به گزارش مشرق، محققان و اخترشناسان در طول تاریخ همواره به دنبال کشف راز هستی بوده و هستند. آسمان و ستاره‌هایش همیشه برای اهالی زمین جذاب است و مردم دوست دارند بدانند که در فضا چه اتفاقاتی در حال رخ دادن است. به همین دلیل سازمان‌های فضایی در کشورهای مختلف، خصوصا سازمان فضایی ناسا تلسکوپ‌ها و فضاپیماهای مختلفی را طراحی و ساخته و سالانه ماموریت‌های فضایی بسیاری را انجام می‌دهد تا بتواند اطلاعات بیشتری را درخصوص دنیای خارج از مدار زمین کشف  و در اختیار زمینیان قرار دهد.

به تازگی تلسکوپ فضایی جیمز وب با یک دهه تاخیر و تعویق‎های چندباره و بیش از ۱۰ میلیارد دلار بودجه به فضا پرتاب شد. اکنون این سوال پیش می‌آید که جیمز وب برای چه ماموریت‌هایی به فضا پرتاب شده و چه اطلاعاتی را در اختیار دانشمندان قرار می‌دهد؟ به جز جیمز وب، ناسا ماموریت‌های دیگری را نیز در برنامه دارد که در ادامه این خبر به فضاپیماهایی که این ماموریت‌ها را انجام می‌دهند، پرداخته شده است.

کدام تلسکوپ‌ها در آینده به فضا پرتاب می‌شوند؟

تلسکوپ رومی نانسی گریس

تلسکوپ رومی نانسی به افتخار اولین ستاره شناس ارشد ناسا نامگذاری شده که وظیفه آن ترسیم بخش‌های بزرگی از جهان برای مطالعه انرژی در فضا است. این تلسکوپ که انتظار می‌رود در سال ۲۰۲۷ به فضا پرتاب شود، میلیون‌ها کهکشان را بررسی خواهد کرد و نقشه‌ای از همسایه‌های  کیهانی ما خواهد ساخت.

 نانسی گریس از میکرولنز گرانشی و تغییرات کوچک در نور پس زمینه برای کشف میلیون‌ها سیاره فراخورشیدی استفاده می‌کند. گفته شده پیش از این تلسکوپ فضایی رومی نانسی گریس به عنوان تلسکوپ میدانی گسترده فروسرخ (مادون قرمز) (WFIRST) شناخته می‌شد.

تلسکوپ فضایی LUVOIR

تلسکوپ فضایی LUVOIR در مرحله طراحی است و با رصدخانه‌های دیگر برای تامین بودجه رقابت می‌کند. اخترشناسان امیدوارند که این تلسکوپ همه منظوره بتواند به اهدافی همچون رصد ابرهای مشتری با وضوح ۱۵ مایلی (۲۵ کیلومتر) و شکار نشانه‌های زیستی در جو سیارات دیگر دست پیدا کند. به گفته طراحان ناسا قطر آینه تلسکوپ فضایی LUVOIR ۵۰ فوت (بیش از ۱۵ متر ) است. انتظار می‌رود این تلسکوپ همه کاره  در دهه ۲۰۳۰ به فضا پرتاب شود.

تلسکوپ HabEx

یافتن سیارات قابل سکونت یک موضوع بسیار داغ در نجوم است. در همین راستا دانشمندان ناسا به دنبال کشف سیارات دیگر که در آن اکسیژن، آب، مواد شیمیایی، فوتوسنتزها  و همچنین معادن همچون طلا وجود دارند؛ هستند. براساس گزارش‌ها، طراحان تلسکوپ HabEx امیدوارند که این تلسکوپ فضایی با استفاده از تصاویر فراخورشیدی سیارات قابل سکونت را که با جرم‌ها و ترکیبات مشابه زمین با دنیای اصلی ما که در فاصله مناسب به دور ستاره‌های خورشیدی می‌چرخند را کشف کند.

دانشمندان امیدوارند که تلسکوپ HabEx در سال ۲۰۳۵ پرتاب شود. این تلسکوپ دارای یک دیسک پرنده عظیم است که نور ستارگان را مسدود کرده و همین منجر به عکاسی سیارات فراخورشیدی می‌شود.

لیزا

آنتن فضایی تداخل سنج لیزری (LISA) یک رصدخانه امواج گرانشی مبتنی بر فضا است که به رهبری آژانس فضایی اروپا، منابع امواج گرانشی را هدف قرار می‌دهد. برخی از ماهواره‌ها قادر به آشکار سازی امواج گرانشی همچون برخورد سیاهچاله‌های بسیار پرجرم و ادغام اجرام فشرده در کهکشان راه شیری نیستند. به همین جهت دانشمندان لیزا را که شکلی از سه ماهواره است، طراحی کرده اند و امیدوار هستند این آنتن فضایی در سال ۲۰۳۴  بدون تاخیر به فضا پرتاب شود. 

گفته شده، این سه ماهواره همزمان با یکدیگر به دور خورشید چرخیده و فاصله خود را که حدود ۱.۵ مایلی (۲.۵ میلیون کیلومتری) است  را حفظ می‌کنند. با پرتاب مداوم لیزرها بین آنها، ماهواره‌ها می‌توانند هرگونه تغییر جزئی در فاصله آن‌ها را اندازه گیری کنند، به خصوص اگر امواج گرانشی از آن عبور کنند.

تلسکوپ فضاییDARE

 براساس گزارش‌ها، پیش از ایجاد ستاره‌ها انفجار بزرگی در کهکشان ما رخ داد که دانشمندان هنوز نتوانسته‌اند با هیچ ماهواره، فضاپیما و تلسکوپی جزئیاتی از این انفجار به دست بیاورند، به همین علت آن دوران را «عصر تاریک» نامگذاری کرده‌اند. گفته شده دانشمندان درصدد طراحی یک تلسکوپ فضایی به نام DARE هستند تا اطلاعات تازه‌ای را درباره این عصر کشف کنند.

دانشمندان پیش بینی کرده‌اند که تلسکوپ فضایی  در سال DARE، به دور ماه خواهد چرخید. زیرا ماه تنها مکان شناخته شده در درون منظومه شمسی است که بدون تداخل رادیویی تولید و توسط انسان شناخته شده است.

گفتنی است که  در عصر تاریک میله‌هایی از هیدروژن خنثی شناور بودند. هیدروژن خنثی نوع بسیار خاصی از تشعشعات را منتشر کرده و نور را دقیقاً ۲.۱ سانتی متر (۰.۸۳ اینچ) ساطع می‌کند. این تشعشع در تمام این اعصار در سراسر جهان حرکت کرده و امروز، به طول موجی در حدود ۲ متر (۶.۶ فوت) به قرمز منتقل شده و در طیف رادیویی قرار دارد. به این معنی که هر تلاشی برای شناسایی  تشعشعات تحت تاثیر رادیویی زمینی ما قرار می‌گیرد.