به گزارش مشرق، نشریه آمریکایی «نشنال اینترست» در گزارشی با اشاره به فعالیت‌های نظامی-دفاعی ایران، برنامه موشکی بالستیک را جزئی لاینفک از برنامه هسته‌ای کشور دانست.
در این گزارش که به قلم «امیلی لانداو و سیمون اشتین» نگاشته شده، آمده است: مقاله اخیر «پل پیلار» در مورد برنامه موشکی بالستیک ایران تحت عنوان «ایران موشک خواهد داشت» منتشر شد؛ به عبارت دیگر پیلار نشان میدهد که ما برای مقابله با آنچه «برنامه موشکی بالستیک مشروع ایران» می‌نامد تقلا می‌کنیم، برنامه‌ای که به گفته خود ایران نیز در راستای نیازهای صرفا دفاعی کشور در جریان است. وی با اشاره به قطعنامه 1929 شورای امنیت در سال 2010 ، اعمال محدودیت علیه برنامه موشکی ایران را تلاش برای کشاندن تهران به میز مذاکره دانسته و استدلال می‌کند که جمهوری اسلامی هرگز اعمال محدودیت در برنامه موشکی خود را نپذیرفته؛ بنابراین ما نیز نمی‌توانیم چنین محدودیت‌هایی را تحمیل کنیم. این محدودیت‌ها برخلاف «برجامی» است که ایران با آن موافقت کرده است.
ایران هرگز زیر بار تعهدی که تحریم‌های جدیدی علیه آن ایجاد کند، نرفته است. طی 12 سال گذشته تاکنون استدلال‌های عجیب و غریب فراوانی در خصوص برنامه هسته‌ای ایران مطرح شده اما اگر استدلال منطقی را بپذیریم (باید گفت که) تهران اجراکننده چیزی خواهد بود که بر سر آن توافق کرده است.
پیلار در بخش دیگری از اظهارات خود به تست اخیر موشک بالستیک میان‌برد توسط ایران اشاره کرده و آن را موردی برای نقض قطعنامه 1929 شورای امنیت نمی‌داند: موشک‌های بالستیک بعنوان بخشی از ساختار دفاعی هر کشور تعیین شده، در عین حال برخی از کشورها این موشک‌ها را به منظور استفاده بعنوان سلاح کشتارجمعی انبار می‌کنند؛ که این مساله به هیچ وجه در مورد ایران صدق نمی‌کند.
ارزیابی در مورد ایران این است که این کشور به توسعه برنامه موشکی بالستیک خود ادامه میدهد و چیزی در سند «برجام» وجود ندارد که تهران را مقید به عقبگرد برنامه نظامی خود کرده باشد؛ برنامه‌ای که طبق گزارش آژانس بین‌المللی انرژی اتمی (IAEA) از سال 2009 تاکنون برقرار بوده است. پیلار با تمرکز بر قابلیت‌های موشکی بالستیک بین‌قاره‌ای ایران، به اظهارات برخی مقامات در این خصوص می‌پردازد.
یکی از این مقامات «اشتون کارتر» وزیر دفاع آمریکاست که در اواخر ژوئیه 2015 اینگونه می‌گوید: من این مساله را رد نمی‌کنم که ایران طی ده سال آینده قادر به توسعه موشک بالستیک بین‌قاره‌ای خواهد بود. در گزارش اخیر «جیمز کلاپر» مدیر اداره اطلاعات ملی آمریکا نیز آمده: موشک‌های بالستیک ایران ذاتا قابلیت استفاده بعنوان سلاح کشتارجمعی را داشته و تهران هم‌اکنون بزرگترین دارنده انبار موشک‌های بالستیک در خاورمیانه است. بنابراین علاوه بر موشک‌های بالستیک بین‌قاره‌ای، موشک‌های بالستیک کوتاه‌برد که دارای قابلیت حمل کلاهک هسته‌ای هستند نیز توسط ایران در حال توسعه می‌باشد.
نویسنده در انتها خاطرنشان کرد: واقعیت این است که موافقت نمایندگان 5+1 در «برجام» (که اجازه تولید موشک بالستیک را به ایران میدهد) یکی از امتیازات بزرگی است که قدرت‌های جهانی به منظور امن‌سازی معامله آن را پذیرفتند. بعلاوه اینکه قطعنامه 1929 شورای امنیت سازمان ملل به زودی با قطعنامه 2231 جایگزین خواهد شد که در آن برنامه موشک بالستیک ایران با قابلیت حمل کلاهک هسته‌ای مورد هدف قرار گرفته و آن را غیرقابل‌قبول مطرح می‌نماید. پیلار موشک‌های ایرانی را غیرهسته‌ای و مشروع برای دفاع می‌نامد در حالی که این مساله نمونه دیگری از بهره‌برداری‌های دوگانه از تکنولوژی به شمار می‌آید.
