به گزارش مشرق، این مرکز تحقیقاتی آمریکایی آورده است در حالی که جهان بر سرنوشت اوکراین، آشوب‌های خاورمیانه و تنش‌های فزاینده در تنگه تایوان متمرکز است، آمریکا با چالش های دیگری بسیار نزدیک‌ به خاک خود درگیر است. ونزوئلا کشوری در بخش بالایی آمریکای جنوبی، در دو سال گذشته با همسایه بسیار کوچک‌تر و نفت‌خیز خود «گویان» دچار مشکل شده است.

این گزارش با بیان اینکه ونزوئلا در کل به‌دنبال تضعیف قدرت و نفوذ ایالات متحده در سراسر آمریکای لاتین به هر شکل ممکن است، افزود: دولت ونزوئلا مجموعه‌ای از اتحادها را برای کمک به کاراکاس علیه همسایگان تحت حمایت ایالات متحده و خنثی کردن قدرت واشنگتن در این منطقه ایجاد کرده است.

گزارش یک نمونه از اقدامات کاراکاس را تقویت روابط با تهران عنوان کرد و مدعی شد: ونزوئلا و ایران رابطه‌ای خطرناک و نزدیک دارند. این رابطه از یک دوستی دیپلماتیک فراتر رفته و به یک اتحاد نظامی تمام‌عیار تبدیل شده است که شامل فروش تسلیحات نیز می‌شود. مهم‌تر از آن، ونزوئلا تلاش کرده است تاکتیک‌های جنگ نامتقارن ایران را هم یاد بگیرد.

گزارش سپس به انتقال قایق‌های موشکی کلاس «پیکاپ-III» (که در ایران به نام کلاس «ذوالفقار» شناخته می‌شوند) به ونزوئلا اشاره کرد و ضمن برشمردن محاسن آن، از احتمال قدرت نمایی کاراکاس در آن منطقه همچون اقتدار یمنی ها در دریای سرخ و تنگه باب‌المندب ابراز نگرانی کرد.

گزارش در مورد یکی از ویژگی های این قایق ها آورده است که قایق‌ها دارای دو پرتابگر موشکی ضدکشتی هستند که می‌توانند موشک‌های ساخت ایران از نوع «کوثر» یا «نصر» را شلیک کنند. موشک‌های کوثر حدود ۱۲ مایل و موشک‌های نصر تا ۲۱ مایل برد دارند. این دو موشک به سیستم کنترل و هدایت فعال متکی هستند.

تحلیلگر نشنال اینترست در بخش پایانی گزارش در زمینه پیامدهای ژئوپلیتیکی این اقدام کاراکاس معتقد است که ونزوئلا یک قدرت تجدیدنظرطلب در آمریکای لاتین است که قصد دارد نفوذ و قدرت ایالات متحده را در این منطقه کاهش دهد. این کشور برای دستیابی به این هدف با ایران و دیگر رقبای کاخ سفید متحد شده است. اگر ایالات متحده توجه کافی به این اقدامات در حیاط خلوت ژئواستراتژیک خود نداشته باشد، ممکن است زمانی متوجه شود که ونزوئلایی‌ها بر حمل‌ و نقل جهانی آن هم در کانال پاناما سلطه پیدا کرده اند.