به گزارش مشرق، 'چاندار مظفر' رئیس جنبش عدالت جهانی مالزی در مقاله ای که روز سه شنبه درتارنمای این موسسه قرار داد، به دلایل پرهیز آمریکا از عذرخواهی در قبال ملت هایی پرداخت که در گذشته در قبال آنها دچار خطا شده است.
این استاد دانشگاه علوم مالزی (یو.اس.ام) با تاکید بر اینکه قدرت های مسلط هرگز از اشتباه خود احساس تاسف نمی کنند، با استناد به سه حادثه به تشریح این دیدگاه خود پرداخت.
چاندار مظفر در مقاله خود آورده است: هنگامی که 'باراک اوباما' رئیس جمهوری آمریکا در ماه مه امسال یک تاج گل به قبر سرباز گمنام در پارک یادبود صلح هیروشیما اعطا کرد، برخی حامیان صلح در آمریکا، ژاپن و بخش های دیگری از جهان نسبت به این امید که وی از اقدام 'ترومن' رئیس جمهوری سابق این کشور که دستور بمباران هیروشیما را صادر کرد، عذر خواهی می کند، امیدوار شدند.
این بمب باعث کشته شدن 140 هزار نفر شد و سه روز بعد پرتاب بمب دیگری نیز در 'ناکازاکی' باعث مرگ 80 هزار نفر دیگر شد.
یک دیدگاه وجود دارد که توسط برخی فعالان و متخصصان ایجاد شده و براساس تجزیه و تحلیل های مستند آن، ژاپن قبل از ششم اوت سالی که مورد حمله آمریکا قرار گرفت، به فرماندهی ارتش آمریکا اعلام کرد در صورتی که نیروهایی برای حفظ موقعیت ژاپن وجود داشته باشد، حاضر به تسلیم است، اما رهبری آمریکا می خواست برتری نظامی خود را به جهان، به ویژه شوروی، نشان دهد.
البته بسیاری از مردم عادی در آمریکا تحت تبلیغات دولتی تا امروز اینگونه قانع شده اند که این بمب ها بودند که باعث اتمام جنگ شدند. از آنجایی که این یک اقدام نظامی توجیه شده بود، به فرض آنها، ضرورتی برای عذرخواهی به دلیل کشتار جمعی وجود ندارد. در واقع، پرهیز اوباما از عذرخواهی به نحوی انعکاس روح و روان عمومی مردم آمریکا بود.
این تحلیلگر مالایی در ادامه نوشت: اما بیش از یک معذرت خواهی، این شکست اوباما برای کار جهت عاری سازی جهان از سلاح هسته ای است که خود اصلی ترین مهر تایید بر ناکارآمدی وی و دولتش است. چند ماه پس از اینکه باراک اوباما به ریاست جمهوری آمریکا رسید، در سخنرانی تکان دهنده ای در پراگ در سال 2009 خواستار تلاش برای دستیابی به جهان عاری از سلاح هسته ای شد. در مقایسه با سه رئیس جمهوری پیشین آمریکا، وی نه تنها در کاهش سلاح های هسته ای آهسته تر عمل کرد، بلکه با تخصیص یکهزار میلیارد دلار خواستار ارتقای انبار مهمات هسته ای و سیستم تحویل آن شد. این نشان می دهد اظهارت وی در هیروشیما جایی که وی درباره تعهد رهبران برای پیگیری جهانی به منظور عاری سازی جهان ازسلاح هسته ای صبحت کرد، توخالی و ریاکارانه بود.
چاندار مظفر در تشریح دومین مثال خود به جنگ ویتنام پرداخت و نوشت: درست قبل از سفر به ژاپن، باراک اوباما از ویتنام که در دهه 60 و 70 مورد حمله آمریکا واقع شده بود، دیدن کرد. آنچه آمریکا بر علیه آن جنگید، به ضرورت یک جنبش ملی گرایانه بود که فرانسه را شکست داد. در نتیجۀ مقاومت ویتنام مقابل حملات زمینی و هوایی آمریکا بیش از سه میلیون ویتنامی و یک میلیون کامبوجی و لائوسی کشته شدند.
اما اوباما شبیه 'بیل کلینتون' و 'جرج بوش' پسر که پیشتر از ویتنام دیدن کرده بودند، دلیلی برای معذرت خواهی از مردم ویتنام نیافت.
