قهرمان ۲۱ ساله اصفهانی وقتی مدال نقره‌اش را تقدیم خانواده شهید گیتی‌نما کرد، دل مادر را هوایی کرد... حالا مادر شهید هر وقت اسم مرجان سلحشوری را می‌شنود، انگار سال‌هاست این قهرمان را می‌شناسد و برایش دعا می‌کند.
مرجان سلحشوری در رقابت‌های پومسه بازی‌های آسیایی جاکارتا کاری کرد کارستان، او با کسب مدال نقره اولین بانوی مدال‌آور ایرانی در بازی‌ها لقب گرفت. او در گفتگویی از صفر تا صد حضورش در تکواندو، برنامه‌های آینده اش، دیدارش با خانواده شهید گیتی‌نما و... حرف زد.

* چطور تکواندو را انتخاب کردید؟
ابتدا ژیمناستیک را انتخاب کردم، بعد از یک سال به تکواندو رفتم و از ۱۰ سالگی تکواندو را شروع کردم و بعد از ۶ سال فعالیت در این رشته وارد تیم ملی شدم و از سال ۲۰۱۲ به اردوهای تیم ملی دعوت و به مسابقات مختلف برون‌مرزی اعزام می‌شوم.

* تاکنون چه افتخاراتی کسب کرده‌اید؟
۱۵ مدال جهانی و قاره‌ای در پومسه دارم، طلای قهرمانی آسیا ۲۰۱۴ را کسب کردم و همان سال بهترین بازیکن آسیا شدم، همچنین برنز مسابقات جهانی ۲۰۱۶ را در کارنامه دارم که جزو مهم‌ترین مدال‌های من محسوب می‌شود.

* چطور مسافر بازی‌های آسیایی شدید؟
پومسه برای اولین بار بود که وارد بازی‌های آسیایی شد و به همین خاطر آرزو داشتم یکی از مسافران جاکارتا باشم، به همین دلیل در انتخابی تیم ملی شرکت کردم و چند مسابقه انجام دادم تا برای این مسابقات انتخاب شدم.

* فکر می‌کردید تنها مدال‌آور پومسه بانوان باشید؟
قبل از اعزام به کسب مدال امید داشتم، چون همیشه با انگیزه و برای کسب مدال به مسابقات می‌روم، فکر می‌کنم اگر رقیب من از کشور میزبان نبود قطعاً مدال طلا را به دست می‌آوردم.

* چرا در افتتاحیه شرکت نکردید؟
برای افتتاحیه مسابقات حضور داشتیم، اما چون روز بعد مسابقه داشتیم در رژه شرکت نکردیم، فقط به فکر رقابت بودم، البته بخشی از مراسم را در هتل تماشا کردم و مراسم زیبایی بود.

* جو سالن چطور بود؟
جو سالن در فینال برایم خیلی سنگین بود به خصوص زمانی که رئیس‌جمهور اندونزی برای تماشای مسابقات وارد سالن شد و کل سالن پومسه‌روی اندونزی را تشویق می‌کردند، اما خدا را شکر می‌کنم این موضوع در تمرکز من تأثیر چندانی نداشت و موفق به کسب مدال شدم.

* با نحوه برگزاری مسابقات آشنا بودید؟
پومسه بازی‌های آسیایی جاکارتا به صورت تک‌حذفی برگزار شد به همین دلیل همه مبارزه‌ها حکم فینال را داشت و توانستم با شکست دادن حریفانی از ماکائو، ژاپن و مالزی به فینال راه پیدا کنم.

* چطور مدال طلا را از دست دادید؟
در فینال امتیاز خودم را گرفتم، اما امتیازی که داوران به حریف اندونزیایی دادند، خیلی زیاد بود. در فرم اول که تعادلی بود لق خورد، اما ۴ صدم بیشتر از من امتیاز گرفت.

* داوری در رنگ مدال‌تان نقش داشت؟
داوری در پومسه سلیقه‌ای است، در مبارزه فرصت جبران وجود دارد ولی در پومسه نه، در کل از داوری راضی نبودم، ورزشکاران اندونزی در ۳ فرم دیگر مدال نگرفته بودند و این شانس آخر آن‌ها بود و داوران به خاطر رودربایستی با رئیس‌جمهور کشور میزبان رنگ مدالم را عوض کردند.

* مبارزه با حجاب چطور بود؟
همیشه حجابم را در مسابقات رعایت کرده‌ام، به همین خاطر پس از اینکه در فینال با تکواندوکار کشور میزبان رقابت کردم، رئیس‌جمهور اندونزی من را با تکواندوکار کشورش اشتباه گرفت و چون با او دست ندادم ناراحت شد.

* بعد از کسب مدال اولین نفر با چه کسی صحبت کردید؟
با خانواده‌ام، آن‌ها خیلی خوشحال بودند و مادرم گفت همه سختی‌ها و خستگی‌ها از روی دوشم برداشته شد.

