سرویس جهان مشرق- دونالد ترامپ رئیس‌جمهور قاتل آمریکا بالاخره جلوی دوربین‌ها حاضر شد و طی جملاتی کوتاه تلاش کرد اقدام نابخردانه خود در دستور حمله به سردار حاج قاسم سلیمانی را توجیه کند اما احتمالاً تاکنون اگر مشاوری در کاخ سفید مانده باشد به او گفته است اشتباه بزرگی کرد.

همه برنامه او برای این سخنرانی کوتاه در جمع خبرنگاران این بود که اوضاع را مانند 9 هفته قبل نشان دهد، زمانی که نه صبح ۲۷ اکتبر برای اعلام خبر قتل ابوبکر البغدادی سرکرده تروریست داعش جلوی دوربین‌ها آمد. او حتی در سخنانش پیرامون سردار سلیمانی بار دیگر نام ابوبکر البغدادی را آورد و با این کار در تلاش بود به جهان القا کند آمریکا واقعاً باور دارد سردار حاج قاسم سلیمانی یک تروریست است اما نتوانست. تحلیل سخنان و زبان بدن او نشان می‌دهد خودش به جنایتی که کرده واقف است و تماماً دروغ می‌گوید.

حدود ۱۵۰ سال از اولین پژوهش‌ها در مورد بیان غیرکلامی می‌گذرد و حالا به تنوع گسترده‌ و  ریزه‌کاری‌های پیچیده‌ای رسیده است اما فضاحت سخنرانی ترامپ آن قدر آشکار بود که با یک مرور ساده نیز رسوا می‌شود،  به همان اندازه که دروغ‌هایش آشکار است:

۱- پس زمینه سخنرانی: از جایی که او ایستاده بود شروع کنیم. رئیس‌جمهور تروریست آمریکا در زمان اعلام خبر قتل ابوبکر البغدادی در یک پس‌زمینه شاد قرار گرفته بود و تزئیناتی شبیه تزئینات جشن پشت سر او نصب شده بود. اما در زمان اعلام خبر ترور سردار حاج قاسم سلیمانی در پشت سر او یک پرده یکدست آبی قرار داشت که در سخنرانی‌های رسمی یک دکور معمول است. او در واقع می‌دانست اقدامش تا چه حد خشم مردم را به جوش آورده و نمی‌خواست نمک بیشتری بر زخم مخاطبش بزند، شاید از بیم واکنش‌های بیشتر.

۲- رنگ گردن‌آویز: ترامپ این بار یک کراوات آبی کمرنگ بسته بود، رنگی بسیار آرامش‌بخش که به نظر می‌رسد برای آرام‌کردن مخاطب خود و آرام نشان دادن اوضاع استفاده کرده است. بنابر این او خود خوب می‌داند چه زخم بزرگی بر پیکر مقاومت وارد کرده و می‌داند خشم مقاومت تا چه حد می‌تواند سهمگین باشد. وی در کنفرانس خبری قبلی یک گردن‌آویز قرمز راه‌راه داشت که نشان از شادی و هیجان دارد.

سخنرانی ترامپ بعد از ترور شرارت‌بار سردار سلیمانی و تحلیل آن توسط چند کارشناس در شبکه سی‌ان‌ان

۳- نگاه پریشان: وقتی شرایط را آرام، جالب یا شاد تشخیص می‌دهیم، ارتباطِ چشمیِ بیشتری برقرار می‌کنیم اما وقتی اوضاع به عکس باشد، یعنی قصوری سر زده باشد یا اوضاع خراب باشد یا غمی واقع شده باشد، رفتار ما به عکس می‌شود.

رئیس‌جمهور آمریکا نه تنها ارتباط چشمی اندکی برقرار می‌کند، بلکه به طرزی اضطراب‌گونه در سخنانش قدرت کنترل نگاهش را ندارد. او برای این که در این وضعیت بتواند نگاهش را کنترل کند، به نقطه‌ای خاص در دوردست خیره شده و هر از گاهی که نگاهش را به سمت مخاطب برمی‌گرداند، بلافاصله نگاهش دچار لرزه می‌شود و دوباره مجبور است نگاهش را به همان نقطه در دوردست خیره کند. چنین رفتاری نشان‌دهنده بیم از این است که نگاه مستقیم بتواند چیزی را در چشم هایش آشکار کند که دروغ بودن سخنانش هویدا شود؛ چیزی مثل ترس یا تردید نسبت به خراب بودن اوضاع.