رئیس جنبش عدالت جهانی مالزی افزود' چگونه ممکن است یک قدرت مسلط که توسط یک دشمن ضعیف تر از نظر فناوری شکست خورده است، به دلیل وحشی گری های غیرقابل باوری که در دوره جنگ مرتکب شده، عذرخواهی کند؟ غرور سلطه اجازه چنین تحقیری را نمی دهد.
وی در ادامه مقاله خود نوشت: البته شرایط هانوی در مواجهه با واشنگتن و پکن و همچنین سیاست های اقتصادی ویتنام که باراک اوباما در سفر اخیر خود تحریم های نظامی را نیز از روی این کشور برداشت، باعث شد مقامات ویتنامی به فکر درخواست معذرت خواهی از سوی آمریکا نباشند.
به اعتقاد چاندار مظفر، ویتنام نمونه کلاسیکی است که نشان می دهد چگونه جغرافیای سیاسی و اقتصادی بر اصول اخلاقی در روابط دوجانبه پیروز شده است.
وی سومین نمونه خود را مناسبات آمریکا و کوبا قرار داد و نوشت: این مورد مربوط به آغاز روابط رسمی آمریکا با کوبا در سال 2015 پس از یک دوره 54 ساله است. اگرچه، آمریکا تحریم های مالی، تجاری و اقتصادی خود بر کوبا را ادامه می دهد.
'به رغم خشونت هایی که آمریکا از سال 1961 در قبال کوبا انجام داده بود، کوبا خواستار عذرخواهی نشد. نگرانی جدی این کشور، لغو تحریم ها و راضی کردن آمریکا به بازگشت به 'خلیج گوانتانامو' است که پایگاه دریایی آمریکا در آنجا قرار دارد.
چاندار مظفر در پایان نوشت: با بررسی این سه حادثه به نظر می رسد که مولفه های گوناگونی در نبود تمایل دولت آمریکا برای عذرخواهی از ملتی که در گذشته در قبال آنها خطا کرده است، وجود دارد. غرور و گستاخی برخاسته از قدرت مسلط بدون شک بسیار تاثیرگذار است. به این دلیل است که قدرت های مسلط در سطح جهان باید به پایان برسند؛ اگر این کلمه هشت حرفی (عذرخواهی) از دهان آنها بیرون بیاید.
این استاد دانشگاه علوم مالزی (یو.اس.ام) با تاکید بر اینکه قدرت های مسلط هرگز از اشتباه خود احساس تاسف نمی کنند، با استناد به سه حادثه به تشریح این دیدگاه خود پرداخت.
چاندار مظفر در مقاله خود آورده است: هنگامی که 'باراک اوباما' رئیس جمهوری آمریکا در ماه مه امسال یک تاج گل به قبر سرباز گمنام در پارک یادبود صلح هیروشیما اعطا کرد، برخی حامیان صلح در آمریکا، ژاپن و بخش های دیگری از جهان نسبت به این امید که وی از اقدام 'ترومن' رئیس جمهوری سابق این کشور که دستور بمباران هیروشیما را صادر کرد، عذر خواهی می کند، امیدوار شدند.
این بمب باعث کشته شدن 140 هزار نفر شد و سه روز بعد پرتاب بمب دیگری نیز در 'ناکازاکی' باعث مرگ 80 هزار نفر دیگر شد.
یک دیدگاه وجود دارد که توسط برخی فعالان و متخصصان ایجاد شده و براساس تجزیه و تحلیل های مستند آن، ژاپن قبل از ششم اوت سالی که مورد حمله آمریکا قرار گرفت، به فرماندهی ارتش آمریکا اعلام کرد در صورتی که نیروهایی برای حفظ موقعیت ژاپن وجود داشته باشد، حاضر به تسلیم است، اما رهبری آمریکا می خواست برتری نظامی خود را به جهان، به ویژه شوروی، نشان دهد.
البته بسیاری از مردم عادی در آمریکا تحت تبلیغات دولتی تا امروز اینگونه قانع شده اند که این بمب ها بودند که باعث اتمام جنگ شدند. از آنجایی که این یک اقدام نظامی توجیه شده بود، به فرض آنها، ضرورتی برای عذرخواهی به دلیل کشتار جمعی وجود ندارد. در واقع، پرهیز اوباما از عذرخواهی به نحوی انعکاس روح و روان عمومی مردم آمریکا بود.
