به گزارش مشرق، تحولات سال ۲۰۲۱ برای رژیم صهیونیستی سال حوادث جدید بود. در این سال علاوه بر برخی تحولات و رویکردهای همیشگی، مثل حملات این رژیم به سوریه، لبنان و تلاش برای مقابله با جنبش‌های تحریم، موسوم به BDS، خطرناک خواندن ایران و حزب الله برای جهانیان و درگیری‌های معمول یک دهه گذشته صهیونیست‌ها با اتحادیه اروپا، شاهد بعضی حوادث و تحولات بودیم که نتایجی جدید را در سرزمین اشغالی برای این رژیم رقم زد. این حوادث و تحولات نتایجی را در سال‌های پس از آن برای رژیم صهیونیستی به همراه خواهند آورد که آنها را به واکنش‌ها و اقداماتی متفاوت از گذشته سوق داده، این رژیم را در مسیری متفاوت تر از گذشته قرار خواهد داد.

اختلاف جدی با آمریکا

نخستین تحولی که در سال ۲۰۲۱ برای رژیم صهیونیستی رقم خورد و این رژیم را به سمت تحولات بعدی در این سال سوق داد، روی کار آمدن «جو بایدن» در ایالات متحده بود. حضور «بایدن» در کاخ سفید برای صهیونیست‌ها و به طور مشخص صهیونیست‌های افراطی و راستگرایان از جمله «نتانیاهو» یک فاجعه محسوب می‌شد. «بایدن» از حزب جمهوری خواهی بود که ۴ سال قبل از این با دلخوری تمام از صهیونیست‌ها و «نتانیاهو»، قدرت را رها کرده بودند و حالا حضور آنها در رأس قدرت ایالات متحده، آغاز اختلافاتی بود که ریشه در روابط و تعاملات یک دهه گذشته دو طرف داشت.

از زمانی که پیروزی «بایدن» در انتخابات ریاست جمهوری ۲۰۲۱ ایالات متحده اعلام شد، صهیونیست‌ها مسیر واشنگتن را پیش گرفتند تا این اختلافات دامنه پیدا نکنند. هیئت‌ها و مقامات رسمی و غیررسمی سفرهای کوتاه مدت و بلند مدت به واشنگتن کردند تا مسیری برای فراموش کردن گذشته و نزدیک شدن دیدگاه‌ها انجام شود اما هیچ کدام از این اقدامات اثری نداشت و اختلافات هر روز بروز بیشتری یافته، در چند مورد به درگیری لفظی و تحکم ختم شد.

مهمترین اختلافات صهیونیست‌ها با دولت «بایدن» در ۳ حوزه بود: مقابله با ایران، رویکرد دو طرف به مذاکرات سازش و حضور آمریکا در منطقه غرب آسیا. در مسئله مقابله با ایران، صهیونیست‌ها خواستار اقدام سخت علیه ایران بودند در حالی که «بایدن» دیپلماسی محض را انتخاب کرده، حاضر نبود قدمی از آن کوتاه بیاد.

در مسئله مذاکرات سازش، صهیونیست‌ها به دنبال استمرار طرح «معامله قرن» ترامپ بودند در حالی که «بایدن» خواستار آغاز دوباره مذاکرات سازش بود.

در مسئله حضور ایالات متحده در منطقه غرب آسیا، صهیونیست‌ها به دنبال استمرار حضور نظامی آمریکا در منطقه بودند در حالی که «بایدن» خروج از منطقه را آغاز کرده بود.

این اختلافات در سال ۲۰۲۱ نه تنها حل نشد بلکه در دو عرصه انتخابات رژیم صهیونیستی و درگیری این رژیم با مقاومت فلسطین در نبرد «شمشیر قدس» به درگیری جدی رسید. این اختلاف موجب شد رژیم صهیونیستی از درخواست اقدام سخت علیه ایران عقب نشینی کرده، به سمت اقدام یکجانبه در گفتار حرکت کند. از سوی دیگر این اختلاف یکی از عوامل کنار رفتن «نتانیاهو» پس از ۱۲ سال مستمر حضور در پست نخست وزیری شد.

انتخابات چهارم پارلمانی و کابینه جدید

اکتبر سال ۲۰۱۸ بود که با خروج «آویگدور لیبرمن» وزیر جنگ وقت رژیم صهیونیستی از کابینه «بنیامین نتانیاهو» ائتلاف کابینه رژیم صهیونیستی از هم پاشیده شد. با از بین رفتن ائتلاف کابینه، کنست رژیم صهیونیستی منحل شده، اعلام انتخابات پیش از موعد شد. از آن زمان رژیم صهیونیستی تنها بین آوریل تا دسامبر ۲۰۲۰ یک کابینه نیم بند را به خود دیده بود. صهیونیست‌ها در ۳ انتخاباتی که برگزار کرده بودند شاهد شکست‌های مداوم احزاب پیروز انتخابات در تشکیل کابینه بودند و کار ایجاد ائتلاف کابینه تا سال ۲۰۲۱ ادامه یافت.

در آوریل ۲۰۲۱، صهیونیست‌ها پس از ۴ انتخابات توانستند ائتلافی برای کابینه به وجود آورند. این ائتلاف در حالی شکل گرفت که  «نتانیاهو» پیش از تشکیل این ائتلاف توسط «نفتالی بِنِت» و «یائیر لاپید» همچون سال‌های ۲۰۱۹ و ۲۰۲۱ در ایجاد ائتلاف کابینه ناکام ماند.

