چه کار پسندیده‌ای، آفرین

خدا بیامرزدوشون وروحشون شاد...واقعا مادربزرگ های اون دوره چه صفا وصمیتی داشتند..یادم آمد سال هاپیش پنجشنبه ها تمام نوه ها جمع میشدیم منزل "مادر بزرگ مادریم" توحیاط بزرگ وحوض وسط حیاط قایم موشک وبازی مادربزرگم که رسممونه بهش میگفتیم "دایه"دلسوزانه مواظبمون بود ..شب ها دورش جمع میشدیم قصه های دیو وپری و از اینا میگفت که خودشون هم این قصه ها ازنسل های قبل بهشون رسیده وشنیده بودند..وجمعه بعدازظهر خداحافظی به خونه هامون برمی گشتیم ...الان که پدرومادر خودم نزدیک سه سال آسمونی شدندوقتی ازکوچه شون رد میشم تمام خاطراتم زنده میشه وجای جای کوچه که نگاه میکنم یاد مادرو پدرم وجای همسایه ها وعزیزانی که دیگه نیستند خالیست ودلم.میگیره ..مادرم دنیایی ازمحبت وصفا بود اول برای دیگرون دعا میکرد بعد ما...

احسن