۴- تنفس نامنظم: همانند نگاه، تنفس او نیز نامنظم است. وی در سخنانش پیرامون قتل ابوبکر البغدادی کاملاً بر تنفس خود مسلط است. خیلی راحت شروع و خیلی راحت به پایان می‌برد. اما در این سخنان صدای تنفس نامنظم او کاملاً آشکار است. از آنجا که این وضعیت تا پایان سخنان چهاردقیقه‌ای او ادامه می‌یابد، نمی‌تواند ناشی از عجله پیش از سخنرانی باشد، بلکه وی به طرز عیانی در حین سخنرانی دستپاچه شده است.

۵- سخنرانی کوتاه و تند: نشانه دیگرِ دستپاچگی ترامپ، سخنرانی کوتاه و تند وی است. وی تنها ۵۲۳ واژه را به سرعت در مورد اقدام  شرارت‌بار خود بکار می‌برد و این در حالی است که در سخنرانی قبلی ۹۰۰ واژه افاضه کرده و به تفصیل و آهستگی در مورد چگونگی گیرانداختن سرکرده داعش توضیح می‌دهد.

در واقع او به خوبی می‌داند هر چه بیشتر این خرابکاری را هم بزند، به ضررش تمام می‌شود. او می‌داند هیچ شجاعتی از سوی سربازان آمریکایی صورت نگرفته، هیچ کار اطلاعاتی خاصی از سوی نهادهای آمریکایی وجود نداشته، سردار ایرانی کاملاً شجاعانه به صورت رسمی و علنی سفر کرده و این یک ترور واقعی بوده است

۶- پایان‌بندی نامناسب: ترامپ در جملات پایانی‌اش سه بار با کلماتی متفاوت دعا می‌کند و سه بار از مخاطبان تشکر می‌کند! در حالی که در سخنرانی قبلی در جملاتی شسته رُفته گفته بود «خدا نگهدار آمریکا باشد. از شما سپاسگزارم».

۷- پاسخ ندادن به خبرنگاران: ترامپ در انتها نیز بدون پاسخ به پرسش خبرنگاران جلسه را ترک می‌کند. این دقیقاً به خلاف سخنرانی‌اش در اعلام خبر قتل ابوبکر البغدادی است. به نظر می‌رسد آنقدر جنایت بودنِ اقدام او آشکار بوده که می‌دانسته خبرنگاران در طراحی سخنانشان به خود جرات خواهند داد و او را در شرایطی که هنوز جلسه استیضاحش در سنا برگزار نشده، مفتضح خواهند کرد.

جمع‌بندی

شش برون‌فکنی عاطفی در حالت‌های چهره وجود دارد: شادی، غم، تنفر/بی‌اعتنایی، خشم، ترس و تعجب. اگر قرار باشد یکی از این موارد را به عنوان حالت چهره و زبان بدن ترامپ انتخاب کنیم، قطعاً ترس است و باید در کنار آن از تردید و دستپاچگی نیز یاد کنیم.

ترامپ در این سخنرانی ادعا می‌کند «سلیمانی اخیراً سرکوب وحشیانه معترضان را در ایران رهبری کرد که در آن بیش از هزار شهروندِ غیرنظامی شکنجه یا کشته شدند». همانقدر که این ادعا مفتضح است، تمام زبان بدن ترامپ نیز رسواکننده رئیس‌جمهوری است که ادعای ابرقدرتی جهان را دارد.

او شاید ابرسلاح جهان را در اختیار داشته باشد، اما چگونه ممکن است دولتی که تا این حد در جهان منفور است که دیگر ابایی از ترور آشکار ندارد را صاحب «قدرت» دانست؟ اگر قدرت داشت چه نیازی به ترور دارد و اگر سلاحش به کارش می‌آید چرا طی دو روز دستور استقرار ۴۲۵۰ نیروی نظامی دیگر را در پایگاه‌های آمریکاییِ منطقه صادر کرده است؟ او ترسیده و نمی‌داند چه اتفاقی در حال وقوع است. 

منابع

https://www.nytimes.com/2019/10/27/us/trump-transcript-isis-al-baghdadi.html

https://www.whitehouse.gov/briefings-statements/remarks-president-trump-killing-qasem-soleimani/

https://www.cnbc.com/2020/01/03/trump-to-make-a-statement-following-fatal-strike-on-iran-general.html

http://ph.aui.ac.ir/article-1-495-fa.pdf

https://www.cnbc.com/2019/10/27/trump-statement-on-isis-baghdadi-raid.html