنز را مدیریت می کند، نمونه‌های اول ماشین‌های سانتریفیوژ از خارج کشور و به صورت قطعه وارد شد و اصولا بازاری برای سانتریفیوژ در دنیا وجود ندارد.وی می گوید: برنامه برای نطنز یک میلیون سو و تامین سوخت برای 5 راکتور مانند راکتور بوشهر است اما اگر همه مجتمع نطنز با IR1 پر شود که بیش از 48 هزار عدد نیست تنها یک سوم سوخت سالیانه یک راکتور بوشهر را می تواند تولید کند در حالی که در طرح اولیه قرار نبوده همه مجتمع نطنز با IR1 پر شود و قرار بوده با IR2 تکمیل شود.

مهندس پژمان رحیمیان معاون تولید سوخت سازمان انرژی اتمی در گفت و گوهای پیشین خود، حرف های جالب تری درباره سانتریفیوژها و برنامه آینده سازمان داشت که این روزها می تواند فضا را شفاف تر کند . به گفته وی مقدار غنی سازی بسته به این که چه درصدی تولید کنیم یا خوراک بدهیم متفاوت است. ما الان حدود 5060 سو در سال غنی سازی داریم که حدود 5000 کیلو در سال می شود یعنی ماهانه حدود 400 کیلو هرچند طبق برجام ما نمی توانیم بالاتر از 300کیلو مواد غنی شده نگه داریم و بر این اساس تولیدمان را با تدابیر ویژه ای جلو می بریم و سعی داریم طوری مدیریت کنیم که بدون مواجه شدن با محدودیت 300 کیلو هم غنی سازی را ادامه دهیم و هم تعهد خود را رعایت کرده باشیم. طبق پاراگراف 57 برجام، سه راه داریم. راه خوب تبدیل سوخت به قرص و مجتمع سوخت است که زمان بر است. راه میانه این است که به بازارهای بین المللی عرضه و با کیک زرد بدون نیاز به تصویب کانال خرید تبادل کنیم و راه سوم که به عنوان رزرو دو راه دیگر به شمار می رود، رقیق کردن است. اما امروز ذخایر ما در حدی که برای کارهای سازمان نیاز داریم کافی است.همچنین ما الان بیش از هشت  هزار ماشین سانتریفیوژ استفاده نشده و به عبارتی غیر آلوده به اورانیوم در انبار داریم و تعداد زیادی ماشین آلوده هم داریم که این ها جایگزین ماشین های فعلی که معیوب می شوند، خواهند شد. چون برگشت پذیری را در تمام مراحل مذاکره و اجرا مد نظر داشته ایم تمام ماشین ها و زیرساخت ها را به گونه ای جمع آوری و ذخیره کردیم که نه تنها آسیبی ندیده بلکه هر روزی که بخواهیم مطابق علامت گذاری های انجام شده سر جای قبلی خود برمی گردند.

البته طبق برجام اگر موجودی انبار ماشین های IR-1 به 500 عدد برسد این دستگاه ها را تولید می کنیم به گونه ای که همیشه 500 ماشین آماده به کار در انبار داشته باشیم.درمواد 33 تا 37 برجام گفته شده درباره IR4 و IR5 تا سال دهم ایران می تواند تست کند اما درباره IR6 و IR8 تا 8.5 سال پس از اجرای برجام(یعنی اواخر سال 1402)، 30 دستگاه را می توانیم گازدهی کنیم. رحیمیان در این باره توضیح داده بود: همه این ماشین ها در حال گازدهی با اورانیوم غنی شده هستند، ضمن این که ماشین های IR4 تا IR8 ماشین هایی هستند که همگی از کامپوزیت ساخته شده و از روتور غیرفلزی استفاده می‌کنند یعنی مواد پیشرفته غیرفلزی دارند. فرق آن ها فقط در ظرفیت جداسازی است. مثلا IR4 یا IR2M حدود 5 سو(5 کیلو غنی سازی در سال)،IR6 حدود 10سو و IR8 هم 20 سو است. IR5 هم ماشین واسطی است بین IR-4 و IR-6 که چون یک ماشین امید بخش تحقیقاتی بود تست های مکانیکی و گازدهی یک ماشین را روی آن ادامه می دهیم ضمن این که ما یک زنجیره 164 تایی از IR2M و یک زنجیره 164 تایی از IR4 داشتیم و تست های خود را به خوبی انجام داده بودند علت این که 10 ماشین را ادامه می دهیم این است که با وجود انجام همه تست ها بتوانیم تا سال دهم باز هم این ماشین را بهبود دهیم. الان هزار دستگاه IR2M را که از نظر ظرفیت جداسازی معادل IR4 است، در اختیار داریم و مشکلی هم ندارند.