در این گزارش که به قلم «امیلی لانداو و سیمون اشتین» نگاشته شده، آمده است: مقاله اخیر «پل پیلار» در مورد برنامه موشکی بالستیک ایران تحت عنوان «ایران موشک خواهد داشت» منتشر شد؛ به عبارت دیگر پیلار نشان میدهد که ما برای مقابله با آنچه «برنامه موشکی بالستیک مشروع ایران» می‌نامد تقلا می‌کنیم، برنامه‌ای که به گفته خود ایران نیز در راستای نیازهای صرفا دفاعی کشور در جریان است. وی با اشاره به قطعنامه 1929 شورای امنیت در سال 2010 ، اعمال محدودیت علیه برنامه موشکی ایران را تلاش برای کشاندن تهران به میز مذاکره دانسته و استدلال می‌کند که جمهوری اسلامی هرگز اعمال محدودیت در برنامه موشکی خود را نپذیرفته؛ بنابراین ما نیز نمی‌توانیم چنین محدودیت‌هایی را تحمیل کنیم. این محدودیت‌ها برخلاف «برجامی» است که ایران با آن موافقت کرده است.
ایران هرگز زیر بار تعهدی که تحریم‌های جدیدی علیه آن ایجاد کند، نرفته است. طی 12 سال گذشته تاکنون استدلال‌های عجیب و غریب فراوانی در خصوص برنامه هسته‌ای ایران مطرح شده اما اگر استدلال منطقی را بپذیریم (باید گفت که) تهران اجراکننده چیزی خواهد بود که بر سر آن توافق کرده است.
پیلار در بخش دیگری از اظهارات خود به تست اخیر موشک بالستیک میان‌برد توسط ایران اشاره کرده و آن را موردی برای نقض قطعنامه 1929 شورای امنیت نمی‌داند: موشک‌های بالستیک بعنوان بخشی از ساختار دفاعی هر کشور تعیین شده، در عین حال برخی از کشورها این موشک‌ها را به منظور استفاده بعنوان سلاح کشتارجمعی انبار می‌کنند؛ که این مساله به هیچ وجه در مورد ایران صدق نمی‌کند.
ارزیابی در مورد ایران این است که این کشور به توسعه برنامه موشکی بالستیک خود ادامه میدهد و چیزی در سند «برجام» وجود ندارد که تهران را مقید به عقبگرد برنامه نظامی خود کرده باشد؛ برنامه‌ای که طبق گزارش آژانس بین‌المللی انرژی اتمی (IAEA) از سال 2009 تاکنون برقرار بوده است. پیلار با تمرکز بر قابلیت‌های موشکی بالستیک بین‌قاره‌ای ایران، به اظهارات برخی مقامات در این خصوص می‌پردازد.
یکی از این مقامات «اشتون کارتر» وزیر دفاع آمریکاست که در اواخر ژوئیه 2015 اینگونه می‌گوید: من این مساله را رد نمی‌کنم که ایران طی ده سال آینده قادر به توسعه موشک بالستیک بین‌قاره‌ای خواهد بود. در گزارش اخیر «جیمز کلاپر» مدیر اداره اطلاعات ملی آمریکا نیز آمده: موشک‌های بالستیک ایران ذاتا قابلیت استفاده بعنوان سلاح کشتارجمعی را داشته و تهران هم‌اکنون بزرگترین دارنده انبار موشک‌های بالستیک در خاورمیانه است. بنابراین علاوه بر موشک‌های بالستیک بین‌قاره‌ای، موشک‌های بالستیک کوتاه‌برد که دارای قابلیت حمل کلاهک هسته‌ای هستند نیز توسط ایران در حال توسعه می‌باشد.
نویسنده در انتها خاطرنشان کرد: واقعیت این است که موافقت نمایندگان 5+1 در «برجام» (که اجازه تولید موشک بالستیک را به ایران میدهد) یکی از امتیازات بزرگی است که قدرت‌های جهانی به منظور امن‌سازی معامله آن را پذیرفتند. بعلاوه اینکه قطعنامه 1929 شورای امنیت سازمان ملل به زودی با قطعنامه 2231 جایگزین خواهد شد که در آن برنامه موشک بالستیک ایران با قابلیت حمل کلاهک هسته‌ای مورد هدف قرار گرفته و آن را غیرقابل‌قبول مطرح می‌نماید. پیلار موشک‌های ایرانی را غیرهسته‌ای و مشروع برای دفاع می‌نامد در حالی که این مساله نمونه دیگری از بهره‌برداری‌های دوگانه از تکنولوژی به شمار می‌آید.
