به گزارش مشرق، مراسم نقد و بررسی کتاب «روزهای بی‌آینه» خاطرات منیژه لشگری همسر آزاده خلبان شهید حسین لشکری در سالن قصر شیرین موزه انقلاب اسلامی و دفاع مقدس برگزار شد.

در این مراسم مرتضی سرهنگی مدیر دفتر ادبیات و هنر مقاومت حوزه هنری در سخنانی با اشاره به ثبت خاطرات سربازان جنگ توضیح داد: در تمام دنیا پس از اینکه جنگ‌ها به پایان می‌رسند خاطرات سربازان، همسران و کودکان جمع‌آوری می‌شود. در حقیقت این ثبت خاطرات به عنوان یک سنت مطرح است تا بتوانند به واسطه آن بگویند که هزینه و قیمت تمام شده جنگ چه بوده است. این مسئله در رابطه با جنگ تحمیلی انجام نشده است و ما همچنان نمی‌دانیم که قیمت جنگ‌مان چقدر است.

وی ادامه داد: همسر شهید لشکری بسیار شجاع است و اهمیت بسیاری به زندگی‌اش داده است. به خوبی می‌توانیم این موضوع را از فصل نخست کتاب روزهای بی‌آینه مشاهده کنیم. او روزهای سخت بسیاری را پشت سر گذاشت و یک زندگی کاملا اصیل و ایرانی داشته است. در این کتاب یک نفر نفس می‌کشد و از همین رو برای ما درس‌آموز است.

وی یادآور شد: با خاطرات زنان است که صدای جنگ شنیده می‌شودفف چرا که زن مظهر زندگی و جنگ ضد زندگی است و هنگامی که شخصی تصمیم می‌گیرد در دوران جنگ ازدواج کند در حقیقت به تحقیر جنگ پرداخته است و این نوع پیروزی را رقم خواهد زد. این کتاب در نقطه اوجش به پایان می‌رسد و باعث می‌شود که مخاطب برای شناخت بیشتر از شهید لشگری به سراغ سایر آثار برود.

این نویسنده یادآور شد: در جنگ‌های دفاعی شاهدیم که هر چقدر جنگ ادامه می‌یابد مقاومت مردان مستلزم مقاومت بانوان در پشت خطوط دفاعی می‌شود. برای همین است که ما گفتیم صدام از همسران و مادران ما در جنگ شکست خورد.از سوی دیگر متاسفانه نظام رسانه‌ای ما به این بلوغ نرسیده است که جنگ را به طور عقلانی روایت کند. جنگ و واقعیت‌های آن را باید به واسطه ادبیات بیان کرد. در این میان نزدیک‌ترین متن به جنگ خاطرات یک سرباز است. هر جنگی آغاز و پایانی دارد اما مطالعات پیرامون آنها قرن‌ها ادامه پیدا می‌کند.

سرهنگی در پایان خاطرنشان کرد: در رابطه با جنگ‌ها ما با دو ادبیات روبرو هستیم. نخست دستور زبان تبلیغی است که به عصر جنگ اختصاص دارد. این گونه زبانی شورانگیز و حماسی است. گونه دوم دستور زمان در رابطه با جنگ تعقلی است که در حقیقت برای عصر پس از جنگ خواهد بود. طبیعی است که در تبلیغ ما با مبالغه روبرو هستیم و همچنان نظام رسانه‌ای ما از دستور زبانی تبلیغی استفاده می‌کند.

در ادامه این نشست، گلستان جعفریان نویسنده کتاب «روزهای بی‌آینه» در رابطه با این اثر توضیح داد: رویکرد من در ادبیات پایداری این بوده است که ابتدا به سوال‌های خودم پاسخ بدهم. در این رابطه با همسران شهدای بسیاری صحبت کرده‌ام. عموما آنها افرادی آرمان گرا و ایدئولوژیک هستند اما این کتاب تفاوت دارد چرا که راوی آن اینگونه نبوده است و همین، کار را با پیچیدگی‌هایی مواجه کرده است.

