دو کشور شیعه نباید با هم می جنگیدند

آزاده بودند نه اسیر با وجود تمام سختیهای دژخیم بعثی

منتها چه آرزو ها و زندگی هایی که این وسط از بین نمیره

یاداون روزابه خیر! توهرکوچه ومحله ای جشن وسروربرپا بود.خداکنه دیگه هیچوقت،هیچ کجاکسی اسیرودربند ودورازوطن وخانواده اش نباشه.

سلام. بله اما تقصیر ما نبود. صدام نه فقط دشمن شیعه و دشمن ایرانی که با اهل سنت کشور خودش هم دشمن بود. یه روانی و جانی

شما مقام و منزلت آزادگان رو کم نبینید. متاسفانه اونطور که شایسته بود به این عزیزان پرداخته نشد. خیلی جا داشت. اما به دلیل پایان جنگ و ایجاد روابط خاصی که بعد از سرنگونی صدام و حزب بعث در عراق بین مردم ایران و مردم عراق بوجود آمد و برادری خاصی رقم خورد هر دو طرف ترجیح دادند با بیان این خاطرات تلخ خدای ناکرده کدورتی بوجود نیامده و دشمنان هم از این دلگیری ها بهره برداری نکنند. درسته شهادت هم همین حال رو داشت اما شهدا دیگه حضور فیزیکی نداشته و ندارند و بازماندگان هستن. اما آزادگان هنوز هستند و تجربه قابل شنیدن و دیدن همه آن شکنجه ها و آزار و رنج های بی حساب هستند آن هم از طرف همین مردمی که امروز برادران عراقی خود می بینند! ذره ای فغلت می تواند باعث ایجاد کدورت های شدید میان دو طرف گردد. چه بسا زندانبانی که اسیری ایرانی را در این ایام ببینید و یا دیده باشد و بالعکس. اما باید قدر این عزیزان رو حقیقتاً دانست. خوب به خاطر دارم در جبهه از هیچ چیز نمی ترسیدم. نه از شهادت که شیفته آن بودم و نه از جانبازی . اما از تنها چیزی که وحشت داشتم اسارت بود! با خودم عهد کرده بودم اگر وضع به گونه ای پیش رفت که اسارت اجتناب ناپذیر بود به هر اقدامی دست خواهم زد که شهید شوم. چرا که در خودم این توانایی را نمی دیدم که بتوانم! وقتی خاطرات این عزیزان رو شنیدم فهمیدم که درست بود دلیل ترسم از اسارت. بریدن و پیوستن به دشمن العیاذ بالله. هرچقدر از این عزیزان قدردانی بشه باز هم جبران یک ساعت اسارت اونها نخواهد شد.