این نامه به منزله تایید مشروط اجرای برجام توسط رهبر انقلاب است که همه نکات آن حائز اهمیت است یعنی

اول اجرای برجام «تایید» شده است

دوم این تایید«مشروط» است

سوم برجام تایید نشده است بلکه اجرای آن تایید شده است.

تایید مهم است چون در افکار عمومی نگرانی های زیادی در این مدت درباره برجام مطرح شد به گونه ای که این نگرانی در ذهن بخش قابل توجهی از دلسوزان ایجاد شده بود  که برجام فاجعه ای است که منافع ملی را مخدوش می کند و با اینکه همانطور که رهبر انقلاب تصریح کردند هم در مجلس و هم در شورای عالی امنیت ملی این مساله مسئولانه مورد بررسی قرار گرفته بود اما متاسفانه شکل بررسی و تصویب و برخی اظهارنظرها در دو جلسه  علنی مجلس (نه اصل فرایند و خروجی) باعث شده بود همچنان این نگرانی باقی بماند که با انتشار متن نامه رهبری این آرامش ایجاد شد که برجام در حدی قابل قبول است که در صورتی که شروط تعیین شده در اجرا رعایت شود، منافع ملی و مصالح کشور از گزندهای مهم دور می ماند.

مشروط بودن تایید نیز از آن جهت حائز اهمیت است که الزاماتی است که اگر رعایت نشود، نقاط ضعف و ابهام برجام پوشش داده نمی شود یا حتی چه بسا نقاط قوت به ضعف تبدیل شود به عبارت دیگر این شروط است که باعث می شود برجام تبدیل به توافقی قابل قبول شود. تایید «اجرای برجام» و نه «برجام» نیز از آن جهت حائز اهمیت است که رهبرایران، شورای عالی امنیت ملی و مجلس هیچ کدام از نظر حقوقی برجام را تایید نکردند بلکه تنها مجوز اجرای آن را دادند.
بررسی محتوای شروط تعیین شده توسط رهبری مجالی مبسوط می طلبد اما چند نکته کلی درباره آن ها می توان ذکر کرد اول اینکه این شروط تمرکز بر نقاط ضعف یا نقاط مبهم  دارد( نقاط ابهام مسائلی است که امکان سوءاستفاده دارد) لذا با توجه به این نکات و الزامات قانون مجلس و ملاحظات شورای عالی امنیت ملی، می توان نقاط ضعف اصلی برجام را شناخت و طبیعتا دیگر نگرانی ها یا محلی از اعراب ندارند یا از اهمیت کمی برخوردارند. دوم اینکه این شروط کاملا عقلانی و مطابق منافع ملی است و به گونه ای ارائه نشده است که اجرایی شدن برجام را دچار چالش کند و اگر طرف مقابل  به دنبال اجرای واقعی برجام باشد، با اجرایی شدن هیچ کدام از آن ها مشکلی نخواهد داشت به عبارت دیگر رهبری نشان دادند که واقعا به دنبال به نتیجه رسیدن مذاکرات البته در چارچوب منافع ملی هستند.
این نامه که تایید مصوبه مورخ 19/05/94 شورای عالی محسوب می شود بیش از 2 ماه بعد از مصوبه شورای عالی امنیت ملی صورت گرفته است که به نظر می رسد دلیل این امر ضرورت رعایت این مساله است که ایشان نمی خواستند نظرشان تاثیری روی دیدگاه نمایندگان مردم به عنوان مهمترین نهاد مردمسالاری دینی که به فرموده امام در راس امور است بگذارد و مجلس بتواند با آزادی عمل و مطابق تشخیص خود، درباره این رویداد مهم تصمیم گیری کند به همین دلیل و براساس تصریح ایشان که نظر مجلس دراین باره متبع است، باور دارم اگر مجلس برجام را رد می کرد بازهم رهبری  تصمیم نمایندگان مردم را حتی اگر مخالف نظرشان بود تاییدمی کردند.  