این تحلیلگر مالایی در ادامه نوشت: اما بیش از یک معذرت خواهی، این شکست اوباما برای کار جهت عاری سازی جهان از سلاح هسته ای است که خود اصلی ترین مهر تایید بر ناکارآمدی وی و دولتش است. چند ماه پس از اینکه باراک اوباما به ریاست جمهوری آمریکا رسید، در سخنرانی تکان دهنده ای در پراگ در سال 2009 خواستار تلاش برای دستیابی به جهان عاری از سلاح هسته ای شد. در مقایسه با سه رئیس جمهوری پیشین آمریکا، وی نه تنها در کاهش سلاح های هسته ای آهسته تر عمل کرد، بلکه با تخصیص یکهزار میلیارد دلار خواستار ارتقای انبار مهمات هسته ای و سیستم تحویل آن شد. این نشان می دهد اظهارت وی در هیروشیما جایی که وی درباره تعهد رهبران برای پیگیری جهانی به منظور عاری سازی جهان ازسلاح هسته ای صبحت کرد، توخالی و ریاکارانه بود.
چاندار مظفر در تشریح دومین مثال خود به جنگ ویتنام پرداخت و نوشت: درست قبل از سفر به ژاپن، باراک اوباما از ویتنام که در دهه 60 و 70 مورد حمله آمریکا واقع شده بود، دیدن کرد. آنچه آمریکا بر علیه آن جنگید، به ضرورت یک جنبش ملی گرایانه بود که فرانسه را شکست داد. در نتیجۀ مقاومت ویتنام مقابل حملات زمینی و هوایی آمریکا بیش از سه میلیون ویتنامی و یک میلیون کامبوجی و لائوسی کشته شدند.
اما اوباما شبیه 'بیل کلینتون' و 'جرج بوش' پسر که پیشتر از ویتنام دیدن کرده بودند، دلیلی برای معذرت خواهی از مردم ویتنام نیافت.
رئیس جنبش عدالت جهانی مالزی افزود' چگونه ممکن است یک قدرت مسلط که توسط یک دشمن ضعیف تر از نظر فناوری شکست خورده است، به دلیل وحشی گری های غیرقابل باوری که در دوره جنگ مرتکب شده، عذرخواهی کند؟ غرور سلطه اجازه چنین تحقیری را نمی دهد.
وی در ادامه مقاله خود نوشت: البته شرایط هانوی در مواجهه با واشنگتن و پکن و همچنین سیاست های اقتصادی ویتنام که باراک اوباما در سفر اخیر خود تحریم های نظامی را نیز از روی این کشور برداشت، باعث شد مقامات ویتنامی به فکر درخواست معذرت خواهی از سوی آمریکا نباشند.
به اعتقاد چاندار مظفر، ویتنام نمونه کلاسیکی است که نشان می دهد چگونه جغرافیای سیاسی و اقتصادی بر اصول اخلاقی در روابط دوجانبه پیروز شده است.
وی سومین نمونه خود را مناسبات آمریکا و کوبا قرار داد و نوشت: این مورد مربوط به آغاز روابط رسمی آمریکا با کوبا در سال 2015 پس از یک دوره 54 ساله است. اگرچه، آمریکا تحریم های مالی، تجاری و اقتصادی خود بر کوبا را ادامه می دهد.
'به رغم خشونت هایی که آمریکا از سال 1961 در قبال کوبا انجام داده بود، کوبا خواستار عذرخواهی نشد. نگرانی جدی این کشور، لغو تحریم ها و راضی کردن آمریکا به بازگشت به 'خلیج گوانتانامو' است که پایگاه دریایی آمریکا در آنجا قرار دارد.
چاندار مظفر در پایان نوشت: با بررسی این سه حادثه به نظر می رسد که مولفه های گوناگونی در نبود تمایل دولت آمریکا برای عذرخواهی از ملتی که در گذشته در قبال آنها خطا کرده است، وجود دارد. غرور و گستاخی برخاسته از قدرت مسلط بدون شک بسیار تاثیرگذار است. به این دلیل است که قدرت های مسلط در سطح جهان باید به پایان برسند؛ اگر این کلمه هشت حرفی (عذرخواهی) از دهان آنها بیرون بیاید.
