گروه ورزشی مشرق - ورزش‌های رزمی در ایران طرفداران زیادی دارد. جوان‌هایی که از دل جامعه به سمت این رشته‌ها کشیده می‌شوند کم نیستند. شرق آسیا اما داستانی دیگر دارد. در شرق آسیا مردم با ورزش‌های رزمی زندگی می‌کنند و به قول معروف ورزش‌های رزمی برای آنها مثل کشتی برای ایرانی‌ها می‌ماند.

همه این‌ها را گفتیم تا برسیم به داستان جالب سعید یوسفی. رزمی کاری که حالا در سطح اول موی تای تایلند به میدان می‌رود و اتفاقا نام و آوازه خوبی برای خودش دست و پا کرده است.

گفتگوی مشرق با سعید یوسفی، ورزشکار جوانی که حالا در تایلند با نام «خوشگل موذی» شناخته می شود را در ادامه بخوانید:

* شروع ورزشت با چه رشته ای و کجا بود؟
از سال 78 و رشته کونگ فو شروع کردم. بعد به کیک بوکس آمدم و بعد به رشته موی تای، در حال حاضر هم تقریبا 9 سال است که موی تای کار می کنم. این که می گویم از کونگ فو آمدم، دلیل بر نامناسب بودن رشته کونگ فو نیست، کونگ فو چیزی به من ارائه نداده است. من هم هیچ وقت کنترل نداشتم و در رشته پایین تنه بودم ولی بالا تنه را هدف قرار می دادم. در شروع ورزشم سن و سال خیلی کمی داشتم. مربی به پدرم می گفت که این بچه خیلی جنگنده است. بعد از مدتی پیش یکی از دوستان پدرم به باشگاهی رفتم که به اسم کونگ فو به من کیک بوکس آموزش می داد.

* چطور شد که به تایلند رفتی؟
من حدود 2 سال و نیم است که به تایلند رفته‌ام و در رفت و برگشت هم نبودم. چون در ایران چیزی زیادی به من یاد نمی دادند. برای پیگیری و ادامه ورزشم رفتم. متاسفانه در این جا همه به دنبال پول هستند. موی تای کاران در ایران دروغ هایی به من گفتند، پول را گرفتند و هیچ کاری انجام ندادند به همین خاطر بود که تصمیم گرفتم به تایلند بروم. رفتم و فهمیدم هر چیزی که این جا به من آموختند دروغ بوده است. کلا متفاوت و دنیایی دیگر بود. وقتی رفتم احساس کردم که هیچ چیز بلد نیستم. درست است که از صفر شروع نکردم ولی از برخی از جوانب صفر بودم.

* بیشتر توضیح می‌دهی؟ یعنی چه که موی تای در ایران کاملا متفاوت با همین رشته در تایلند است؟
ما در این جا مسابقه ای نداریم که البو (آرنج) بزنیم. اگر هم در بازی بزنند تای بوکس هست. آن آرنج از لحاظ امتیازی و تکنیکی خیلی بالاتر است. تایلندی ها شاید 50 درصد از تکنیک شان آرنج است ولی ایرانی ها 50 درصد تکنیک شان مشت است. مشتی که امتیاز ندارد.

* کلا برای یادگیری به تایلند رفتی یا این که رفتی تا وارد مسابقاتشان بشوی؟
دید من این بود که بروم در سازمان پیروز شوم. رفتم در ابتدا چیزهایی که بلد نیستم را یاد بگیرم، نداشته هایم را کامل کنم، و بعد وارد شده و پیروز شوم. نرفتم تا یاد بگیرم و برگردم تا در ایران یاد بدهم. یاد دادن برای سن من نیست. من باید تا سن 50 سالگی آن قدر یاد بگیرم و پیروز شوم تا تجربه لازم را داشته باشم که اگر شاگردم از من پرسید چه چیزی بلدی، در این مسابقه چه کار کنم، نگویم که باید بروی و تجربه کسب کنی، دقیقا بگویم که چه باید انجام دهد.

* پس در نهایت برای مربیگری می خواهی برگردی؟
فعلا خیر، اما قطعا این کار را خواهم کرد.

