به گزارش مشرق، مهدی فضایلی در یادداشتی به نقد دیدار ظریف با اوباما پرداخت و نوشت: در عرصه بین الملل که از حساسترین و حساب شده ترین عرصه های عالم سیاست محسوب می شود همه چیز مطابق پروتکل،آنهم پروتکل های دقیق و ریز بینانه و گاهی باریکتر از مو انجام می شود؛ از رنگ لباس گرفته تا بندداربودن یا نبودن کفش و از باز و بسته بودن دکمه لباس تا نحوه نشستن و حالت دست ها و...

در چنین فضایی که همه چشم ها کنجکاو و نکته سنج و قویتر از ذره بین،رفتار و گفتار دیپلمات ها را زیر نظر دارند، «اتفاقی» و رفتارهای «یهویی» جایی ندارد و کمتر پذیرفته شدنی است.درعین حال در جریان اجلاس اخیر سازمان ملل ناگهان خبر آمد که اوباما و ظریف بطور «اتفاقی» با هم رویرو شده و با هم دست داده اند؛اتفاقی که طی سی وشش سال گذشته  و به رغم خواست امریکایی ها نیفتاده بود!

ما به حکم اخلاق و همچنین تدین وزیر امورخارجه کشورمان به قول ایشان مبنی بر اتفاقی بودن این رویداد اعتماد می کنیم و پا به ورطه نیت خوانی نمی گذاریم؛ اما این رویداد هرچند اتفاقی بوده باشد نتایج قابل توجهی در پی داشته لذا لازم است به این نکات توجه شود.

نکته نخست مجانی و مفت از دست دادن ارزش این دست بود! در عرصه روابط بین الملل که عرصه بده و بستان است همه چیز قیمت خودش را دارد و هیچ کشوری حاضر نیست داشته ها و سرمایه های خود را به بهای اندک از دست بدهد چه برسد مفت و از آن بدتر اینکه هم سرمایه را از دست بدهد و هم هزینه پرداخت کند!

موضع استقلال طلبانه و عزتمند جمهوری اسلامی ایران که نه حاضر است ظلم کند و نه زیر بار ظلم می رود،ملت ایران را متمایز کرده است و این استکبار ستیزی غیر از ارزش های ذاتی خود منافعی را برای نظام رقم زده است که اصرار و تکاپوی مستکبران برای کمرنگ کردن و یا از بین بردن آن گویای ارزش بالا و والای آن است.

اگر این فرض را بپذیریم که چنین فرصت هایی کارت هایی هستند در جیب دیپلماسی ما، آنوقت باید به آقای ظریف  بگوییم این دست که مجانی و به راحتی در دستان اوباما قرار گرفت، می توانست حداقل در ازایش دستاوردی ارزشمند داشته باشد لیکن نه تنها ارزش افزوده ای نداشت هزینه هم در پی داشت و یک کارت معتبر و ارزشمند شما بسادگی و در یک عملیات غافلگیری دیپلماتیک سوخت!

نکته دیگر اینکه،این رویداد اگر چه از ناحیه آقای ظریف اتفاقی بوده اما با توجه به توضیحات شنیده شده پیرامون آن بدون تردید از سوی امریکایی ها اتفاقی نبوده و کاملا" با برنامه انجام شده است.اگر چنین است که هست، پاسخ به چرایی این برنامه ریزی مهم است.چرا امریکایی ها اینقدر علاقمند به نزدیک شدن به جمهوری اسلامی هستند؟ آیا برای خروج ایران از انزوا و حل مشکلات ما خود را به آب و آتش می زنند تا با ایران رابطه برقرار کنند ولو به دست دادنی دزدکی و غافلگیرانه یا می خواهند «اولا» این سرمایه گرانبها را مفت از دست ما در بیاورند و  « ثانیا» برای خود کسب وجاهتی کنند و از میزان نفرت از خودشان کم کنند؟

آیا جز این است که امریکایی ها می خواهند مذاکرات هسته ای و 1+5را بعنوان زیرساخت تعامل با ایران حفظ کنند و هم به افکار عمومی دنیا و هم افکار عمومی داخل القا کنند مسیر عادی سازی رابطه گرگ و میش در جریان است و بدون کوتاه آمدن آنها از دشمنی با ایران(چون هر روز تهدیداتشان و شاخ و شانه کشیدنشان ادامه دارد) ایران گام به گام عقب می رود؟

آقای ظریف به عنوان وزیر امور خارجه جمهوری اسلامی ایران باید بدانند و می دانند که دستان ایشان نماینده دستان ملتی است با خصوصیات ملت ایران و این دست نمی تواند و نباید در هر دستی قرار گیرد و هر دستی نباید آنرا بفشارد.

ضمنا آقای ظریف از این واقعه باید دشمن شناسی خود را ارتقا بخشد و متوجه شود که امریکایی ها برای نیل به مقصود خود به امثال ایشان هم نگاه ابزاری دارند و هرجا و هروقت لازم باشد او را قربانی کنند قربانی می کنند آنهم بطور غافلگیرانه و ناجوانمردانه!

آقای ظریف! شما در چند جای کتاب معروف خود « آقای سفیر» با شجاعت و صداقت از رفتارهای تند و غیر عقلانی خود و دوستانتان در وزارت خارجه که 70 میلیون ایرانی(الان حدود 80 میلیون) متحمل آن شده اند عذرخواهی نموده و تصریح کرده اید: «البته هدفمان مقدس بود ولی هر کاری روش خودش را دارد و ما اشتباه می‌کردیم.» پس نباید کاری انجام دهید که «مجددا» ناگزیر شوید از ملت ایران عذرخواهی کنید که البته هزینه های آن غیر قابل جبران خواهد بود.

ملت ایران امروز شما را ستایش می کند و به شما اعتماد دارد اما هرزمان متوجه شود این عنصر امین،غیور،شجاع و متدین ولو بطور اتفاقی برخی سرمایه های ارزشمند او را مفت ازدست داده است نظرش دیگر این نخواهد بود.

از شما به عنوان یک دیپلمات با تجربه و کارآزموده انتظار می رود مغلوب غافلگیری دشمن نشوید و اگر شدید با روحیه و برخورد انقلابی خود را رها سازید. آقای ظریف ما قدر زحمات و تلاش های شما را می دانیم و می خواهیم این زحمات بواسطه غفلت یا غافلگیری و یا هر چیز دیگری ضایع نشود.انشاالله.