الیاف کربن چه کاربردی دارند؟

معاون سازمان انرژی اتمی درباره استفاده از الیاف کربن در ماشین های ایرانی که با حساسیت غربی ها همراه بود نیز سخنان جالبی داشت: در بدنه همه ماشین های IR4 تا IR8 از الیاف کربن استفاده می کنیم. روش های متنوعی نیز برای تامین این مواد داریم و هیچ مشکلی نیست و به هر میزان در دسترس متخصصان مان قرار دارد. وقتی از فلز استفاده می کنیم مثل IR1 دور ماشین را از مقدار خاصی نمی توان بیشتر کرد زیرا فلز دچار پارگی می شود اما با الیاف کربن می توان دور ماشین را بالاتر برد که مستقیم با افزایش میزان ظرفیت غنی سازی ماشین (سو) در ارتباط است. طبق ضمایم سند برجام (پاراگراف‌های 37 و 38) درباره IR6 و IR8 ایران می‌تواند روی تک ماشین و زنجیره‌های میانی این دو ماشین کار کند که زنجیره‌های 10 ماشین یا 20 ماشین یا عددی بین تک ماشین تا 30 ماشین است و 30 ماشین را از سال 8.5 (پس از اجرای برجام) شروع می‌کنیم اما تعداد ماشین‌های تولیدی باید با تعداد ماشین‌های از رده خارج شده برابری کند. این همان بندی است که به ما اجازه می دهد طبق برجام کارخانه مونتاژ سانتریفیوژ را داشته باشیم و تا زمانی که بیش از نیاز تحقیقاتی خود تولید نکرده ایم نمی تواند نقض برجام محسوب شود.خلاصه این که سانتریفیوژ نسل یک یا IR1 ماشینی است که ایران با آن غنی سازی را شروع کرد و حق خود را گرفت. اما قطعا آینده نطنز با IR1 نیست. نطنز سایتی است که بسته به اندازه ماشین بین 40 تا 48 هزار قابلیت نصب ماشین دارد. اگر IR1 باشد 48 هزار عدد و اگر ماشین های دیگر باشند از نظر تعداد کمتر ولی از نظر ظرفیت چند برابر را در خود جای می‌دهد و ما با ماشین های جدیدتر به راحتی می توانیم فقط در نطنز روزی 190هزار سو غنی سازی و بیشتر را داشته باشیم.با بررسی توان ایران در تهیه مواد اولیه و تولید UF6 در کنار منابع موجود و نیز آمادگی کشور برای تولید انبوه ماشین های نسل جدید به ویژه IR2M و IR4 و به ویژه IR6 می توان گفت، ایران به زودی در آستانه رسیدن به ظرفیت غنی سازی 190 هزار سو قرار می گیرد و برخلاف ادعاهایی که می شود این توان فنی و تخصصی به لحاظ علم و دانش و مواد و تجهیزات مهیاست.

اگر برجام اروپایی به نتیجه نرسد...

