به گزارش مشرق، در حالی‌که طی ماه‌های اخیر به روشنی مشخص شده که زنان سهم عمده‌ای در موفقیت سینمای جریان اصلی آمریکا – مقابل دوربین و پشت دوربین -- در سال ۲۰۲۳ ایفا کرده‌اند (نمونه بارز «باربی» به کارگردانی گرتا گرویگ)، اما هالیوود تلاش‌ها برای تغییر آن‌چه سال‌ها در جریان بوده را ناکام گذاشته است.
این موضوعی است که صرفاً مربوط به فیلم‌هایی که توسط یا برای زنان ساخته می‌شوند، نیست بلکه مسئله فراتر از این حرف‌هاست و به نوع مواجهه آثار و سازندگان آن‌ها با گستره‌ای از موضوعات، از قبیل نژاد، قومیت، جنسیت و حتی معلولیت، مربوط می‌شود.در گزارشی که توسط پروفسور استیسی ال. اسمیت و اندیشکده اِی آی آی (Annenberg Inclusion Initiative) گردآوری شده، آمار و ارقام شوکه‌کننده‌ای در این خصوص ارائه شده است.
چگونگی بررسی داده‌ها موضوعیت ندارد؛ مسئله این است که ٢٠٢٣ سال زنان نیست.» دکتر اسمیت در بیانیه‌ای رسمی گفت.«واضح است که [موضوع] یا کنارگذاشتن مخاطبان زن برای بیش از یک یا دو فیلم در سال است و یا امتناع از یافتن راه‌هایی جهت ایجاد تغییرات معنادار؛ و شاید هم هردو.»دکتر اسمیت در ادامه افزود اگر صنعت سینما قصد دارد از وضعیت کنونی «جان سالم به در ببرد»، باید به بررسی دلایل «شکست» خود در به‌کارگیری زنان در این عرصه بپردازد.
این مطالعه سالانه به کنکاش درباره فیلم‌های پرفروش در بازه زمانی بیش از یک دهه می‌پردازد و حدود ۱۷۰۰ فیلم برتر از سال ۲۰۰۷ تا ۲۰۲۳ را پوشش می‌دهد و با نگاهی ویژه، ۱۰۰ فیلم برتر سال ۲۰۲۳ را مورد واکاوی قرار می‌دهد.برخی از یافته‌های اصلی درباره آثاری که مورد بررسی قرار گرفته‌اند به شرح زیر است:
١- دختران و زنان کمتری در سال ٢٠٢٣ در مقایسه با سال ٢٠٢٢ ایفاگر نقش‌های اصلی بوده‌اند؛ این رقم در مقایسه با سال ٢٠١٠ حدود ٣٠ درصد کاهش یافته و نشان‌دهنده کاهش ١٤ درصدی نسبت به سال ٢٠٢٢ است.
٢- تنها ٣٢ درصد از شخصیت‌هایی که در فیلم‌های سال ٢٠٢٣ دیالوگ دارند را دختران و زنان تشکیل می‌دهند که نسبت به سال ٢٠٠۷ تنها دو درصد رشد داشته است.
٣- فقط ١١ درصد از داستان‌ها دارای تعادل جنسیتی بوده‌اند.
٤- درباره نژاد و قومیتِ قهرمانان افزایش اندکی وجود داشته است؛ ٣۷ فیلم، در مقایسه با ٣١ فیلم در سال ٢٠٢٢، شخصی از یک گروه نژادی/قومیِ به‌حاشیه‌رانده‌شده را در نقش اصلی/مکمل به تصویر کشیده است. این تعداد اندکی بالاتر از نقطه عطف قبلی که مربوط به سال ٢٠٢١ (٣٥ فیلم) بود، است.
٥- شخصیت‌های سفیدپوستی که دیالوگ دارند (٥٦ درصد) نسبت به سال ٢٠٢٢ (٦٢ درصد) و سال ٢٠٠۷ (۷۸ درصد) به‌طور قابل‌توجهی کاهش یافته است.
٦- شخصیت‌های آسیایی در سال ٢٠٢٣ (١۸ درصد) در مقایسه با سال ٢٠٢٢ (١٦ درصد) افزایش بسیار ناچیزی داشته است.
۷ - دختران و زنان رنگین‌پوست تنها در ١٤ فیلم در سال ٢٠٢٣ نقش‌های اصلی و مکمل را ایفا کردند که نسبت به سال ٢٠٢٢ (١۸ فیلم) کاهش یافته است.
۸- تغییر محسوسی در حضور شخصیت‌های دارای معلولیت ایجاد نشده است. در سال ٢٠٢٣ حدود ٢/٢ درصد از تمام شخصیت‌هایی که دیالوگ داشتند را افراد با معلولیت تشکیل می‌داد؛ تقریباً مشابه سال ٢٠١٥ (٢/٤ درصد).٩- در سال ٢٠٢٣، تعداد ٤٢ فیلم ساخته شد که حتی یک شخصیت با ناتوانایی‌های جسمی/گفتاری نداشتند که نسبت به سال ٢٠٢٢ (٥٤ فیلم) کاهش قابل‌ملاحظه‌ای داشت.
در پشت دوربین نیز وضعیت تفاوت چندانی ندارد و به‌طور مثال فیلم‌سازان زن در سال ٢٠٢٣ حدود ١٢ درصد را تشکیل می‌دهند که رقم بسیار ناچیزی است و تفاوت چندانی با سال ٢٠٢٢ (٩ درصد) ندارد و تنها ٤ فیلم‌ساز زن رنگین‌پوست در سال گذشته موفق شدند آثار خود را مقابل دوربین ببرند.
در جایگاه نویسندگی در سال ٢٠٢٣، زنان ١٥ درصد این پُست را اشغال کرده‌اند که تقریباً مشابه ١٦ درصد سال ٢٠٢٢ است و تفاوت چندانی با سال ٢٠٠۷ (١١ درصد) ندارد.٢٤ درصد تهیه‌کنندگان در سال ٢٠٢٣ را زنان تشکیل دادند که رقمی تقریباً مشابه سال ٢٠٢٢ (٢۷ درصد) است و تفاوت قابل‌ذکری با سال ٢٠٠۷ (٢٠ درصد) ندارد.
دکتر اسمیت با تاکید بر این‌که حمایت‌ها و پافشاری‌ها از راه‌کارهایی که برای تغییر وضع موجود انجام می‌شود، تاکنون راه به جایی نبرده است، از مدیران و تصمیم‌گیران درخواست کرد که به این سازوکارها عمل کرده و سپس انتخاب‌های دیگری انجام دهند تا نتایج دیگری به بار آید.