* از نظر ورزش حرفه ای آن ها خیلی بالاتر از ما هستند، در واقع ورزش اول آن ها باید این رشته باشد، درست است؟
بله، دقیقا مثل کشتی که ورزش اول ایران است و مردم بسیار به آن علاقه دارند، آن ها هم به این ورزش علاقه دارند و به آن احترام می گذارند.  کاملا مثل کشتی در ایران است. برای مثال خود من که رزمی کار هستم و موی تای کار می کنم ولی عاشق کشتی هستم. با لذت به مسابقات کشتی نگاه می کنم.

* وضعیت زندگی در آن جا به چه شکل است؟
از لحاظ حرفه ای هم شرایط خوب دارد و هم شرایط بد. اول که شما می روید این نیست که هتل 5 ستاره داشته باشید و چیزی به شما بدهند. هیچ چیز ندارید. شما کمی کار می کنید و سطح شما بالاتر می آید و شاید پیشنهادی بیاید که مثلا باشگاه برای شما مجانی شود، اما نه با یک روز و یا دو روز. یک سال، یک سال و نیم اگر فایتر خوب و قابلی باشید، باشگاه مجانی شود آن هم در صورتی که مسابقه می دهید به آن ها پول بدهید و درصد بگیرند.

* پیش آمده که در آن جا با یک ایرانی مسابقه بدهی؟
خیر، ولی دیدم که ایرانی را با ایرانی مسابقه بدهد، اما اگر من بخواهم با ایرانی مسابقه بدهم، مشکل ندارم اما در سوپر فایت این کار را نمی کنم.

* بهترین رتبه ای در آن جا داشتی چه بوده است؟
من الان برای دو سازمان کار می کنم، و هر دو هم برای رنکینگ است. رنکینگ را در آخر سال اعلام می کنند، باید منتظر باشیم تا پایان سال اعلام کنند.

* خودت فکر می کنی چه رنکی داشته باشی؟
نمی دانم. بردهای من بیشتر از باخت هایم بوده است. شاید 7 یا 6 باشد.

* نگاه آن ها به ایرانی ها چگونه است؟
سخت می شود اگر بگوییم خوب است. چون خیلی ها رفتند و ادعای خوب بودن کردند اما با یک ضربه به زمین افتادند.

* آن جا اسپانسر هم داری؟
از لحاظ پوشاک مثل دستکش و شورت ورزشی بله. اما از لحاظ حقوقی فعلا این طور نیست. البته در صدد آن هستم.

* پس درآمدت از کجا تامین می شود؟
از مسابقاتی که می دهم. از 100 هزار تومان برای هر مسابقه شروع کردم و همین طور بالا می رود. برای ماه های اول که رفته بودم، 100 هزار تومان برای هر مسابقه به من می دادند. در همان اول پایم آسیب دید و هر بانداژی که می خریدم حدود سی هزار تومان قیمت داشت. سرتان را درد نیاورم آن 100 هزار تومان هم خرج همین مسائل می شد و حتی از جیب خودم هم خرج می‌کردم تا یاد بگیرم.

* الان چقدر درآمد داری؟
الان مهم نیست. من به 5 سال دیگر نگاه می کنم. الان درآمدی که دارم می توانم زندگی ام را بچرخانم اما هنوز پس اندازی ندارم. چون خرج من زیاد است. غذا، منزل، برق و آب و لباس و... ، این خرج ها وجود دارد. من برای تمریناتم روزی 12 کیلومتر می دوم، خب کفش من مستهلک می شود، آن اوایل با همان کفش خراب می دویدم تا دیگر به حدی می رسید که نمی شد از آن استفاده کرد. درآمد من خدا را شکر بد نیست.

الان تقریبا حدود 2.5 میلیون درآمد دارم. تقریبا ماهی یک مسابقه می دهم. مگر این که سازمان در یک وزنی نیاز شدید داشته باشد، دو مسابقه می شود. آن هم به اجبار است. اگر سطح من کمی بالاتر برود، مثلا به مسابقه ای 6 یا 7 میلیون برسد، هر ماه مسابقه نمی دهم. سه ماه یک بار مسابقه می دهم. چون شما وقتی هر ماه مسابقه می دهید برد و باخت شما بالا و پایین می شود، آسیب های شما بیشتر می‌شود. یک ضربه زانو می‌خورید قفسه سینه شما مو برمی دارد و باید چهار ماه استراحت کنید. آن اوایل که رفته بودم در چهارمین مسابقه ام قفسه سینه من مو برداشت و نمی توانستم کوچکترین حرکتی کنم. غیر از این که درد پا هم دارید. الان دیگر عادت کردم و بعد مسابقه دیگر پایم درد نمی کند. تقصیر خود من است اگر استراحت بدهم خوب می شود. اما نمی توانم این کار را کنم.

