سرویس ورزش مشرق - در جام جهانی ۱۹۵۸ که با قهرمانی بلامنازع برزیل به پایان رسید ستاره های فراوانی هنر خود را به نمایش گذاشتند؛ از ژوست فونتین فرانسوی که با ۱۳ گل آقای گل شد و هنوز هم رکوردش در جامهای جهانی پابرجاست تا پله ۱۷ ساله و واوا و ماریو زاگالو و البته هافبک هجومی تکنیکی و خلاقی به نام والدیر پریرا ملقب به "دیدی"!

دیدی که در شهر کامپوس در خانواده ای فقیر به دنیا آمده بود، در کودکی برای پول در آوردن بادام زمینی می فروخت و در خیابان ها فوتبال بازی می کرد. در سن ۱۴ سالگی نزدیک بود پای راستش را به دلیل آسیب دیدگی و عفونت شدید قطع کنند، اما با بهبود پایش به فوتبال باشگاهی رفت و سرنوشتش به کلی عوض شد.

به زبان ساده می‌شود گفت دیدی فوتبالیستی بود که پیش از پله، پله شد ولی پله نبود! دیدی قلب همان تیمی بود که با ۳ بار حضور در جام جهانی، جام‌های ۱۹۵۸ و ۱۹۶۲ را برای برزیل به خانه برد. او را به خاطر قدرت پاس‌دهی بی‌نظیر و بی‌نقص، توان جسمی و ذهنی فوق بشری، پشتکار بالا و مهارتش در حمله به دروازه حریف می‌شناسند.

او بی‌شک یکی از بزرگترین فوتبالیست های برزیل پیش از ظهور پله بود و حتی قدرت بازیسازی‌اش بسیار سرآمدتر از پله بود. بزرگترین شگردش هم زدن شوت‌هایی بود که ناگهان تغییر جهت می‌داد و به «برگ در حال سقوط»‌ مشهور شده بود. (مانند ضربات آزادی که مشابه آن را جونینهو و کریس رونالدو می زنند)

طوری به توپ ضربه می‌زد که توپ در میانه‌های راه تغییر جهت می‌داد. درست مثل برگی که از درخت می‌افتد و ناگهان به راه دیگری می‌رود! همین مهارت بود که ۱۲ گل از ۲۰ گل را روی ضربات آزاد در تیم ملی برایش به ارمغان آورده بود. او در سال ۱۹۵۸ در حالی که یک گل هم به ثمر رساند اما آن قدر چشم نواز و موثر بازی می کرد کهبالاتر از پله و فونتین بهترین بازیکن جام جهانی شد. وی پس از جام جهانی با رئال‌مادرید هم قرارداد بست. البته خیلی زود به برزیل برگشت چرا که اجازه ندادند همزمان با آلفردو دی‌استفانو در ترکیب رئال قرار بگیرد.

سال‌های ۵۸ و ۶۲، سال‌های اوج فوتبال او بود. دیدی جا افتاده در کنار جوانی سیاه سوخته به نام پله که تازه داشت به فوتبال جهان معرفی می‌شد.

دیدی در برزیل با فلومیننزه و بوتافوگو به قهرمانی های متعددی دست یافت و گل های زیادی هم زد در همان مدت کم در رئال مادرید هم به قهرمانی اروپا رسید. این ستاره در ۳۸ سالگی به دوران بازی خود پایان داد و به جرگه مربیان پیوست.

دیدی در مقام مربیگری هم نسبتا موفق بود و موفق شد تیم ملی پرو را با ستاره ای به نام کوبیلاس به یک چهارم نهایی جام جهانی ۱۹۷۰ رساند و با شکست مقابل برزیل قهرمان آن دوره از مسابقات کنار رفت.

دیدی در تیم های عربستانی الاهلی و الشباب، فنرباغچه ترکیه، ریور پلاته آرژانتین و چند تیم پرویی و مکزیکی سرمربیگری کرد.

دیدی سرانجام در سال ۲۰۰۱ و در سن ۷۳ سالگی در ریودوژانیرو درگذشت.