از مطالعه تاریخ زندگانی حضرت عبدالعظیم(ع) این مطلب روشن می‌شود که او نسبت به ائمه زمان(ع) خود اخلاص و اعتقاد کاملی داشته و به محضر 3 نفر از ائمه معصومین(ع) رسیده و از آن بزرگواران نقل حدیث کرده است.

این فرستاده ویژه امام به سرزمین ری، 79 سال در این کره خاکی زیست و سرانجام در 15 شوال حدود سال 250هجری در این سرزمین به دیار باقی شتافت، درباره کیفیت شهادت یا وفاتش اطلاعات زیادی در دست نیست، برخی از مؤرخان علت فوت او را مسمومیت می‌دانند و بعضی دیگر می‌گویند که حضرت عبدالعظیم(ع) را زنده به گور کرده‌اند، چنانکه در کتاب «روح و ریحان» به نقل از فخرالدین طریحی که در منتخب خود نوشته: «و ممن دفن حیا عبدالعظیم حسنی بری...»، از کسانی که زنده به گور دفن شد، جناب عبدالعظیم حسنی(ع) است که در شهر ری دفن شده است.

بنای اصلی و نخستین بقعه سیدالکریم در نیمه دوم قرن سوم هجری قمری، توسط محمد پسر زید داعی علوی‌ تعمیر اساسی شد، درگاه اصلی ورودی بنا که در سمت شمال قرار دارد، برای نخستین بار در زمان پادشاهان آل بویه و سپس در دوره قاجار به یاری مجدالملک قمی کامل شد.

با گذشت زمان‌، متعلقات دیگری هم بنای فوق افزوده شد تا به صورت مجموعه بزرگ کنونی درآمد، در حال حاضر، بنا مشتمل بر حرم‌های متعدد، رواق‌ها، مسجدها، ایوان‌ها و صحن‌ها است‌.

طبیعی است که با ساخته شدن بنای حرم عبدالعظیم حسنی(ع) برخی از افراد متولی نگهداری و خدمت رسانی به زائران آن حضرت شدند که تا کنون نیز ادامه دارد، خدامی که همواره سعی داشتند با رعایت اصول اخلاقی و معنوی لیاقت دریافت درجه خدامی را از سوی سیدالکریم دریافت کنند، چرا که معتقد هستند تا حضرت(ع) اجازه ندهد، کسی نمی‌تواند خدامی این حرم شریف را بر عهده بگیرد.

به مناسبت سالروز وفات حضرت عبدالعظیم حسنی(ع) در ادامه تصاویری از خدام حرم سیدالکریم حدود 164 سال پیش می‌آید: