او درست قبل از شیوع ویروس به ایتالیا بازگشت. خیلی از هواداران استقلال که از جدایی این مربی ایتالیایی با تیم‌شان ناراحت و ناراضی بودند به خیابان‌ها آمدند و اعتراض خودشان را نشان دادند.

آقای استراماچونی، چرا استقلال؟

آن‌ها وقتی من اسپارتا پراگ را هدایت می‌کردم به دنبال من بودند. در تابستان اوضاع باشگاه خوب پیش نرفت، بنابراین نماینده من، فدریکو پاستورلو، این پیشنهاد را کامل و ساختارمند نشان داد. خودم را برای شور و شوق چشمگیر و فوتبال خوب آماده کردم. جوان بودن خودم، من ۴۴ ساله هستم، نمی‌خواستم هنوز بیرون بنشینم.

ما وقتی به ایران و فوتبال امارات فکر می کنیم، استادیوم‌های جدید اما نیمه خالی را تصور می‌کنیم.

دقیقاً برعکس: سازه‌های بتونی ولی چشمگیر.

بله به چشم خودمان دیدیم. ما عکس استادیوم تراکتور، در شهر تبریز را دیدیم. یکصد هزار تماشاگر در این دیدار بود. چه شرایطی حاکم بود؟

دقیقا برای خودم نیز این چیزها یادآور دوران کودکی خودم در دهه ۸۰ بود که ورزشگاه‌ها از المپیک گرفته تا اسکولی مملو از تماشاگر بود.

در ایران چه آموختید؟

از دیدگاه محیطی این را آموختم که  زندگی با اشتیاق عظیم را تمرین کنم، بیشتر از ایتالیا. در سطح فوتبال باید بگویم که در آسیا تاکتیک کمتری وجود دارد و دوئل فردی بیشتر است.

فوتبال ایران کجا واقع شده است؟

فوتبال ایران در قاره آسیا برای رتبه نخست با ژاپن می جنگد و به همین خاطر حضور در فوتبال ایران خیلی افتخار بزرگی بود.

اما از یک مربی به قهرمان ملی تبدیل شدید. انتظار داشتی؟

هرگز، به این دلیل که ایران کشوری با بیش از ۸۰ میلیون نفر جمعیت است. آیا شما می خواهید یک ایتالیایی را انتخاب کنید؟ رفتن من به یک پرونده بین المللی تبدیل شده است. تظاهرات‌های خیابانی در تهران‌، بنرهایی با چهره من‌، مداخله سیاست برای تلاش و برای اصلاح. نیازی به گفتن نیست، من از همان ابتدا ناراحت بودم و حتی در مورد دلایلی که مجبور به ترک ایران شده‌ام چیزی نگفتم (تکرار بی‌نظمی در روش های پرداخت).

استقلال باشگاه دولتی است که توسط مقامات سیاسی اداره می‌شود، آیا می‌توان فوتبال را اینگونه بازی کرد؟

این یک شرکت با ۱۰۰٪ مشارکت دولتی است ، مدیران در این باشگاه به عبارتی بیان دیدگاه وزیر ورزش هستند. در ابتدا در درک آن مشکل داشتم، همچنین به این دلیل که کسی مرا در باشگاه استقلال می‌خواست، پس از دیدن من در لیگ اروپا با اینتر ، استعفا داد. در هفته پنجم داربی را از دست دادیم و تیم در جدول یکی مانده به آخر بود. آن‌ها در مورد فوتبال ما گیج شدند: ۳-۴-۳ برای آن‌ها غیرقابل درک بود. اما ما واکنش نشان دادیم. ۱۱ برد پشت سر هم، تیم بعد از سال‌ها در صدر  جدول قرار گرفت. در پایان، در شش ماه ، شغل مورد توجه همه قرار گرفت. من جایزه بهترین مربی آسیا را در ماه نوامبر به دست آوردم.

کدام مربی را الگوی خود می دانید؟

من باید از بسیاری از آن‌ها تشکر کنم. گاسپرینی، ساچی، اسپالتی، رانیری، زمان، آنچلوتی و گواردیولا. ولی من می‌خواهم برای رفتن به رستوران آلگری را انتخاب کنم.