به گزارش مشرق، تیم ملی در نمایشی بی‌نظیر ۴ امتیاز از گروه مرگ جام‌جهانی کسب کرد و تا ساعتی دیگر روسیه را ترک می‌کند. شاگردان کی‌روش در این جام به قدری پرفروغ ظاهر شدند که حتی منتقدان چند بازیکن هم بعد از برگزاری بازی‌ها دیگر انتقادی نکردند. از علیرضا بیرانوند که پنالتی بهترین بازیکن دنیا را گرفت تا سایر بازیکنان لیگ داخلی که فراتر از حد انتظار ظاهر شدند.
نفر به نفر با بازیکنان ایران در جام‌جهانی ۲۰۱۸ روسیه
علیرضا بیرانوند: تنها دو دروازه‌بان ایرانی توانستند در جام‌جهانی کلین‌شیت کنند. در جام جهانی قبلی این فرصت به علیرضا حقیقی رسید که مقابل نیجریه گل نخورد و این بار هم بیرانوند در بازی با مراکش موفق به ثبت این آمار شد. بیرانوند در تمام دقایق سه بازی فراتر از حد انتظار ظاهر شد و با چند مهار تماشایی و مطمئن، نظر منتقدانش را هم برگرداند. البته بیرانوند در بیست دقیقه ابتدایی بازی با پرتغال کمی مضطرب ظاهر شد و با دو خروج بد که یکی از آن‌ها منجر به درگیری با عزت‌اللهی شد دل ایرانی‌ها را لرزاند. بیرانوند در همان مسابقه پنالتی بهترین بازیکن دنیا یعنی کریستیانو رونالدو را مهار کرد و تاریخی‌ترین صحنه جام را برای ایرانی‌ها رقم زد.
رامین رضاییان: خط خوردن وریا غفوری فشار مضاعفی را روی دوش رامین گذاشت. رضاییان باید در این جام نشان می‌داد که لایق تصمیم پرحاشیه کی‌روش بود. دفاع راست تیم ملی برای اثبات لیاقت‌اش هر چه در توان داشت هم گذاشت. رامین در هر سه مسابقه جزو دونده‌ترین بازیکنان تیم ملی بود و به طور میانگین ده کلیومتر دوید. یا در همین مسابقه آخر ایران، بیشترین لمس توپ را داشت که نشان می‌دهد چقدر فعال بوده است. رضاییان در بازی با اسپانیا هم طبق نمرات آماری سایت هواسکورد، بهترین بازیکن ایران انتخاب شد.
مرتضی پورعلی‌گنجی: از اول هم مشخص بود که گزینه اصلی کی‌روش برای حضور در قلب دفاع مرتضی است و سرمربی تیم ملی دنبال زوج این بازیکن بود. پورعلی‌گنجی در این جام نمایش فوق‌العاده داشت و مطمئن‌ترین بازیکن تدافعی تیم بود. مرتضی پورعلی‌گنجی مقابل بهترین مهاجم‌های دنیا هم پا پس نکشید و با اعتماد به نفس بالا، اجازه حکمرانی محوطه جریمه ایران را به هیچ ستاره‌ای نداد.
مجید حسینی: چه کسی فکرش را می‌کرد مجید حسینی در هر سه مسابقه جام جهانی برای ایران بازی کند؟ مجید خوش‌شانس بود که دو هم تیمی‌اش مصدوم شدند و فرصت حضور در این تورنمنت را پیدا کرد. حسینی هم از این شانس نهایت بهره را برد و بهترین نمایش‌اش را ارائه داد. حسینی ۲۱ ساله با بازی کردن در این جام، جوان‌ترین مدافع تیم ملی در جام‌جهانی هم لقب گرفت. مدافع جوانی که با اعتماد به نفس و تعهد بالا، همه دل‌ها را قرص کرد که برای چند سال دفاع ایران را بیمه می‌کند.
