پس از درگذشت مرتضی پاشایی، شاهد ایجاد فضایی غیرقابل پیش‌بینی حتی برای رسانه‌ها بودیم؛ فضایی که در همان شب درگذشت پاشایی، منجر به شکل گیری تجمعاتی برای گرامیداشت او بود و آنچنان در شهرهای بزرگ کشور شاهد این تجمعات بودیم که ابعاد تشییع پیکر او قابل پیش بینی بود و در روز تشییع نیز تمهیدات لازم اندیشیده شده بود؛ اما در عین حال، باز هم حضور جمعیتی چندده هزار نفری در تشییع او پیش‌بینی نمی‌شد.
با این حال این تنها اتفاقی نبود که در روزهای اخیر رخ داد و این موج به راه افتاده، هرآنچه به نقدش می‌پرداخت یا حتی همراهی‌اش نمی‌کرد، با خشونت با خود می‌برد؛ خودکشی یک دختر برای پاشایی، طرح مواضع سیاسی برای او، زیر تابوت فرستادن استاد محمدرضا شجریان، بخشی از اخباری بود که باعث گلایه خانواده این جوان نیز شد؛ اما در عین حال شاید اوج این اتفاق را در خصوص حمله به هنرمندانی شاهد بودیم که حاضر نشدند به رغم درخواست‌های [ظاهرا] هواداران با این موج همراهی کنند و تسلیت بگویند.
در این میان، اما نقدهایی به گروهی از این هواداران وارد آمده که اصلی‌ترین آن‌ها، واقعی نبودن این هواداری است و در این میان، مصادیقی نیز مطرح شده است. شاید مهم‌ترین مصداق در این زمینه، میزان توجه افکار عمومی در زمان حیات او باشد و بتوان با مقایسه این توجه با یک خواننده غربی، به این نتیجه رسید که هواداران پاشایی، لزوماً هواداران مقطعی پس از درگذشتش بوده‌اند.
برای مقایسه بگذارید سراغ «تیلور آلیسون سوئیفت /» Taylor Alison Swift، خواننده و ترانه‌سرای زن ۲۴ ساله آمریکایی برویم. او در اکتبر ۲۰۰۶، اولین آلبومش را که نام خودش را برای آن انتخاب کرده بود، منتشر کرد و در سال ۲۰۰۸ نامزد بهترین خواننده جدید در جوایز گرمی سال ۲۰۰۸ شد. دومین آلبوم سوئیفت با نام بی‌باک در سال ۲۰۰۸ منتشر شد و این آلبوم را به پرفروش‌ترین آلبوم سال تبدیل کرد. این آلبوم سپس چهار جایزه گرمی دریافت کرد و این خواننده کانتری، جوان‌ترین برنده جایزه گرمی برای بهترین آلبوم سال شد.
سومین آلبوم سوئیفت با نام حالا صحبت کن در سال ۲۰۱۰ منتشر شد. این آلبوم در اولین هفته انتشار در ایالات متحده، بیش از یک میلیون نسخه از آن به فروش رسید و تور کنسرت آن در سیزده ماه در سرتاسر جهان برگزار شد. سومین تک‌آهنگ این آلبوم با نام «پست» دو جایزه گرمی به دست آورد. چهارمین آلبوم سوئیفت با نام سرخ در ۲۰۱۲ منتشر شد که در اولین هفته، ۱.۲ میلیون نسخه‌اش در آمریکا به فروش رفت.
آلبوم پنجم او به نام ۱۹۸۹ در اکتبر ۲۰۱۴ منتشر شد که پیش بینی از فروش ۷۵۰ هزار نسخه‌ایش در هفته نخست حکایت داشت؛ اما در هفته نخست ۱.۳ میلیون فروش داشت که رکورد فروش را شکست تا این خواننده طی هشت سال به نقطه اوج در سبک خوانندگی‌اش برسد و تنها خواننده زن آمریکا باشد که سه بار رکورد فروش یک میلیون آلبوم در اولین هفته را در دهه اخیر ثبت نموده است؛ خواننده و سبک موسیقی که شاید لزوماً مورد پسند و نظر نگارنده نیست، ولی برای این مقایسه، کفایت می‌کند.
در مقابل مرتضی پاشایی متولد «۱۳۶۳ / ۱۹۸۴» نخستین آلبومش را با نام «یکی هست» در سال ۲۰۱۲، دومین آلبومش را با نام «گل بیتا» در سال ۲۰۱۳ و سومین آلبومش را با نام «اسمش عشقه» در سال ۲۰۱۴ منتشر کرد. سوای مباحث فنی درباره کیفیت این آثار که باید اساتید موسیقی در این زمینه اظهارنظر نمایند و طبیعتاً با توجه به جو موجود سکوتشان استمرار خواهد داشت، مجموع فروش نسخه‌های این سه آلبوم بسیار عدد کوچکی است و شاید به یک دهم جمعیتی نرسد که در تشییع پیکر او شرکت کرده بودند.
با این اوصاف، آیا جمعیتی ۱۲ میلیون نفری در تشییع جنازه تیلور سویفت شرکت خواهند کرد یا هوادارانش در زمان حیاتش از او به همین شکل حمایت خواهند کرد و نشان خواهند داد هوادار واقعی‌اش هستند؟ این چالش بزرگی است که پیش روی همه هوادارانی است که تنها در مراسم تشییع چهره‌ها حضور می‌یابند و در نهایت، اوج حمایتشان، حمله به یک هنرمند برای تسلیت نگفتنِ درگذشت پاشایی است.
حقیقتاً آیا نباید حمایت از هنرمند مورد علاقه در زمان حیاتش و از همین راه‌های معمول نظیر خرید آلبوم موسیقی نمود عینی داشته باشد؟ این چه هواداری است که در زمان حیات یک هنرمند از دانلود و نقض کپی رایت و تضییع حقوق چهره مورد علاقه‌اش پرهیز نمی‌کند، ولی پس از مرگ همان هنرمند که گاهی به خاطر عدم دسترسی به امکانات مکفی در دوران حیات، تسریع شده، زیر تابوتش های‌هایی سر می‌دهد که هر تماشاچی را به تحیر وا‌می‌دارد؟
*منبع: تابناک
