به گزارش مشرق، «مهدی سیدی» طی یادداشتی نوشت: شاید هرکس دیگری که جای رهبری معظم انقلاب بود اینچنین عمل نمی کرد؛ رهبری که با دردمندی فراوان، شاهد بوده است دولت یازدهم و دوازدهم، مکرر بر خلاف سیره منطقی انقلاب عمل کرده است، نسخه های عالمانه اقتصادی و سیاسی را به نشنیدن گرفته است، بیشتر از آنکه عمل کند دست به گفتار درمانی زده است، قصور خود را در بحران ها ندیده انگاشته و ۵ سال تمام انگشت اتهام را به سمت دولت های قبل نشانه گرفته است، بارها از پاسخگویی طفره رفته و زیرکانه دست به فراکنی زده است، خواهان رفراندوم شده و با منتقدان خود اشداء علی الکفار برخورد کرده است و گاه و بیگاه خطوط قرمز را به چشم بی اعتنایی نگریسته است؛ باز همین دولت در کنف حمایت رهبری قرار می گیرد؛ آن هم درست در هنگامه ای که دولت محترم به سمت ضعیف ترین دوران کاری خود می غلتد.
رهبری که بارها دیده است دولت، خود را به غفلت زده و دست به انکار نسخه‌های انقلابی می‌زند، باز به خاطر یک مصلحت بزرگتر، صبوری کرده و دولت مستضعف و نحیف را زیر عبای خود کشیده و از گزند انتقادات سخت گیرانه منتقدان ایمنی می‌بخشد.
نه آنکه رهبر، چشم بر واقعیت های موجود ببندد، یا از دردها و مصائب کمرشکن مردم بی اطلاع باشد، نه؛ او بارها به صریح ترین لفظ، نقدهای ناصحانه ارائه کرده و راهکارهای عالمانه را پیش روی دولت گذاشته و حتی با تدبیر و گاه ممانعت، از دولت مستقر صیانت کرده تا به آفت های بیشتر مبتلا نشود، اما باز دولت ۲۳ میلیونی را که دوست دارد هنوز خود را در جایگاه اپوزوسیون نظام اسلامی ببینگارد، در پناه وسعت نظر و انصاف خود حفظ می کند.
دیدگاه اخیر رهبری، بعد از احضار دکتر حسن روحانی به مجلس شورای اسلامی و دریافت کارت زرد نمایندگان، برای خیلی ها به ویژه انقلابیون، بر خلاف انتظار و تا حدی غیر قابل هضم بود: «جلسه دیروز مجلس، نمایش اقتدار و ثبات جمهوری اسلامی ایران بود و خداوند به آقای رئیس‌جمهور و قوه مقننه خیر بدهد که مشترکاً چنین نمایش اقتداری را نشان دادند».
چه می شود که رهبری این حضور را «نمایش باشکوه از قدرت جمهوری اسلامی و اعتماد به نفس مسئولان» می داند؟ رهبری که بارها دیده است دولت خود را به غفلت زده و با ژنرال های کهنسال خود، دست به انکار نسخه های انقلابی می زند، باز به خاطر یک مصلحت بزرگتر، صبوری کرده و دولت مستضعف و نحیف را زیر عبای خود کشیده و از گزند انتقادات سخت گیرانه منتقدان ایمنی می بخشد و همزمان روحیه از دست رفته او را در برابر آمریکا و اروپا، بر می گرداند و او را به مقاومت ببشتر سوق می دهد.
آیا واقعاً کدام یک از شخصیت های حتی به ظاهر انقلابی حاضرند اینچنین رفتار نجیبانه و حکیمانه ای از خود به خرج دهند؟ شاید هرکس دیگری به جای حضرت آیت الله سید علی خامنه ای بود، در موقعیت کنونی جور دیگری عمل می کرد، دست به سرزنش می زد، اشتباهات مکرر دولت را به رخ او می کشید و اشکالات کودکانه او را بزرگنمایی می کرد و اثبات می کرد که ای دولت! این نتیجه انکار هزاران توصیه خیرخواهانه ای است که نشنیدی و بر مسیر اشتباه خود اصرار ورزیدی؛ ای با خود کج و با من کج و با خلق خدا کج، آخر قدمی راست بنه ای همه جا کج!
این دولت همان چیزی را می درود که خود کشته است که گفته اند از مکافات عمل غافل مشو، گندم از گندم بروید جو ز جو!
اما رهبری از حق خود برای انتقادهای سخت می گذرد و مثل پدری دوراندیش، فرزند سهل انگار خود را به آغوش می کشد و حتی در موقعیت کنونی، حضور رئیس جمهور در مجلس و نحوه جواب دهی او را «خونسرد و متین» عنوان می کند، به او آرامش و نیروی دوباره می دهد و از اینکه کسی بخواهد خواهان استعفای دولت باشد به شدت ابراز نگرانی می کند و آن را بازی در نقشه دشمن قلمداد می کند.
دیدگاه اخیر رهبری، بعد از احضار دکتر حسن روحانی به مجلس شورای اسلامی و دریافت کارت زرد نمایندگان، برای خیلی ها به ویژه انقلابیون، بر خلاف انتظار و تا حدی غیر قابل هضم بود.
این ثمره عملی «الگوی ولایت فقیه» است؛ اینکه انسانی فقیه، خودساخته، عادل، عالم، شجاع و حکیم بر مصدر امور بنشیند، حتما برای حفاظت از مردمسالاری دینی، نتیجه ای شیرین به بار خواهد آورد.
پس باید در خصوص عدم فهم برخی از موضع گیری اخیر رهبری، اینگونه استدلال کرد که رهبری در مرحله عملی رفتار خود همان عدل نظری را تعقیب می کند، اینکه هرچیزی باید سر جای خود بنشیند؛ انتقاد به اندازه در کنار حمایت به اندازه، و توجه هوشمندانه به دشمن دندان تیزکرده میانه میدان، پس مصلحت اعظم، امیدوار نگه داشتن ملت برای عبور از گردنه خطیر فعلی است.
اینجاست که نباید اختلاف های مسؤولان را علنی کرد و بر طبل اتحاد و انسجام کوبید؛ البته با این توضیح که مسؤولان باید کمر همت بسته و با پرهیز از انتقام جویی های بی حاصل، برای حل مشکلات مردم شب و روز نشناسند.