وی ادامه داد: مصاحبه برای نگارش این کتاب را توانستیم در دو هفته در ایام نوروز به پایان برسانیم. آنچه که در رابطه با خانم منیژه لشگری باید بگویم این است که او بانویی بسیار قوی و شجاع است. او در 19 سالگی ازدواج کرد و کمتر از یک سال و نیم بعد همسرش به مدت 18 سال به اسارت دشمن در آمد بنابراین همانطور که گفتم داستان زندگی او روایتی رمانتیک و عاشقانه است و شاید 30 درصد گفته‌هایش ایدئولوژیک باشد. به گفته منیژه لشگری جنگ طوفانی بود که ناخواسته او را درگیر کرد.

این نویسنده تاکید کرد: خانم منیژه لشگری در بیان روایت و خاطرات خود بعد تازه‌ای را باز کرد. در این کتاب از بیان جزئیات پرهیز کرده‌ام و اگر این اثر را مطالعه کنید خواهید فهمید که روایات پشت سر هم و زنجیر وار بیان شده است. هر آنچه که او بازگو کرده است را صادقانه در کتاب آورده‌ایم.

وی یادآور شد منیژه لشگری کسی است که نمی‌خواهد کسی به ذهن او نفوذ کند. او یک زن درون‌گرا است و پس از اسارت شهید حسین لشکری یک واکنش معکوس به زندگی داشته است. بنابراین آنچه که در کتاب مشاهده می‌کنید بیشتر بازتاب بیرونی دارد. بخش اول کتاب به تفصیل بیان شده است چون شیرین‌ترین سال‌های زندگی او را تشکیل داده است.

در بخش دیگر این نشست، منیژه لشگری همسر خلبان آزاده شهید حسین لشگری در سخنانی بیان کرد: کتاب صاف و صادق گفته شده است و شیون و غوغاهای درونی من گفته نشد چرا که اصلا دوست نداشتم زندگی‌ام را برای کسی روایت کنم. من یک زن رنج کشیده از جنگ هستم اما به قول شوهرم باید تاریخ را بیان می‌کردم، برای همین برای تاریخ روایت کرده‌ام. در روزهای اول و دوم مصاحبه گاهی با خودم می‌گفتم که دیگر دوست ندارم روایت کنم چون من را به گذشته‌ای می‌برد که برایم خوشایند نبود و حالم را دگرگون می‌کند.من به خاطر این جنگ در سال 59 و 77 دو بار زندگی‌ام بالا و پایین شد و اکنون تنها راه می‌روم تا عمرم به پایان برسد. تمام حقایق را بی‌کم و کاست برای خوانندگان این کتاب بیان کرده‌ام.

در بخش دیگری از این نشست ولی الله سلیمی یکی از نویسندگان حوزه پایداری یادآور شد: من می‌خواهم از زاویه نگاه مخاطب به ارزیابی این کتاب بپردازم. این کتاب در حقیقت نوعی سند است و با کیفیت بسیار خوبی پرداخته شده است. انتخاب یک نویسنده زن نشان از این دارد که راوی می‌تواند به خوبی با مصاحبه کننده ارتباط بگیرد. همچنین از این کتاب دو انتظار می‌رود. یک زندگی راوی را بیان می‌کند و دیگری زندگی شخص غایبی همچون شهید حسین لشکری را به خواننده نشان می‌دهد و تصویر همسانی از این دو شخصیت که در داستان حضور دارند به ما می‌دهد اما اطلاعات بیشتری از شهید لشکری را نمی‌توانیم در این کتاب حس کنیم.

این کتاب با شهادت حسین لشکری به پایان می‌رسد و شاید خوانندگان این حس را داشته باشند که در انتها کتاب قطع می‌شود. همچنین نوعی پراکندگی زمانی را در سه دوره‌ زندگی خانم لشگری می‌توان احساس کرد.

کتاب روزهای بی‌آینه در 160 صفحه از سوی انتشارات سوره مهر به چاپ رسیده است.