به گزارش مشرق، سامان سالور در روزنامه اعتماد نوشت: به نظر من در سینمایی که یا فیلم جنگی ساخته نمی‌شود یا کمتر به این نوع موضوع‌ها پرداخته می‌شود و آن دسته هم از فیلم‌های جنگی که ساخته می‌شود از شدت سفارشی بودن از جانب مخاطب پس‌زده می‌شود «تنگه ابوقریب» یک اتفاق مثبت برای سینمای ایران است.

فیلم از امکانات به‌درستی استفاده کرده و در فضاسازی به خوبی عمل می‌کند. همچنین در بحث کارگردانی، فیلمبرداری و طراحی صحنه درخشان است. مخاطب با تماشای فیلم «تنگه‌ابوقریب» بعد از مدت‌ها با صحنه‌های واقعی از جنگ روبه‌رو می‌شود. با وجود تجربه‌ای که در فضای جنگ دارم و نسبت به مشکلات سینمای جنگ در ایران آگاه هستم و می‌دانم که امکانات تخصصی برای فیلم‌های جنگی نداریم، بهرام توکلی به‌خوبی از پس مشکلات برآمده و فیلمی درخشان ساخته و بعد از مدت‌ها ما را دوباره در فضای نیمه‌مستند جنگ قرار داده است. انتخاب میزانس و دوربین‌های روی دست که با بازیگران به‌خوبی همراه می‌شود فضای پرتنش و اکشن خوبی را به مخاطب ارایه می‌دهد. بازی‌های بازیگران در این فیلم به نسبت مناسب و استاندارد است.

با ذکر تمام این خوبی‌ها اما اگر بهرام توکلی مقداری روی فیلمنامه متمرکزتر می‌شد و ما با جغرافیای واقعی «تنگه ابوقریب» بیشتر آشنا می‌شدیم بهتر بود. به‌اضافه اینکه فیلمنامه به سمت کلیشه سوق داده می‌شود. نوجوانی که می‌خواهد به خط مقدم برود و غالبا با موانع و مخالفت‌هایی مواجه می‌شود و طبق معمول نیروهای کمکی ما هم در جنگ خواب هستند و من نمی‌دانم کی قرار است این نیروهای کمکی در جنگ به یاری ما در فیلم‌ها بیایند. نکته دیگر اینکه طبق میزانسن و تفکر کارگردان، ما دشمنی در جنگ نمی‌بینیم و فقط با ری‌اکشن رزمندگان مواجه هستیم؛ آن‌هم با یکسری حرف‌های تکراری (برو حاجی، بیا سید، بگو آتیش بریزن و...) این تکرار حرف‌ها در فیلم کلافه‌کننده است.

با وجود اینکه «تنگه ابوقریب» یک فیلم درخشان در بحث فنی است اما پیرنگ ضعیف داستان در فیلمنامه به انضمام شخصیت‌پردازی ناقص باعث شده این فیلم در تاریخ سینمای ایران ماندگار نباشد اما قطعا «تنگه ابوقریب» فیلم دیدنی و ارزشمند است.

در اوضاع فاجعه این روزهای سینمای ایران که تمام سالن‌ها به قبضه فیلم‌های کمدی‌های بی‌مایه و بعضا ابلهانه درآمده که فقط تلاش می‌کنند به هر بهانه مخاطب را بخندانند، دیدن فیلم‌هایی همچون «تنگه ابوقریب» و حمایت و تبلیغ آن جزو مستحب موکد است.

به نظر من بهتر است راجع به این نوع فیلم‌ها برای سینمای ایران تبلیغ کنیم تا فیلم به‌اندازه زحمتی که برای جنگ کشیده، مخاطب خود را پیدا کند. آرزو می‌کنم مخاطبین حداقل به احترام کسانی که در مقطعی سینه سپر کردند و غیرت نشان دادند به تماشای این فیلم بنشینند. این آدم‌ها جزو نسلی هستند که عین‌شان را ما دیگر نخواهیم دید. مردانگی این نسل را تنها در فیلم‌ها می‌بینیم و به‌راستی‌ که «تنگه ابوقریب» روایتگر آدم‌های غیور کشور ما است.

اما باز هم همچنان می‌گویم ای ‌کاش بهرام توکلی روی فیلمنامه تنگه ابوقریب بیشتر تمرکز می‌کرد و از کلیشه‌ها فاصله می‌گرفت.