* با توجه به این علاقه‌ای که در شرق آسیا نسبت به موی تای وجود دارد باید بنگاه های شرط بندی زیادی هم در آنجا باشد.
برای موی تای چنین داستانی وجود دارد. معمولا بین مدیران سازمان‌ها و مردم چنین شرط بندی‌هایی وجود دارد. هستند مردمانی که درآمدشان از این راه است. در تمام ورزشگاه های حضور دارند. در شهرهای مختلف حضور دارند.

* پس با این شرایط قطعا مافیای قوی هم باید داشته باشد.
در تایلند مافیا زیاد است. هر قسمتی در تایلند مافیای خود را دارد. مثلا برای خود من هم اتفاق افتاده که حق من را خوردند.

* تا به حال شده که مافیای تایلندی به شما بگوید که مسابقه را واگذار کنی؟
خیر، این کار را نمی کنند. من شنیده ام که 30 سال پیش چنین اتفاقی افتاده که به ورزشکار تایلندی چنین پیشنهادی داده‌اند، ورزشکار به خاطر پول حاضر به انجام کار بوده ولی مربی آن قدر اسم بزرگی داشته که حاضر به انجام این کار نشده است. الان متاسفانه کار به داورها کشیده شده است. آنها دیگر به بازیکن پیشنهاد نمی دهند خیلی راحت به داور می گویند که فلان بازیکن را بازنده اعلام کند.

* موی تای تلفات جانی هم داده است؟
خیر، کشته نداشته است. البته قوانینی دارد که ابتدا باید آن ها را بگویم. همه ورزش ها وقتی برمی گردید کسی حق ضربه به نخاع را ندارد. اما در این ورزش این ضربه آزاد است. این ورزش محدودیت ندارد. از ضربه به سر تا پا همه جای بدن آزاد است. من به چشم خود دیدم طرف برگشته و ضربه ای به نخاعش با آرنج وارد شده و در حین افتادن و در حالت بیهوشی استفراغ کرده است. کشته شدن نداشتیم، اما بیهوش و دست و پا شکسته و دماغ شکسته داشتیم. البته اگر داور نباشد این اتفاق هم رخ دهد. اگر آزاد بگذارند، برخی می کشند، هر کسی به رینگ می رود به قصد کشتن می رود، اما با تکنیک.

* تا به حال شده که از حریفت بترسی؟
خیر، چون اگر قرار بود که بترسم باید مسابقه را کنسل می کردم. اگر به خودت تلقین کنی که از قبل بازنده ای حتما شکست می خوری پس چه بهتر که مسابقه را کنسل کنی. وقتی شما می ترسید حریف تان متوجه می شود و این در موی تای یعنی مرگ. اگر حریف من بترسد من بلافاصله متوجه می شوم.

* تا به حال شده حریفت از تو بترسد؟
دقیقا همین اتفاق 4 فوریه افتاد و من هم او را رها نمی کردم. همه می خندیدند. بازیکن خوبی هم بود. یک لحظه فکر کرد من جوانی هستم که چیزی از مبارزه نمی دانم. این را هم بگویم که لقب من در آن جا خوشگل موذی است.

* شاید خودت هم طرز فکر سایرین را نسبت به این رشته ورزشی شنیده باشی که شاید آن را نوعی وحشی گری بدانند!
بله، ولی اصلا به این شکل نیست. کسی که این رشته را فرا گرفته باشد سعی می‌کند تا از آن در درگیری و نزاع استفاده نکند.

* سقف آرزوهایت کجاست؟ مثلا قهرمان رشته های رسمی می گویند که می خواهم قهرمان المپیک شوم.
خیلی بلند است. برای رشته ما المپیک و مسابقات جهانی هم وجود ندارد و فقط به صورت سازمانی است. شاید می شود گفت دنبال کمربندهای زیادی هستم. باید در این رشته سوپر استار شوم. اگر نشدم هم غمی نیست اما آنقدر تلاش می کنم که بعدا به خودم مدیون نباشم.

