آقای بروجردی در اصفهان فلسفه تدریس می كردند. استاد ایشان در فقه، آقای درچه ای، با فلسفه خیلی مخالف بود، ولی سایر اساتیدشان مثل جهانگیرخان اینگونه نبوده اند، اما خود آقای بروجردی زمانی مانع تدریس فلسفه شد. آقای طباطبائی «اسفار» تدریس می فرمود. آقای بروجردی كه زیر فشار جو نجف و مشهد قرار داشت، به آقای طباطبائی پیغام داد كه بیایید، من با شما كار دارم.

آقای طباطبائی هم خودش فهمیده بود كه قضیه از چه قرار است. آقای طباطبائی فرمود: من نزد ایشان رفتم و مجموعه ای از نامه هایی كه از داخل و خارج كشور داشتم و سوالاتی كه درباره اصول عقاید و غیره بود، همراه خود بردم و جلوی آقای بروجردی ریختم و گفتم اینها را با چه چیزی باید جواب بدهیم، آیا می شود با «صلوه» حاج آقا رضا و با صاحب «جواهر» جواب داد. مرحوم بروجردی فرموده بود: من قبول دارم ولی خودم از جای دیگر تحت فشار هستم.

لابد شنیده اید كه وقتی امام تفسیر سوره حمد را شروع كردند، از مشهد به ایشان پیغام هایی داده شده بود به این مضمون كه شما باز هم همان حرف ها را تكرار می كنید. به هر حال آقا طباطبائی به خواست ایشان درس اسفار را تعطیل كردند و كتاب « شفای» ابن سینا را شروع كردند.

* منبع: خاطرات آیت ا... محمد علی گرامی، تدوین محمد رضا احمدی، انتشارات مركز اسناد انقلاب اسلامی