این ائتلاف با تصویب بودجه در ماه اکتبر توانست ثباتی نسبی در کابینه ایجاد کند و به نظر می رسد بتواند دست کم تا چند سال به حاکمیت خود ادامه داده، «نتانیاهو» را از عرصه قدرت دور نگاه دارد.

تغییر رئیس کنست رژیم صهیونیستی

با تغییر کابینه و در اقلیت قرار گرفتن ائتلاف راستگرایان، در آوریل ۲۰۲۱، عملاً مخالفان «لیکود» و «نتانیاهو» توانستند با در اختیار داشتن اکثریت کرسی‌های کنست، در عرصه سیاسی رژیم صهیونیستی پیشتاز شوند. نخستین اقدامی که مخالفان «نتانیاهو» و «لیکود» انجام دادند، تغییر پست ریاست کنست (پارلمان) رژیم صهیونیستی بود.

طی دو دهه گذشته ریاست کنست در اختیار راستگرایان و به طور مشخص حزب «لیکود» بوده است. اما با از دست دادن اکثریت توسط راستگرایان آنها در آوریل ۲۰۲۱، «یولی ادلشتاین» لیکودی را از ریاست کنست پایین کشیدند و پس از قریب ۲ دهه، «میکی لِوی»، از حزب «یش عاتید»، به ریاست کنست رسید.

این تحول موجب شد تحولات بعدی تحت تأثیر این تغییر کلیدی قرار گیرند و پست‌های کلیدی یکی پس از دیگری از دست راستگرایان و لیکودی‌ها خارج شود.

اخراج نتانیاهو از عرصه قدرت و تصمیم گیری

یکی از حوادث جدی در عرصه داخلی رژیم صهیونیستی کنار رفتن، «بنیامین نتانیاهو»، از پست نخست وزیری رژیم صهیونیستی پس از ۱۲ سال بود. این کنار رفتن یک اتفاق ساده نبود و با همکاری جمعی از مخالفان وی که طی این ۱۲ سال به مرور در کنار هم جمع شده بود به گونه یک اخراج رقم خورد.

کابینه‌ای که با همکاری «نفتالی بنت» و «یائیر لاپید» شکل گرفت. طیف وسیعی از جناح‌های مخالف را در کنار هم جمع کرده است. کابینه مذکور جمع اضداد است. این کابینه مجموعه ۸ حزب رنگارنگ از چپگرایان سنتی حزب کار تا راستگرایان افراطی «یمینا» را در خود جمع کرده است و تنها وجه توافق آنها کنار رفتن «نتانیاهو» بوده است. به همین دلیل می‌توان گفت جامعه سیاسی داخل رژیم صهیونیستی با انباشتی از مخالفت‌ها علیه «نتانیاهو»، وی را از عرصه قدرت اخراج کرد.

این کابینه طی ۶ ماهی که از عمرش گذشته، هر جا به اختلافی جدی برخورد کرده، اتفاق نظر در خصوص ممانعت از بازگشت «نتانیاهو» موجب شده به اجماع در آن اختلاف برسند. خروج «نتانیاهو» از عرصه تصمیم گیری رژیم صهیونیستی، تحولی بود که بسیاری از دیگر عرصه‌ها و جایگاه های تصمیم سازی و تصمیم سازی را نیز با تحول روبرو ساخت. از جمله این جایگاه‌ها می‌توان به پست‌های درجه اول ارتش، ریاست موساد، ریاست شاباک و ریاست شورای امنیت رژیم صهیونیستی اشاره کرد.

تغییر رئیس رژیم صهیونیستی

تابستان ۲۰۲۱ دوره ۷ ساله ریاست، «رئووین ریولین»، رئیس رژیم صهیونیستی به پایان رسید و «اسحاق هرتزوگ» به جای وی به عنوان رئیس این رژیم از سوی کنست جدید انتخاب شد. «هرتزوگ» - که پیش از رسیدن به این پست، از تابستان ۲۰۱۸، ریاست «آژانس یهود» را در اختیار داشت- تا ۲۰۱۸ رهبر مخالفان کابینه (اپوزیسیون) «نتانیاهو» در کنست رژیم صهیونیستی بود.

«اسحاق هرتزوگ» از خانواده‌ای سیاسی است و «حییم هرتزوگ»، پدر وی نیز پیش از این بین سال های ۱۹۸۳ تا ۱۹۹۳، ریاست رژیم صهیونیستی را در اختیار داشت.

با رسیدن «هرتزوگ» به پست «ریاست» رژیم صهیونیستی، سومین پست کلیدی و رده بالای رژیم صهیونیستی نیز از دست لیکود خارج شد.

به طور کلی سال ۲۰۲۱ برای صهیونیست‌ها سال جابه جایی قدرت در عرصه داخلی بود. قدرت از دست راستگرایان و به طور مشخص حزب «لیکود» و شخص نتانیاهو خارج شده، به مخالفان آنها رسید که بیشتر راستگرایانی جدا شده از لیکود و دیگر احزاب متمایل به راست بودند.

در عرصه خارجی نیز آنها ضمن وارد شدن به اختلافات دامنه دار با ایالات متحده و دولت «بایدن» تلاش کردند در این وضعیت خود را نگاه دارند تا شاید در دولت های بعدی ایالات متحده، شاهد تغییرات باشند. علاوه بر این آنها در عرصه منطقه ای سعی کردند روابط منطقه‌ای خود را با کشورهایی که وارد فاز عادی سازی روابط شده‌اند، گسترش دهند.