به گزارش گروه جهاد و مقاومت مشرق، «شجاع گل ملایری» با بیان این که جنگ به عنوان پدیده‌ای ضدانسانی یکی از محورهای مدنظر در آثار او است، اظهار کرد:

قطعا چیزی که یک جمع به آن اعتقاد دارند هر کسی را مجاب می‌کند که آن را مورد احترام قرار دهد. در کل می‌توان گفت دفاع از وضعیتی اتفاق افتاده است. دفاعی که برای حفظ سرزمین و یک ملت و آرمانی مشخص رخ داده و این ارزشمند است. این به عنوان یک ارزش در آثار نویسندگان و شاعران و در کل هنرمند معاصر می‌تواند تبلور پیدا کند. در واقع من با مفهوم ارزشی به این شیوه که خط و مرزی ایجاد کند و موجب تفکیک آثار شود مخالف هستم. این خط و مرز در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی هم تعریف مشخصی برای خودش ندارد و به نوعی سلیقه‌ها در این مقوله دخیل هستند و معیار و تعریف واحدی نمی‌توان از آرای سیاست‌گذاران این عرصه استخراج کرد.

او در پاسخ به این که آثاری که با عنوان دفاع مقدس چاپ می‌شوند را چطور می‌بیند، گفت: کتاب‌هایی که از سوی اداره نشر و حفظ آثار دفاع مقدس به چاپ می‌رسند ضعیف‌اند. من نمی‌دانم اینها چگونه به این مقوله نگاه می‌کنند و آیا یک خِرد ممتاز در این سال‌ها در میانِ مجموعه تصمیم گیرنده وارد نشده است؟ ادبیات معیارهایی برای خودش دارد. بنابراین تنها این که مفهومی را به صورت ذهنی دنبال کنید کافی نیست، بلکه باید قواعد و قوانینی هم در آثار رعایت شود. اکثر آثار در این حوزه فاقد ساختار و روایت مشخص هستند.

وی افزود: این بنیاد به کسانی هم که در تمام طول دوران زندگی‌شان خواب قلم و کاغذ را هم ندیده‌اند عنوان نویسنده داده و این تا حدودی جنبه طنز ماجرا را پررنگ کرده است. البته این در مورد همه آثار صادق نیست، اما بسیاری از این آثار را شامل می‌شود. فکر نمی‌کنم اینها با رویه‌ای که در پیش گرفته‌اند بتوانند به فرهنگ جنگ و دفاع مقدس و در نهایت ادبیات این مرز و بوم چیزی اضافه کنند. فعلا که دارند نویسنده تولید می‌کنند و کاغذها را از بین می‌برند.

این شاعر خوزستانی درباره شعر خوزستان نیز گفت: این شعر شامل چند جریان است؛ جریان‌هایی مثل موج ناب، گفتار و... که خاستگاه آن‌ها در این خطه است. البته جریان‌هایی مثل شعر دیگر را با وجود آدم مهمی مانند هوشنگ چالنگی نباید از نظر دور کرد. در دهه 70 شاعرانی مثل بهزاد خواجات، بهزاد زرین‌پور و رضا بختیاری‌اصل و چند نفر دیگر را می‌بینیم که تاثیر غیرقابل انکاری در شعر این دهه دارند.

اما در دهه 80 با ورود و تاثیر شبکه‌های اجتماعی در زندگی افراد جامعه و همین طور ادبیات و شعر به سمت جزیره شدن کشیده می‌شود. فکر می‌کنم شاعران این دهه از زیر چتر مولفه‌هایی مشخص و واحد بیرون آمده‌اند و هر یک به واقع جزیره خودشان را ساخته‌اند.

وی افزود: شعر در این دهه به سمت خلوت افراد گرایش پیدا کرده و ما به نوعی زاویه دید شخصی افراد و اثرگذاری آن را در ادبیات بیشتر از دهه‌های قبل می‌بینیم. در واقع این جزیره‌های یک نفره به رغم این که ارتباط‌شان را با دنیای پیرامون خود حفظ می‌کنند، اما به شدت فردی اجرا می‌شوند و به سختی می‌توان آن‌ها را زیرِ چترِ مولفه‌هایی خاص و یک‌جا جمع کرد. در این دهه کسانی مانند فرزاد آبادی، نبی شهبازی، سعید سروش‌راد و سهیل غافل‌زاده شاعرانی هستند که نمی‌توانم نامی از آن‌ها نیاورم .

