بمناسبت چهلم مرتضاي پاشايي عزيرم : شعر زير را جديدا سروده ام اي دل ديوانه بس كن ؛ عاقبت بالش شكست آن پرنده بال پروازش شكست در سكوتي سخت فرياد كشيد ناگهان خاموش شد بندش گسست اين فلك رحم به جوانيش نكرد پير شد ؛ زد بر گلو ؛ نايش شكست آن پرنده بال پروازي بساخت رفت ؛ در آغوش دنياي خيال چون خدايش را بديد ؛آرام رست اي دل ديوانه ؛ زاري نكن مرتضي رفت و صدايش خاطرست با صدايش زنده مي ماند؛ مرد چون صدايش ؛ زندگي مي داد و بس 30 ديماه 1393-