احسان حاجی‌صفی: احسان شانه به شانه رونالدو وارد زمین شد و افتخار بستن بازوبند کاپیتانی تیم ملی در جام‌جهانی را کسب کرد. حاج‌صفی درون زمین هم ویژگی‌هایی از خود نشان داد که دیگر کسی به میلاد محمدیِ باانگیزه فکر نکند. حاج‌صفی در چرخش‌ها، ارسال توپ‌های قطری و عوض کردن منطقه بازی، کمک به خط هافبک، کنترل مناسب توپ متبحر نشان داد. ضمن اینکه گل سه امتیازی به مراکش هم روی سانتر بی‌نقص احسان زده شد.
امید ابراهیمی: فرمانده تیم ملی در هر سه بازی جزو نفراتی بود که بیشترین دوندگی را داشت. ولی این دوندگی، باعث اختلال در تمرکزش نشد. به عنوان نمونه امید شب قبل علاوه بر اینکه بیشترین پاس را در بین بازیکنان ایرانی ارسال کرد، بالاترین دقت پاس را هم داشت. تکل تماشایی در بازی با مراکش که منجر به مصدومیت ازناحیه قفسه سینه شد، بیشترین میزان دوندگی به همراه طارمی در بازی با اسپانیا و بستن بازوبند کاپیتانی برای دقایقی در آخرین مسابقه تیم ملی سه فریم از به یادماندنی‌ترین تورنمنت امید ابراهیمی است. فرمانده‌ای که قلدر، جنگنده و باتمرکز بالا ظاهر شد.
وحید امیری: آمار دوندگی امیری باورکردنی نیست. وحید در هر سه مسابقه تیم ملی بالاترین دوندگی را داشت. وحید امیری یک لایی تماشایی هم به پیکه زد که بازار کری‌خوانی را داغ کرد. این بازیکن با تعهد بالا به کمک دفاع می‌رفت و در حملات ایران هم نقش پررنگی داشت. سه شوت، دو پاس کلیدی و دو دریبل موفق آمار وحید در این جام‌جهانی است.
سعید عزت‌اللهی: کلاس بازی هافبک دفاعی ۱۹۰ سانتی‌متری تیم ملی استعداد ناب سعید را نشان می‌داد. بازیکنی که با حضورش در زمین، بیشترین عملکرد دفاعی را بین بازیکنان داشت. در آمار دوندگی بدون توپ و دقت و تعداد پاس هم نام عزت‌اللهی می‌درخشید. ضمن اینکه سعید یک گل به اسپانیا هم زد که متاسفانه مردود اعلام شد.
مهدی طارمی: از آخر شروع کنیم به اول. مهدی بهترین فرصت ایران برای زدن گل دوم به پرتغال و صعود به مرحله بعدی را از دست داد. ولی نمایش بی‌نظیرش باعث شد که کسی به او خورده نگیرد. طارمی طبق دستور کی‌روش موظف بود که عقب برگردد و به دفاع هم کمک کند. اتفاقی که باعث شد در بازی مقابل اسپانیا، بیشتر از همه مدافعان تیم ملی از حریف نبرد یک مقابل یک را ببرد و توپ بگیرد. همچنین از نظر قطع پاس حریف هم در جایگاه بالاتری از مدافعان تیم ملی قرار می‌گیرد که نشان می‌دهد کی‌روش باید از طارمی راضی باشد.
سردار آزمون: نمایش سردار در جام‌جهانی یکی از ضعیف‌ترین نمایش‌های او بود. فوتبالی که انتقاد زیادی به آن وارد شد و آزمون از فرمِ اصلی خودش دور بود. البته این به آن معنی نیست که سردار ضعیف کار کرده باشد؛ بلکه نسبت به فوتبالی که قبلا ارائه می‌داد ضعیف‌تر بود. سردار در هر سه مسابقه تیم ملی بیشترین نبرد هوایی را ثبت کرد و همانطور که سرمربی تیم انتظار داشت، روی هوا بیشترِ ضربه سرها را می‌زد. همچنین سرعتی‌ترین بازیکن تیم ملی روی استارت‌ها (طبق آمار فیفا) ویژگی دیگری بود که کی‌روش را مجاب می‌کرد که روی ضدحملات روی این بازیکن حساب باز کند و سردارِ ناآماده را از ترکیب خارج نکند.
