به گزارش مشرق، بی‌بی‌سی گزارش داد: با اعلام نتیجه همه‌پرسی استقلال اسکاتلند در بامداد روز جمعه، 28 شهریور، مشخص شده است که اکثر شرکت کنندگان در همه‌پرسی با استقلال این بخش از بریتانیا و تشکیل کشور مستقل اسکاتلند مخالفت کرده‌اند.
نتیجه شمارش آرا نشان می‌دهد که حدود 55 درصد از رای‌دهندگان با استقلال اسکاتلند مخالف بودند. شمار شرکت‌کنندگان در این همه‌پرسی بیش از 85 در صد بوده است.
تنها ساکنان اسکاتلند حق شرکت در این همه‌پرسی را داشتند و نظرسنجی‌های انجام شده در روزهای قبل از برگزاری همه‌پرسی حاکی از نزدیک بودن آرادی دو طرف بود.
دولت بریتانیا و احزاب اصلی این کشور با استقلال اسکاتلند مخالف بودند و به فعالیت گسترده‌ای برای قانع کردن مردم اسکاتلند به مخالفت با استقلال دست زدند.
در مقابل، دولت محلی اسکاتلند که مبتکر برگزاری این همه‌پرسی بوده، از استقلال این سرزمین حمایت می‌کرد. الکس ساموند، وزیر اول دولت محلی، ضمن تایید مخالفت اکثر رای‌دهندگان با استقلال در یک همه‌پرسی دموکراتیک، گفت نتیجه همه‌پرسی نشانه اهمیتی است که مردم اسکاتلند برای این همه‌پرسی قایل بودند.
حامیان استقلال اسکاتلند با فاصله قابل توجهی در همه‌پرسی شکست خوردند
دیوید کامرون در سخنانی که پس از اعلام نتیجه همه‌پرسی ایراد کرد گفت که برگزاری همه‌پرسی تصمیمی مناسب بود زیرا نادیده گرفتن خواست برخی از مردم اسکاتلند برای ابراز نظر در مورد آینده سیاسی سرزمین خود، صرفا به معنی به تعویق انداختن یک مساله مبرم بود. وی گفت که دولت او به تعهداتی که در مورد تمرکززدایی و دادن اختیارات بیشتر به پارلمان و دولت محلی اسکاتلند و سایر سرزمین‌های تشکیل‌دهنده بریتانیا داده، عمل خواهد کرد.
وی گفت که باید صدای تمامی سرزمین‌های تشکیل‌دهنده بریتانیا، از جمله انگلستان نیز شینده شود و به همه مناطق، اختیارات بیشتری برای اداره امور خود داده شود. آقای کامرون افزود که حزب محافظه‌کار - حزب او - برنامه‌هایی برای تمرکززدایی بیشتر را مورد بررسی قرار می دهد و از احزاب دیگر بریتانیا نیز خواست در این زمینه اقدام کنند.
کامرون: باید سپاسگزار نظام دموکراتیک خود باشیم
دیوید کامرون با اشاره به شرکت گسترده مردم اسکاتلند در همه‌پرسی، گفت که باید سپاسگزار نظام دموکراتیک کشور بود که توانست چنین موضوع مهمی را با آرامش و رجوع به نظرات مردم حل‌و‌فصل کند به نحوی که نتیجه به دست آمده، برای موافق و مخالف به یکسان پذیرفتنی باشد.
با پاسخ منفی ساکنان اسکاتلند در این همه‌پرسی، کشور واحدی که حدود سیصد سال پیش با وحدت انگلستان و اسکاتلند شکل گرفت همچنان دوام خواهد داشت.
در سال ١٦٠٣ میلادی، الیزابت اول، فرمانروای انگلستان، بدون برجای گذاشتن وارث درگذشت و تاج و تخت این کشور به جیمز ششم، پادشاه وقت اسکاتلند و از خویشاوندان او رسید که با عنوان جیمز اول سلطنت انگلستان را نیز در دست گرفت.
از آن زمان تا سال ١٧٠٦ و تصویب «قانون وحدت انگلستان و اسکاتلند» در پارلمان‌های دو کشور و امضای «پیمان وحدت» در سال ١٧٠٧، انگلستان و اسکاتلند دارای یک پادشاه اما دو دولت مجزا بودند. در آن سال، با تشکیل کشور بریتانیا، پارلمان و دولت اسکاتلند منحل و اختیارات آنها، به پارلمان و دولت مرکزی در لندن واگذار شد.
در سال ١٨٠0، پارلمان های بریتانیا و جزیره ایرلند قانون وحدت دو سرزمین را تصویب کردند و در سال 1801، جزیره ایرلند که برای چندین قرن، با عنوان یک مملکت جداگانه، عملا توسط دولت انگلستان اداره می‌شد، رسما به مملکت بریتانیا ملحق شد و نام کشور جدید شامل جزیره بریتانیای کبیر (انگلستان به علاوه منطقه ولز همراه با اسکاتلند) و جزیره ایرلند به «پادشاهی متحده» تغییر یافت.
با استقلال بخش جنوبی ایرلند در سال ١٩٢١، پادشاهی متحده شامل جزیره بریتانیای کبیر و ایرلند شمالی (بخش شمالی جزیره ایرلند) است. پادشاهی متحده در داخل و خارج کشور غالبا به اسم غیر رسمی آن «بریتانیا» خوانده می‌شود.