* معمولا تا چه سنی می شود این رشته را ادامه داد؟
ایرانی ها که در سن 28 یا 29 سالگی بی رمغ می شوند. اما تایلندی هایی را می بینم که تا 38 سالگی هم سوپر استار هستند. هنوز مبارزه می کنند. در تایلند وقتی یک خارجی از مرز 30 سالگی عبور می کند دیگر به دنبال او نمی روند. اما تایلندی ها این طور نیستند، چون تجربه شان بالا می رود حتی بهتر هم می شوند.

* در کنار موی تای شغل دیگری هم داری؟
بله، در تهران در کار پوشاک بچگانه هستم اما تمرکز کامل روی آن ندارم. همه دوستان می گویند در تایلند مغازه ای راه اندازی کن ولی واقعا وقت نمی شود. وقتی قرارداد می نویسید باید تماما از باشگاه استفاده کنید. باید باشگاه را تمیز کنید، اگر باشگاه در جایی کاری داشته باشد باید شما حضور داشته باشید. اگر از تلویزیون بیایند باید حضور داشته باشید. هر مشکلی برای باشگاه پیش بیاید شما هم درگیر آن هستید. این طور نیست که فقط برای تمرین بروید و برگردید. تایلندی ها همه همین طور هستند. آن ها به این شکل کار می کنند. می گویند فایتر برای باشگاه است. باید به باشگاه کمک کند.

* پدر و مادرت از رشته و کارت در تایلند شناخت دارند؟
بله، حتی پدرم برای تماشای مسابقه هم آمده اشت اما هیچ وقت نگذاشتم مادرم به استادیوم بیاید. چون خیلی ناراحت می شود. مادرم سر هر مسابقه کلی دعا می کند و می گوید که قبل و بعد مسابقه تماس بگیرم. اگر زنگ نزنم پیام های نگرانی سرازیر می شود. اگر یک کات بخورم برای من چیزی نیست ولی برای آن ها خیلی بزرگ است.

* خدمت سربازی رفته ای؟
بله، آموزشی در بیرجند بودم، نیروی زمینی ارتش بودم. از آن به بعد هم در لویزان مشغول خدمت شدم.

*با این روحیات دوست نداشتید که یک رنجر شوی؟
خیر، دوست ندارم.

* در تایلند به سوپر استارهای موی تای پیشنهاد بازی در فیلم را می دهند؟
بله، تبلیغات تلویزیونی تایلند همه رزمی کار هستند و همه به نوعی موی تای کار هستند.

* اگر پیشنهاد بدهند می روی؟
بله، اتفاقا دو کار مدلینگ آن جا انجام داده ام. اگر پول داشته باشم این کار را نمی کنم ولی الان شرایط کمی مشکل است.

* تا به حال شده با پرچم ایران داخل رینگ شوی؟
بله من بارها این کار را کردم و عکس های آن را نیز دارم. من با پرچم خودم بازی می کنم. من دوست دارم در آینده اگر کسی در تایلند گفت من ایرانی هستم، خاطره خوبی از ایرانی ها داشته باشند.
 
* این روزها که در تهران هستی به انجمن سر زده‌ای که ببینی آیا می‌توانی در ایران هم مسابقه بدهی؟
این رشته ها در ایران که کارشان واقعا خنده دار است. من در سال 81 حکم موی تای را از آقای صابریان گرفتم. بعد از ایشان چهار انجمن عوض شده است، 89 من مدرک عملی مربی گری گرفتم. بعد از آن هم فرصت نشد که آزمون تئوری آن را بگیرند. الان می گویند حکم های شما اعتبار ندارد. چون انجمن تغییر کرده است. لوگوی موجود در حکم اعتبار ندارد. یعنی هزینه و وقتی که گذاشتم هیچ شده است. به افراد قدیمی تر از خود احترام نمی گذارند. شخص دیگری می گوید من سعید را قبول ندارم، سعید موی تای کار نیست. در حالی که خودش یک مسابقه هم در تهران نداده است. متاسفانه در ایران هر کسی پول بدهد می تواند به تیم ملی برسد. اگر پول ندارد دستش هم کوتاه می ماند.