اما همه موارد گفته شده در بالا اقدامات داخل برجام و به شرط حفظ این توافق با کشورهای 1+4 است اما در صورت شکست این توافق و بازگشت تحریم ها ، جمهوری اسلامی می تواند طبق ماده 37 برجام آن جا که گفته اگر تحریم های هسته ای به صورت جزئی یا کلی بازگردند ایران نیز می تواند به صورت جزئی یا کلی تعهدات خود را متوقف کند ، در بازگشت پذیری نیز از دست بالایی برخوردار هستیم. اگرچه سناریوهای ما برای بازگشت پذیری چندان قابل ذکر نیست و بحث درباره آن به گزارش بلند بالای دیگری نیاز دارد اما به صورت اجمالی و تنها در حوزه سانتریفیوژها و غنی سازی می توان گفت در نطنز همه سکوهای نصب ماشین و تمام کابل‌کشی‌های برق و ابزار دقیق و سیستم‌های مربوط به کنترل زنجیره‌ها باقی مانده است. تنها خود ماشین ها به همراه لوله‌هایی که مربوط به گاز UF6 است و نه لوله‌های مربوط به خلأ و آب خنک و نیتروژن و هوای فشرده آن هم در حد زنجیره‌ها به علاوه گیج (Gage) فشار که ابزار دقیق است که بستن و بازکردن آن سریع است، همین‌طور شیرآلاتی که در حد زنجیره است و همراه لوله‌ها برداشته و در سالن B که فاصله کمی تا سالن A دارد انبار شده است. همچنین قطعا بازگشت پذیری ایران با یک ماشین و آن هم از نوع اول نخواهد بود و ترکیبی از همه ماشین ها را شامل خواهد شد. هزار ماشین IR2M که تست های خود را گذرانده و به صورت خاموش در سالن A نطنز نصب بودند و حالا به سالن B منتقل شده اند و حدود 5 سو ظرفیت دارند برای شروع در این سناریو قرار می گیرند و بلافاصله به ظرفیت قبل از برجام برمی گردیم.

جایگاه فردو در معادله بازگشت پذیری

در فردو به عنوان سنگر مستحکم غنی سازی ایران وضعیت کمی فرق می کند. بازگشت در آن جا قطعا محکم تر و با نگاه به وضعیت پدافندی آن خواهد بود. به طور مسلم در فردو دیگر ماشین های نسل اول نصب نخواهند شد به ویژه این که در نیمی از سالن فردو طبق برجام، سکوهایی که برای IR1 کوتاه قد طراحی شده و نمی توانستیم ماشین های جدید را نصب کنیم برچیده شده و این امکان به وجود آمده است تا از ماشین های نسل هشتم IR8 که بیش از 20سو ظرفیت دارند و البته حدود 3.5 متر ارتفاع و4 برابر ماشین نوع یک ضخامت دارد، استفاده کنیم .در تمام سالن فردو بین 1500تا 1700ماشین IR8 جا می گیرد که حداقل 30 هزار سو ظرفیت غنی سازی غیر قابل نفوذ به ما می دهد که این پاسخ محکمی به طرف مقابل خواهد بود ظرفیتی سه برابر ظرفیت نطنز قبل از برجام.

خواب آشفته اروپا تعبیر نمی شود

جمهوری اسلامی ایران تاکنون سعی کرده است با عقلانیت در رفتار و تصمیم گیری و جلوگیری از جو زدگی عمل کند. ادامه حضور ایران در توافقی که یک طرف مهم آن پس از دو سال بدعهدی خود را کنار کشیده گواهی بر این مدعاست. همچنین 11 گزارش مدیرکل آژانس بین المللی انرژی اتمی نیز نشان می دهد ایران جدیت در عمل به تعهداتش داشته و دارد. از مهلت دو ماهه ایران، یک ماه دیگر باقی است و توپ به زمین اروپا رفته تا اروپایی ها با گرفتن یک تصمیم منطقی ، ضمن نمایش استقلال سیاسی خود، از توافقی که خود آن را راهبردی و امنیتی می خوانند به نفع منافع اروپا و جهان حفاظت کنند. در غیر این صورت ایران و ایرانی قبول نمی کند در قراردادی بماند که اجرایش یک طرفه و به ضرر او باشد همان گونه که رهبر انقلاب فرمودند: «من به این دولت ها [اروپایی ها] می گویم بدانند که این خواب آشفته، تعبیر نخواهد شد؛ ملّت ایران و دولت ایران، این را تحمّل نخواهند کرد که هم تحریم باشند، هم َدر محدودیّت هسته‌ای و حبس هسته‌ای قرار داشته باشند؛ این نخواهد شد».