پيامبر خدا(صلی الله علیه و آله)، به هنگام روزه گشودن، با حلوا افطار مىكرد. اگر حلوا نبود، با شكرينهاى ديگر يا چند دانه خرما، و اگر آن نيز نبود، با آبِ ولرم. مىفرمود: آب، معده و كَبِد را تميز مىكند، دهان را خوشبو مىكند، دندانها را محكم مىسازد، چشم را قدرت مىدهد و ديده را جلا مىبخشد، گناهان را از انسان می‌شويد، رگهاى برآشفته و تلخه تحريك شده را فرو مىنشانَد، بلغم را از ميان مىبَرَد ، حرارت را از معده برمىدارد، و سردرد را نيز از ميان مىبَرَد.
متن حدیث:
الإمام الصادق عليهالسلام:
كانَ رَسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله و سلّم إذا أفطَرَ بَدَأَ بِحَلواءَ يُفطِرُ عَلَيها ؛ فَإِن لَم يَجِد فَسُكَّرَةٍ أو تَمَراتٍ، فَإِذا أعوَزَ ذلِكَ كُلَّهُ فَماءٍ فاتِرٍ. وكانَ يَقولُ: يُنَقِّي المَعِدَةَ والكَبِدَ، ويُطَيِّبُ النَّكهَةَ وَالفَمَ، ويُقَوِّي الأَضراسَ، ويُقَوِّي الحَدَقَ و يَجلُو النّاظِرَ، و يَغسِلُ الذُّنوبَ غَسلاً، و يُسَكِّنُ العُروقَ الهائِجَةَ و المِرَّةَ الغالِبَةَ، و يَقطَعُ البَلغَمَ، و يُطفِئُ الحَرارَةَ عَنِ المَعِدَةِ، و يَذهَبُ بِالصُّداعِ.
«اصول كافى، ج4،ص153 -دانش نامه احاديث پزشكي، ج1،ص545»