منبع: آنا
نتیجه شمارش آرا نشان می‌دهد که حدود 55 درصد از رای‌دهندگان با استقلال اسکاتلند مخالف بودند. شمار شرکت‌کنندگان در این همه‌پرسی بیش از 85 در صد بوده است.
تنها ساکنان اسکاتلند حق شرکت در این همه‌پرسی را داشتند و نظرسنجی‌های انجام شده در روزهای قبل از برگزاری همه‌پرسی حاکی از نزدیک بودن آرادی دو طرف بود.
دولت بریتانیا و احزاب اصلی این کشور با استقلال اسکاتلند مخالف بودند و به فعالیت گسترده‌ای برای قانع کردن مردم اسکاتلند به مخالفت با استقلال دست زدند.
در مقابل، دولت محلی اسکاتلند که مبتکر برگزاری این همه‌پرسی بوده، از استقلال این سرزمین حمایت می‌کرد. الکس ساموند، وزیر اول دولت محلی، ضمن تایید مخالفت اکثر رای‌دهندگان با استقلال در یک همه‌پرسی دموکراتیک، گفت نتیجه همه‌پرسی نشانه اهمیتی است که مردم اسکاتلند برای این همه‌پرسی قایل بودند.
حامیان استقلال اسکاتلند با فاصله قابل توجهی در همه‌پرسی شکست خوردند
دیوید کامرون در سخنانی که پس از اعلام نتیجه همه‌پرسی ایراد کرد گفت که برگزاری همه‌پرسی تصمیمی مناسب بود زیرا نادیده گرفتن خواست برخی از مردم اسکاتلند برای ابراز نظر در مورد آینده سیاسی سرزمین خود، صرفا به معنی به تعویق انداختن یک مساله مبرم بود. وی گفت که دولت او به تعهداتی که در مورد تمرکززدایی و دادن اختیارات بیشتر به پارلمان و دولت محلی اسکاتلند و سایر سرزمین‌های تشکیل‌دهنده بریتانیا داده، عمل خواهد کرد.
وی گفت که باید صدای تمامی سرزمین‌های تشکیل‌دهنده بریتانیا، از جمله انگلستان نیز شینده شود و به همه مناطق، اختیارات بیشتری برای اداره امور خود داده شود. آقای کامرون افزود که حزب محافظه‌کار - حزب او - برنامه‌هایی برای تمرکززدایی بیشتر را مورد بررسی قرار می دهد و از احزاب دیگر بریتانیا نیز خواست در این زمینه اقدام کنند.
کامرون: باید سپاسگزار نظام دموکراتیک خود باشیم
دیوید کامرون با اشاره به شرکت گسترده مردم اسکاتلند در همه‌پرسی، گفت که باید سپاسگزار نظام دموکراتیک کشور بود که توانست چنین موضوع مهمی را با آرامش و رجوع به نظرات مردم حل‌و‌فصل کند به نحوی که نتیجه به دست آمده، برای موافق و مخالف به یکسان پذیرفتنی باشد.
با پاسخ منفی ساکنان اسکاتلند در این همه‌پرسی، کشور واحدی که حدود سیصد سال پیش با وحدت انگلستان و اسکاتلند شکل گرفت همچنان دوام خواهد داشت.
در سال ١٦٠٣ میلادی، الیزابت اول، فرمانروای انگلستان، بدون برجای گذاشتن وارث درگذشت و تاج و تخت این کشور به جیمز ششم، پادشاه وقت اسکاتلند و از خویشاوندان او رسید که با عنوان جیمز اول سلطنت انگلستان را نیز در دست گرفت.
از آن زمان تا سال ١٧٠٦ و تصویب «قانون وحدت انگلستان و اسکاتلند» در پارلمان‌های دو کشور و امضای «پیمان وحدت» در سال ١٧٠٧، انگلستان و اسکاتلند دارای یک پادشاه اما دو دولت مجزا بودند. در آن سال، با تشکیل کشور بریتانیا، پارلمان و دولت اسکاتلند منحل و اختیارات آنها، به پارلمان و دولت مرکزی در لندن واگذار شد.
در سال ١٨٠0، پارلمان های بریتانیا و جزیره ایرلند قانون وحدت دو سرزمین را تصویب کردند و در سال 1801، جزیره ایرلند که برای چندین قرن، با عنوان یک مملکت جداگانه، عملا توسط دولت انگلستان اداره می‌شد، رسما به مملکت بریتانیا ملحق شد و نام کشور جدید شامل جزیره بریتانیای کبیر (انگلستان به علاوه منطقه ولز همراه با اسکاتلند) و جزیره ایرلند به «پادشاهی متحده» تغییر یافت.
با استقلال بخش جنوبی ایرلند در سال ١٩٢١، پادشاهی متحده شامل جزیره بریتانیای کبیر و ایرلند شمالی (بخش شمالی جزیره ایرلند) است. پادشاهی متحده در داخل و خارج کشور غالبا به اسم غیر رسمی آن «بریتانیا» خوانده می‌شود.
منبع: آنا
