به گزارش مشرق، در سراسر جهان فوتبال، چالشی شاید همیشگی و البته همیشه آزاردهنده به نام قاطعیت داور و فرهنگ بازیکن، وجود داشته و دارد. این مشکل، مختص فوتبال ایران یا فوتبال خاورمیانه نیست، همیشه فقط در آمریکای‌جنوبی نیست که کلیپ‌های جذاب درگیری بازیکن با داور در آن شکل می‌گیرد و مردم جهان از تماشای آن استقبال می‌کنند. همیشه فقط آسیای جنوب‌شرقی نیست که داورهای خود را تا پای دادگاه عالی و ملی پیش می‌برد و بازیکنانش را حتی تا مرز محرومیت از حق شهروندی تهدید می‌کند.
شاید مهم‌تر از چالش قضاوت و داوری بی‌طرفانه و حرفه‌ای، ماجرای فرهنگ بازیکنان مطرح باشد. نشریه «گاردین» در مقاله معروف ۱۸ نوامبر ۲۰۱۶ خود به بهانه تهدید داور انگلیسی، مک مورتن به مرگ پیش از قضاوت بازی آرسنال و چلسی می‌نویسد: «منتظر یک یادداشت خواندنی و بلندبالا نباشید، قضیه روشن است، اگر بازیکن حرفه‌ای باشد، هوادار هم باید حرفه‌ای باشد و داور هم همین‌طور و این همه وظیفه مستقیم اتحادیه فوتبال انگلیس است.»
بیشتر بخوانید:
همه چیز فوتبال باید به همه چیزش بیاید!
یکی از درگیری‌های مشهور در دنیای فوتبال باشگاهی که پس از جست‌وجوی اینترنتی درباره درگیری داور با بازیکنان فوتبال، بلافاصله درباره آن چندین و چند لینک پیدا می‌شود بر می‌گردد به ماجرای رویارویی پاری‌سن‌ژرمن و چلسی به قضاوت کوییپرس در ۱۳ مارس سال ۲۰۱۵ و اعتراض شدید دو تیم به قضاوت پرحاشیه و اخراجی که فشار در فضای ملتهب بازی را دو چندان کرد. پس از آن بازی بود که اتحادیه فوتبال انگلیس بیانیه تاریخی خود را منتشر کرده و نوشت: «جدا از احکامی که برای بازیکنان خاطی و فحاشی‌های صورت گرفته، در نظر گرفته شده است، باید بگوییم که این یک تذکر جدی بود برای فوتبال اروپا. لیگ قهرمانان اروپا با این صحنه‌ها باید به خود می‌لرزید، اوج بی‌اخلاقی در فحاشی بازیکنان به داور و رها کردن ذات فوتبال، مایه شرمساری است، چگونه می‌شود همچنان دم از فوتبال حرفه‌ای زد؟»
قانون وابسته به ماده ۱۴۳ اساسنامه فوتبال انگلیس موسوم به تبصره ذیل ماده ۷۲ «اخلاق» پس از آن به بررسی گذاشته و تصویب شد. طبق این قانون، هر بازیکنی که به داور مسابقه درست یا غلط، اعتراض کند به صورتی که باعث وارد کردن خدشه به اعتبار داوری و فوتبال شود، پس از بازی نیز شامل جریمه اتحادیه فوتبال خواهد بود. او باید از یک تا چند بازی محروم شود و جریمه نقدی نیز شامل حال وی قرار خواهد گرفت و داور خاطی نیز در این میان قطعاً زیر ذره‌بین اتحادیه فوتبال و کمیته داوران قرار می‌گیرد.
آلن لوگنین، نویسنده نشریه «Joe» در بخش فنی فوتبال، گزارشی خواندنی دارد درباره فرهنگ بازیکن فوتبال حرفه‌ای و در آن آورده است: «بازیکن فوتبال، آیینه فوتبال یک کشور است، چه کسی غیر از خود بازیکن می‌تواند معرف فوتبال یک کشور باشد؟ بازیکنی که فحاشی کند، مدام به داور بازی معترض باشد و هر اتفاقی رخ می‌دهد بلافاصله به سمت داور بدود و فریاد بزند، کاملاً نمادی است از فوتبال همان کشور، فوتبالی که لابد به همه چیز معترض است، درآمدزایی ندارد و از اینکه به آن بودجه نمی‌دهند، شاکی است، چمن استادیوم‌هایش خراب است و مدام به وضعیت شرکت‌های کشاورزی تحت قرارداد با فدراسیون معترض است.»
در گزارش نشریه «researchgate» درخصوص تاثیر قضاوت اشتباه در فوتبال آمده است: «هر چقدر قضاوت داوران در فوتبال بد باشد که الزاماً این‌گونه هم نیست، نمی‌شود توجیه مناسبی برای رفتار بازیکنان فحاش یا پرحاشیه پیدا کرد. نمی‌شود قبول کرد که یک بازیکن تحت شرایطی خاص حق اعتراض به داور داشته باشد. قضاوت اشتباه پس از پایان بازی بررسی خواهد شد، شاید نتیجه یک بازی بر نگردد اما این‌گونه هم نیست که داور خاطی هیچ مشکلی نداشته باشد اما باید با بازیکن خاطی برخورد جدی کرد و در این میان همیشه ترس از تبعیض و بی‌عدالتی وجود دارد.»
در فوتبال اسپانیا این موضوع به خوبی در گزارش نشریه «آس» درباره رفتار تبعیض آمیز فدراسیون فوتبال اسپانیا نمایان است، استبان از کمیته داوران فدراسیون فوتبال اسپانیا سوال می‌کند: «چرا پیکه از بارسلونا به خاطر اعتراض به داور و توهین به او جریمه سنگین نقدی می‌شود و با محرومیت مواجه است اما گرت‌بیل از رئال مادرید پس از رفتار زشت مقابل هواداران تیم مقابل تنها تذکر دریافت می‌کند؟ اگر اعتراض رسانه‌ها نبود، فدراسیون فوتبال اسپانیا باز هم در این باره تجدید نظر می‌کرد؟»
