به گزارش مشرق، اگر بازی سیاسی و مواضع اعلام شده از سوی مقامات ترکیه یا رسانه‌ها و برخی چهره‌های سیاسی آنها را کنار بگذاریم تا واقعیت و ماهیت تجاوز نظامیان ترکیه به شمال عراق یا مداخله‌گری آشکار در سوریه را جست‌وجو کنیم، همان افرادی که در اشغال موصل و استان‌های دیگر عراق توسط داعش نقش داشتند، امروز هم همین جایگاه و کارکرد را برای ورود ترکیه به شمال عراق بازی می‌کنند.
خانواده نجیفی و هم‌پیمانان بعثی او و طارق الهاشمی و مهم‌تر از همه مسعود بارزانی به عنوان بازیگران داخلی و عربستان و امریکا به عنوان بازیگران خارجی، طراح، زمینه‌ساز و حامی این اقدام ترکیه در شمال عراق هستند.
مسعود بارزانی که در محیط داخلی اقلیم کردستان با بحران مشروعیت و ادامه اشغال پست رئیس جمهوری اقلیم کردستان روبه‌رو است و تمامی گروه‌های رقیب با او و رفتار سیاسی و امنیتی و اقتصادی‌اش مشکل جدی دارند، وارد یک سناریوی هماهنگ‌شده توسط ترکیه و عربستان شده است تا ضمن به چالش کشیدن دولت مرکزی با تکیه بر اهرم نظامی و نقض حاکمیت سرزمینی و سیاسی عراق، به کارکردهای دیگر منطقه‌ای و معادله‌سازی در سوریه و در کنار امریکا دست یابد. بارزانی در سفر اخیر خود به عربستان که چندی قبل انجام شد و اکنون با سفر به آنکارا، هماهنگی لازم برای این اقدام ترکیه را دنبال می‌کند.
این در حالی است که یگان‌های ویژه و عملیاتی امریکا هم قبلاً وارد عراق شده و پس از آزادی سنجار، بهانه لازم را به بارزانی دادند تا الحاق سنجار و برخی مناطق دیگر به اقلیم کردستان را اعلام نماید.
گزارش‌های دیگر هم که از سوی مقامات نظام و حشدالشعبی مورد تأکید است، از کارشکنی و مانع‌تراشی امریکا برای آزادسازی مناطق اشغالی توسط داعش حکایت می‌کند. حاصل بحث این است که پروژه تجزیه عراق، یکی از اولویت‌های امریکا برای مدیریت منطقه‌ای و مهار قدرت‌های رقیب است.
مقامات ترکیه با وقاحت اعلام کرده‌اند که در شمال موصل باقی می‌مانند و به هشدارهای بغداد هم اهمیتی نداده‌اند. در شمال سوریه هم چه در شمال حلب و چه در شمال استان‌های ادلب و لاذقیه، یک نگاه عثمانی‌گری و طمع‌ورزی سرزمینی از سوی ترک‌ها و منابع نفتی، اقتصادی و ژئوپلتیکی دنبال می‌شود که آن را با بهانه‌های رنگ‌باخته پوشش می‌دهند. نکته مهم در رفتارشناسی ترکیه و سپس امریکا این است که یک رویه جدید در مناسبات و روابط بین‌الملل را با مداخله‌گری در کشورها به اجرا می‌گذارند و بهانه‌های مربوط به تروریسم یا امنیتی را چاشنی و پوشش رفتار خود قرار می‌دهند.
ترک‌ها در گذشته نیز به بهانه جابه‌جایی پ‌ک‌ک، به برخی مناطق مرزی ایران تجاوز می‌کردند و رفتارهای اخیر در عراق و سوریه تأکید می‌کند که اگر این سیاست‌ها و رفتار ترکیه در عراق و سوریه به نتیجه برسد و آنها را با هزینه‌های مداخله‌گری مواجه نکند، به سادگی به حوزه‌های مرزی دیگر همسایگان نیز وارد خواهند شد.
همانگونه که در آمارهای ثبت شده، هزاران بار، فضای یونان توسط هواپیماهای ترکیه نقض شده‌اند و همانگونه که اردوغان در سال 88 و در مسیر بازگشت از یک سفر رسمی به ترکیه، در تبریز از فتنه‌گران داخلی ایران اعلام حمایت کرد، در آینده نیز نباید از اردوغان و داوود اوغلو انتظار عدم تکرار این رفتارها را داشته باشیم. دستگاه‌های امنیتی ـ نظامی و دیپلماسی رسمی و رسانه‌ای مخاطب این نوشتار هستند که باید آنچه بایسته شرایط فعلی و رفتار ترکیه و حامیان غربی و مداخله‌گر در منطقه است را از خود نشان دهند و برای آن تدبیر نمایند.