این نویسنده در پاسخ به این که آیا پرداختن به مسایل موجود استان خوزستان در آثار او موجب محدودیت او نشده است، گفت: به هیچ وجه. مگر چیزی که این مردم درگیرش هستند جدای از زندگی بقیه آدم‌ها است؟ جنگ در خوزستان هیچ‌گاه تمام نشده و مثل خوزستانی‌ها هیچ کسی با جنگ بعد از جنگ در این کشور زندگی نکرد. خوزستان بعد از جنگ دوباره جنگید با وضعیتی که هنوز هم به سامان نشده است. هنوز در بسیاری از نقاط مختلف خوزستان لطماتی که از جنگ وارد شده پابرجاست.

این داستان‌نویس با اشاره به این که هیچ اثری از ادبیات دفاع مقدس ما جهانی نشده، گفت: آثار بعضی از افراد حتی به چاپ‌های هشتم یا دهم هم رسیده و حتی از سوی نهادهای بسیاری مورد حمایت قرار گرفته‌اند و بسیاری هم بوده‌اند در این میان که رسانه‌ها و مطبوعات حمایت ویژه‌ای از آن‌ها کرده‌اند، اما آن‌ها هیچ وقت بخشی از تاریخ ادبیات ما نشده‌اند. تاریخ ادبیات هر سرزمینی به راحتی اجازه نمی‌دهد هر اثری در دل آن جا باز کند و بتواند به بخشی از بدنه آن مبدل شود. این شامل حال ادبیات ما نیز می‌شود.

وی با بیان این که آثار خوبی در زمینه جنگ نداریم، اظهار کرد: متاسفانه در کشور ما جایی که در حوزه آثار دفاع مقدس سیاست‌گذاری می‌کند سیاست‌گذاری‌اش به کل اشتباه است. وقتی بخشی را به عنوان ادبیات ارزشی تعریف می‌کند، بخشی دیگر را فاقد شناسنامه لازم تعریف می‌کند و نگاه رسانه‌های حامیِ این جریان فکری هم به این سمت و سو می‌آید. یعنی به سوی حمایت از این آثار. معمولا آثاری را که با این مولفه‌های از پیش تعریف شده می‌بینید، نمی‌توانند آثار درخوری باشند. چراکه شما آزادی اندیشه را به نویسنده نمی‌دهید، بلکه فقط قصد دارید این گونه که شما می‌خواهید به موضوع نگاه شود. مسلما این نوعی از روی دست همدیگر نویسی است. اگر در این حوزه به سختی به آثار برجسته‌ای بر‌می‌خورید به خاطر این است که این آثار ساخته می‌شوند با توجه به مولفه‌هایی خاص و از زاویه‌ای مشخص و جای هیچ گونه خلاقیتی در این میانه نیست. در کل آثاری از این دسته فاقد خلاقیت و کیفیت لازم هستند.

این شاعر ادامه داد: متاسفانه اتفاق نامبارکی در ادبیات ایران افتاده و ادبیات این استان هم جدای از آن نیست. افرادی خودشان را مالک ادبیات می‌دانند. در استان خوزستان مطبوعاتی وجود دارند که به سمت بزرگ کردن افراد پیش می‌روند و گه‌گاهی فرد را از آن چیزی که باید باشد بزرگ‌تر می‌کنند. در حالی که بخش‌های خالی‌اش را پنهان کرده‌اند و این برای خود آن فرد هم حکم سم را دارد.

این شاعر همچنین درباره وضعیت ممیزی کتاب گفت: بیچاره نویسنده‌ای که نتواند ممیزی را دور بزند. به نظر من این مهم‌ترین نکته برای نویسندگان است.ممیزها آدم‌های ادبیاتی نیستند و به راحتی می‌توان آن‌ها را دور زد.