علیرضا جهانبخش: ستاره تیم ملی باز هم نتوانست قهرمانِ ملی شود. جهانبخش در این جام هم تاچ‌های تاثیرگذاری داشت و روی ضدحملات بهترین تصمیم را می‌گرفت. هر چند که انتظار می‌رفت آقای گل فصل قبل لیگ هلند برای ایران گل بزند یا پاس منجر به گل بدهد. اتفاقی که رخ نداد تا همچنان کارنامه ملی علیرضا جهانبخش خالی از گلِ سرنوشت‌ساز باشد.
سامان قدوس: بازیکن دورگه تیم ملی هر چند که خیلی فرصت حضور در زمین را پیدا نکرد، ولی در همان مدت کوتاه هم بهترین بازدهی را داشت. قدوس در بازی با مراکش یک خطا گرفت که ایران روی همان توپ به گل رسید. در بازی با پرتغال هم شوتی زد که توپ با برخورد به مدافعان حریف به بازیکن خودی رسید و بهترین فرصت ایران نصیب مهدی طارمی شد.
روزبه چشمی: بازیکنی که به نظر جانشین جلال حسینی شده بود، مردم خیلی راحت با انتخاب او کنار نمی‌آمدند. اتفاقی که باعث شد روزبه متحمل شدیدترین فشارها و برجسته‌ترین انتقادها شود. ولی چشمی با نمایش خوب‌اش در بازی با مراکش، همه را متقاعد کرد که به تصمیم کی‌روش احترام بگذارند. چشمی در آن مسابقه بالاترین دقت پاس را در میان بازیکنان ایرانی داشت که کامل بازی کردند. همچنین ۲ توپ‌گیری، ۱ قطع پاس، ۳ پاکسازی محوطه جریمه از خطر و یک بلاک شوت حریف باعث شد که دیگر کسی منتقد حضور چشمی نباشد. البته بدشانسی سراغ روزبه آمد و چشمی بخاطر مصدومیت بازی با پرتغال و اسپانیا را از دست داد.
کریم انصاری‌فرد: بازیکن محبوب کی‌روش از آن دست بازیکنانی بود که فوتبال چشم‌نوازی ارائه نمی‌کرد ولی طبق دستورات سرمربی گام برمی‌داشت و در سایه کار خودش را انجام می‌داد. کریم به خصوص مقابل اسپانیا انقدر به دفاع تیم ملی کمک می‌کرد که در دقایق زیادی از مسابقه یکی از ۶ مدافع تیم بود و کاملا متعهد به عقب برمی‌گشت. انصاری‌فرد در نهایت هم با پنالتی تماشایی و دست نیافتی، چهارمین امتیاز این تورنمنت را به تیم ملی هدیه داد.
میلاد محمدی: دفاع چپی که تا قبل از شروع جام به نظر حضورش در ترکیب فیکس قطعی بود، قربانی سورپرایز کی‌روش شد و جایش را به حاج‌صفی داد. از پرتاب اوت عجیب‌اش مقابل اسپانیا که بگذریم، در سایر دقایق مسابقات بسیار پرتلاش و تاثیرگذار ظاهر شد. به خصوص استارت‌های دست نیافتنیِ محمدی که همه را انگشت به دهان می‌کرد.
مسعود شجاعی: کاملا مشخص بود که کی‌روش باتجربه‌ترین بازیکن‌اش را به روسیه برد تا آرامش و خونسردیِ او را به تیم تزریق کند. مسعود فقط بازی نخست ایران مقابل مراکش بازی کرد و در همان دقایق هم با خونسردی بالا، حفظ توپ‌های پیاپی به سایر بازیکنان نشان داد که می‌شود در جام‌جهانی هم با استرس کمتری فوتبال بازی کرد. بعد از آن که بازیکنان به خودباوری رسیدند، شجاعی نیمکت‌نشین شد و دیگر هم به زمین مسابقه برنگشت.
