به گزارش مشرق، محمدکاظم انبارلویی در یادداشتی با عنوان کلید نوشت: 

تیتر اول روزنامه ایران  ارگان دولت پنجشنبه گذشته به هشدار انتخاباتی رئیس جمهور اختصاص داشت. ایران نوشت رئیس جمهور در نشست مشترک دولت و استانداران گفته است: شورای نگهبان ناظر انتخابات است نه مجری!

اینکه چه کسی گفته است شورای نگهبان مجری انتخابات است معلوم نیست. خاتمی در طول دو دوره در دام افراطیون دوم خردادی افتاد و مرتب از این مطالب می گفت و شکاف بین قوا را در فرمانی که از واشنگتن برای دو قطبی سازی رسیده بود نمایندگی می کرد.

گردانندگان دو قطبی سازی در دولت اصلاحات  تا مرز تحصن در مجلس و خروج از حاکمیت و سپس خروج بر حاکمیت پیش رفتند.

تکرار حرفهای آن زمان از زبان رئیس جمهوری شگفت آور است. رئیس جمهور و دولت اکنون در برابر پرسشهای  بیشماری در خصوص مهار گرانی و تورم، گشایش اقتصادی و عمل به وعدههای اقتصادی قرار دارند.

رئیسجمهور دربرابر پرسشهای منتقدین برجام و آثار وجودی توافقهای 10 ساله، 15 ساله، 20 ساله و ... و دادن تعهد فراتر از دو دوره ریاست جمهور بر امنیت و اقتدار ملی ایرانیان قرار دارد. اما برای روشنگری و پاسخگویی در این عرصه غایب است.

دولت در حوزه فرهنگ، سیاست و مسائل اجتماعی در برابر پرسشهای بیپاسخی قرار دارد که تاکنون از پاسخگویی به آن طفره رفته است. اینکه وسط این معرکه یقه شورای نگهبان را رئیسجمهور بگیرد و سخن از خلط بین اجرا و نظارت بزند چه معنی دارد. بیش از 6 ماه تا انتخابات فاصله داریم. کلید زدن رقابتهای زود هنگام انتخاباتی آنهم به گونهای که یک طرف آن رئیسجمهور و دولت باشد آیا به مصلحت نظام و انقلاب هست. دولت از آغاز و پیش از شروع کار می گوید کلید در دست برای حل مشکلات حاضر است.

اما کلید دولت قفل مشکلات مردم را باز نکرده است. در نظر سنجیهایی که از منابع گوناگون انجام میشود هنوز گرانی، بیکاری و  پاسخگویی به مطالبات معیشتی مردم بیشترین میزان انتظارات مردم از دولت را نشان میدهد.

اینکه کلید را دولت در قفل مسائل و مباحت جناحی بچرخاند برای مردم خوشایند نیست.

اینکه رئیسجمهور از مجلس ایده آل خود سخن بگوید و طوری  آدرس بدهد که نوعی تیکه پرانی به شورای نگهبان باشد خارج از ادب و آداب رقابتهای سیاسی است.

همیشه در گذشته اشرار سیاسی و تبهکاران مالی و اخلاقی همواره در صف اول متهم کردن شورای نگهبان بودهاند آنها برای تصرف نهادهای انتخابی نظارت استصوابی را سد راه خود میبینند.

لذا همیشه به این موضوع ایراد میگرفتند در حالیکه مسئله نظارت استصوابی یک امر قانونی است و به لحاظ حقوقی مو  لای درز آن نمیرود.

بی مهری به شورای نگهبان در نشست استانداران مسموع نیست، چرا که خود ایشان در این نشست گفت: « شورای نگهبان چشم است و دولت دست.»  دست بدون چشم چگونه میتواند حرکت کند.

خیلیها از اول انقلاب می خواستند این چشم را کور و فجایع دوران مشروطیت را احیا کنند و شیخ فضل الله نوری ها را به دار بکشند، چرا باید با یک مشت جماعت از خدا بی خبر طرفدار مشروطه انگلیسی هم نوایی کرد؟!

آقای رئیس جمهور در نشست استانداران گفته است: «نباید فکر کنیم پس از حصول توافق میتوانیم هرطور که بخواهیم حرف بزنیم؟! »

مخاطب این سخنان چه کسانی هستند.  دولت یا منتقدان؟ منتقدان  اگر بخواهند حرف بزنند از کسی برای حراست از  نوامیس کشور، استقلال و آزادی مملکت اجازه نمی گیرند. رئیسجمهور نمی تواند سد راه آزادی بیان و قلم  آنان باشد.

اولا: توافق نه به دار  است نه به بار و در پایتختهای ایران و آمریکا در دستانداز مسیرهای قانونی است.

اینقدر محکم حرف زدن از توافق آنهم با سابقه بد عهدی آمریکاییها معقول نیست.

اگر دولت هم مخاطب رئیس جمهور باشد، باید رئیسجمهور این سئوال را پاسخ دهد که مگر حرف زدن از اسلام و انقلاب  و استقلال و آزادی مملکت و پاسداشت اقتدار و امنیت ملی کشور پس از توافق و قبل از توافق تفاوت دارد.

در توافق چه دیکتهای وجود دارد یا چه تعهداتی وجود دارد که رئیسجمهور در یک نشست به پر اهمیت با حضور استانداران کشور میگوید « نباید فکر کنیم پس از حصول توافق میتوانیم هر طور که بخواهیم حرف بزنیم» این  به «نوع» و « طور» را  چه کسی  تعیین میکند. ربط این « محدودیت» با انتخابات مجلس چیست ؟ یعنی اگر در انتخابات کسی بگوید جناب رئیسجمهور شما با سرمایه فنی، علمی و ... دولت گذشته رفتید توافقی کردید که دهها ایراد امنیتی، فنی و علمی دارد باید زبان در کام کشد و مهر سکوت بر لب بزند. یعنی اگر کسی بگوید شما با همین سرمایه دولت قبلی رفتید همین توافق را کردید اما به دولت قبل فحش و ناسزا میگویید، خلاف مروت و جوانمردی است،  باید سکوت پیشه کند و لب به گلایه نگشاید.

این چه توافقی است که حرف زدن آنرا به هم میریزد.

آقای رئیس جمهور باید بگوید ادبیات گفتگوی با دشمنان نظام پس از توافق چقدر تغییر می کند.

اگر آمریکاییها همچنان که بعد از توافق ژنو و توافق  لوزان دبه کردند  این بار هم دبه کنند، دولت میخواهد « دبه کردن آمریکاییها » را به گردن منتقدین بیندازد و در برابر آن سکوت کند.