* مدال نقره بازی‌های آسیایی چه حسی داشت؟
حس خیلی خوبی داشت. حس کردم انرژی خوبی برای سایر بانوان کاروان ایران بود که بدانند می‌توانند با تلاش به موفقیت برسند.

* در بخش تیمی به مدال نرسیدید؟
در بخش تیمی نیز حضور داشتیم، اما نتوانستیم از مرحله اول عبور کنیم، خیلی خوب بودیم و تفاوت زیادی با حریف داشتیم، اما به کره خوردیم. مهسا صادقی و فاطمه حسام هم‌تیمی‌های من بودند، انگیزه زیادی داشتیم و حتی وقتی مشخص شد با کره رقابت داریم آرامش خوبی داشتیم و مربی را نیز آرام می‌کردیم، قرعه تیمی خیلی سخت بود و بهترین تیم‌ها از کسب مدال بازماندند.
 

* اصلی‌ترین رقبا از کجا بودند؟
اصلی‌ترین حریفان ما در این رشته کره‌جنوبی، چین، چین‌تایپه و مالزی هستند، کشورهای اروپایی هنوز به جایگاهی نرسیده‌اند که بتوانند برای ما حریف خطرناکی باشند.
 

* دوری از خانواده برای‌تان سخت بود؟
دوری از خانواده برایم خیلی سخت بود. با تمرینات سختی که داشتیم از هشت صبح وارد سالن تمرین می‌شدیم و به جز زمان ناهار و شام تا ساعت یک و نیم بامداد تمرین می‌کردیم، اما خوشحالم تمام سختی‌ها با مدال نقره تمام شد.

* چطور شد مدال‌تان را به یک شهید تقدیم کردید؟
قبل از اعزام به مسابقات با رئیس فدراسیون تکواندو کنار مزار شهید گمنام در محوطه بیرونی خانه تکواندو جمع شدیم و در آنجا به هر کدام از تکواندوکاران پلاکی دادند که روی پلاک من اسم شهید محمدحسین گیتی‌نما نوشته شده بود ایشان ۲۱ ساله به شهادت رسیده بودند من نیز در این سن توانستم به مسابقات اعزام شوم، همان لحظه تصمیم گرفتم هر مدالی گرفتم به خانواده این شهید والامقام تقدیم کنم و خدا را شکر می‌کنم به قولی که به خودم داده بودم وفادار ماندم.

بله، وقتی به خانه ایشان رفتم، از اینکه دیدم یک مادر چطور بیش از سه دهه است که با عکس‌ها و خاطرات تک پسرش روزگار می‌گذراند، حس عجیبی پیدا کردم. آنجا بود که برای خانواده شهدا آرزوی صبر کردم.

* تحصیل می‌کنید یا فقط ورزش؟

2 سال کاردانی را در تهران گذراندم و الان برای کارشناسی در دانشگاه اهواز شیمی می‌خوانم و یک ترم دیگر تمام می‌شود، اما اگر بخواهم ادامه تحصیل بدهم، به دلیل سختی‌ای که کنکور ارشد دارد، به رشته تربیت‌بدنی می‌روم. البته از مسئولان دانشگاه تشکر می‌کنم که برای من حضور در اردوها و مسابقات را تسهیل کردند.

* برای آینده چه برنامه‌ای دارید؟

مسابقات جهانی از ۲۴ تا ۲۷ آبان در چین‌تایپه برگزار می‌شود. برای کسب مدال طلا به این مسابقات می‌روم و همه تلاش خود را به کار می‌گیرم تا با مدال طلا برگردم.

* پومسه کار می‌کنید یا در بخش مبارزه هم فعالیت دارید؟
به صورت حرفه‌ای پومسه کار می‌کنم و قبل از اینکه دانشجو شوم گاهی اوقات کیوروگی یا همان مبارزه هم کار می‌کردم و در تمام این مدت فقط یک بار در مسابقات استانی شرکت کردم و برنز گرفتم.

* سخت‌ترین رده سنی کدام گروه سنی است؟
رده سنی ۱۸ تا ۳۰ سال در ورزش تکواندو زنان یکی از سخت‌ترین رده‌های سنی به شمار می‌آید چراکه حریفان سختی در این سن حضور دارند و با توجه به اینکه همیشه اصلی‌ترین رقیب‌های ما در جهان از بین نمایندگان حاضر در آسیا هستند همواره مسابقات سختی را پیش رو داریم.

* بعد از خداحافظی با دنیای قهرمانی چه کاری را دنبال می‌کنید؟
به مربیگری علاقه دارم و مربیگری می‌کنم، ضمن اینکه یک شغل مرتبط با رشته تحصیلی‌ام پیدا می‌کنم. البته قبل از آن که کار را شروع کنم، می‌خواهم یک مدال در مسابقات جهانی بگیرم.

* حرف پایانی؟
به لحاظ مالی حمایت شویم، امیدوارم مسئولان به قول خودعمل کنند و وعده‌هایشان فقط در حد حرف باقی نماند.

---