به گزارش مشرق؛ محمد ایمانی درباره گزارش اخیر وزارت خارجه درباره اجرای برجام و بخش‌های حذف شده آن، نوشت:

"سخنگوی وزارت خارجه: دهمین گزارش سه ماهه  در خصوص اجرای برجام تقدیم مجلس شد".

بخش های به شدت هیجان آفرینی که احتمالا به خاطر نگرانی از ذوق زدگی و سنکوب و سکته مخاطبان، از متن گزارش حذف شده، به این شرح است:

150 میلیارد دلار پول بلوکه شده ایران در خارج به کشور بازگشت.

200 میلیارد دلار سرمایه گذاری خارجی جذب کشور شد.

طرف های غربی به تمام تعهدات خود در زمینه بازسازی رآکتور بتن ریزی شده اراک و تامین کیک زرد مورد نیاز ایران عمل کرده اند.

200 فروند هواپیما که تحریم فروش آنها طبق برجام لغو شده بود، خریداری و به کشور منتقل شد.

ساخت فاز 11 پروژه پارس جنوبی توسط شرکت توتال به بهره برداری رسید وبرداشت از این مخزن مشترک با قطر آغاز شد. توتال با شرمندگی  اعلام کرد خسارت بدعهدی بیست سال قبل را هم پرداخت می کند

بانک های اروپایی با پایان تحریم های بانکی و مالی، درخواست گسترش همکاری با ایران را دارند اما حجم مراودات مالی به قدری افزایش یافته که مجبور شده ایم سهمیه و سقف همکاری با این  موسسات را اعمال کنیم.

چرخ کارخانه ها و اقتصاد و چرخ سانتریفیوژها با چنان سرعت سرسام آوری  چرخیده و داغ شده که مدیران مجبور شده اند برای کاهش حرارت، موقتا هر دو چرخ را برای مدت چند سال متوقف کنند.

آخرین بار مشکل مختصری بر سر تامین بنزین موردنیاز هواپیمای دکتر ظریف در سفر به مونیخ پیش آمد که با کمک اظطراری وزارت دفاع آلمان، باک هواپیما پر و مشکل برطرف شد.

چند نوبت نیز دیپلمات های ما را در آلمان و بلژیک و هلند بازداشت کرده اند که به نظر می رسد بیشتر سوء تفاهم باشد. و گرنه اروپا حتما می داند که سازمان منافقین تروریست هستند و بد است که از تروریست ها حمایت کنند.

در این سه سال فقط یک کشور ریزه پیزه حاشیه ای و گمنام به نام آمریکا در اجرای برجام موش می دواند که بخت یار شد و آن هم به اختیار خود، شرش را کم کرد و از برجام خارج شد. حالا فقط خانم موگرینی مانده که او هم می گوید "هر چه تهران بگوید".

با این همه، ما برای اینکه اخلاق ورزشکاری و بازی جوانمردانه (Fair Play) خود را به همه نشان دهیم، محکم پای تعهدات و بدهی های برجام ایستادیم و گفتیم اصلا کسی دست به جیب نشود؛ همه را ما حساب می کنیم.

آمریکا این وسط بدجور، بی حیثیت و کِنِف شد. چند نوبت می توانستیم از آمریکا به کمیسیون مشترک شکایت کنیم اما دیدیم کسر شان خودمان است. اصلا چرا باید با مکانیسم ماشه تعبیه شده در برجام وَر برویم که دوباره بخواهد دعوا و مرافعه و آجان کشی راه بیندازد. جهنم ضرر؛ کوفتشان بشود.

 به قدری هیئت های تجاری و بانکی و سرمایه گذاری پشت گیت های ورود به ایران صف کشیده اند که دستور دادیم فعلا هیچ سرمایه گذار و تاجر را ولو در پوشش توریست به کشور راه ندهند.

جمع بندی

گلابی های باغ برجام به ثمر نشسته است. فعلا کارگران و کارمندان و تولید کنندگان از همین سیاست "گلابی در برابر برجام" بهره مند بشوند تا ببینیم آیا می توان با همان روحیه فداکاری برجامی، مشکلات دیگری از سیاستمداران گرفتار اروپایی و آمریکایی را حل کرد و به سیاست برد-برد،   عمق و معنا بخشید یا نه.

روزگار فردا روزگار گفتمان و مذاکره است نه موشک. دنیا اکنون در عمل می بیند که گذشتن از اقتدار و امنیت و نیاز خود، به قیمت بیرون آوردن غرب از بدبختی و باتلاق، چه آورده های بزرگی دارد. اصلا وقتی می شود از خود گذشت و رقیب و حریف را چنان قدرتمند کرد که از خجالت نتواند در چشم شما نگاه کند، رویکرد "قدرت اول منطقه شدن" چه معنایی دارد!؟

وقتی می شود تانک داد و کلاشینکف گرفت و تازه مورد تشویق هم بود و سکه و نشان قهرمانی دریافت کرد، چرا باید بی خود و بی جهت سر چیزهای بی ارزشی مانند برنامه هسته ای و موشک و نفوذ منطقه ای با رقیبان گلاویز شد!؟ نور به قبرشان ببارد بیسمارک های عهد قجری و پهلوی که می گفتند این ماده سیاه و بد بو و عَفَن (نفت) را می خواهیم چه کار، همه اش را بدهیم ببرند. فاتحه ای هم نثار مرحوم قذافی کنید؛ معمار فقید سیاست "بده بره" که زود جوانمرگ شد و به ثمر نشست باغی را که آرزویش را می کشید، ندید.