علاوه برآن با مصوبه مجلس برخی رسانه های معاند  تبلیغ می کردند رهبری انقلاب تلاش می کنند، برای منزه ماندن، خودشان را از این تصمیم دور نگه دارند اما تایید مصوبه شورای عالی امنیت ملی توسط ایشان (با شروط تعیین شده) نشان داد که ایشان با لحنی که اقتدار از آن موج می زند (در تناقض با ادبیات ادعایی جام زهر توسط برخی) از زیربار مسئولیت این تصمیم جمهوری اسلامی شانه خالی نمی کنند و بر اساس وعده الهی که به تعبیر رهبری تخلف ناپذیر است، ان شاءا... در هرشرایط مردم ایران از این رویداد موفق بیرون خواهند آمد.
روح حاکم بر متن نامه رهبری شامل دو رویکرد اصلی «وحدت آفرینی در داخل» و «بدبینی به دشمن» است. نگاه ایشان به این که همه کنشگران این عرصه در این خروجی نقش آفرین بودند و مایه نصرت الهی، مبتنی بر دو پایه فکری است که یکی ریشه دینی و دیگری ریشه در خردگرایی جمعی دارد  اولا از لحاظ دینی اگر کسی با روشی اصولی به تشخیصی رسید و با نیت خالص مطابق آن تشخیص عمل کرد، ماجور است حتی اگر در تشخیص اشتباه کرده باشد و ثانیا بر اساس خردگرایی جمعی در نتیجه تضارب منطقی آرا و تقابل و تعامل دلسوزانه اندیشه ها و عملکردها است که حرف ها و دیدگاه ها صیقل می خورد و تبدیل به خروجی در مجموع مناسبی می شود البته نمی توان نقاط ضعف و برخی بی اخلاقی ها و اشتباهات صورت گرفته در این فرایند را نادیده گرفت اما مهم برآیندی است که خود را در خروجی های مجلس  و مصوبه شورای عالی امنیت ملی نشان می دهد که خروجی هایی مطابق با منافع ملی است. بر پایه این دو مبنا رهبری  در این نامه با تصریح جدی بر همه کنشگران این عرصه و تقدیر از آنان مقدمه وحدت و همدلی تمام طرف ها که به دلیل مباحثات جدی و بعضا تند، از هم فاصله گرفته بودند را فراهم آوردند که امیدواریم همه به جای اینکه به دنبال تخطئه دیگری باشند، با نگاهی وحدت آفرین، خود را برای اجرای دقیق برجام آماده کنند.
رویکرد دوم اصلی در نامه، تداوم بدبینی به دشمن  است غیر از یک بند مستقل که به وضوح دلایل و منطق این بدبینی ذکر شده است،  اگر بار دیگر همه شروط اجرای برجام مورد توجه قرار گیرد، روشن می شود که غالب آن ها به دلیل نگرانی از نقض عهد یا تفسیر به رای طرف مقابل درباره نقاط ضعف یا مبهم برجام است. لذا به نظر می رسد اگر دولت با نگاهی خوشبینانه به رفتار آمریکا در آینده نگاه کند ممکن است در غفلت فروبرود و با سوءاستفاده دشمن عملا لطمه جدی به منافع ملی بخورد.
اجازه بدهید به عنوان حسن ختام  این توصیه حضرت امیر در عهدنامه معروف مالک اشتر را ذکرکنم که معتقدم این توصیه چکیده نگاه رهبری به برجام است که در نامه ایشان نیز متبلور شده است: «هرگز پیشنهاد صلح از طرف دشمن را که خشنودی خدا در آن است، رد مکن که آسایش رزمندگان و آرامش فکری تو و امنیت کشور در صلح تامین می شود؛ لکن زنهار زنهار از دشمن خود پس از آشتی کردن؛ زیرا گاهی دشمن نزدیک می شود تا غافلگیر کند؛ پس دوراندیش باش و خوش بینی خود را متهم کن.»