به گزارش مشرق، برگزاری دوره تربیت مربی اخلاق در کشور به خودی خود اتفاق مبارکی است، اما اینکه این دوره بخواهد از سوی سازمان ملل و در دانشگاه محیط‌زیست انجام شود کمی عجیب به نظر می‌رسد. اگر تصور کرده‌اید منابع و سرفصل‌های این دوره اخلاق از مبانی شرعی و قرآنی است، سخت در اشتباهید. منابع و مباحث آموزشی این دوره تربیت مربی است؛ به طور نمونه بحث اخلاقی بودن یا نبودن اجازه خودکشی به بیماران از منظر اخلاق مبتنی بر ارزش‌های انسانی یکی از مباحث طرح شده در این دوره آموزشی است. این در حالی است که غلبه جمعیت مسلمانان در ایران می‌طلبد تا اگر قرار است مربی اخلاق تربیت کنیم بر مبنای آموزه‌های دینی خودمان باشد.

 از سوی دیگر نیز اگر بنا بود چنین دوره‌ای از سوی سازمان ملل با همکاری دانشگاه‌هایی در حوزه‌های علوم انسانی و الهیات یا حقوق و امثال آن برگزار شود، توجیه منطقی داشت به‌خصوص اینکه متقاضیان این دوره رایگان باید حداقل دارای مدرک کارشناسی‌ارشد در رشته‌های حقوق، پزشکی، فلسفه، اخلاق و جامعه‌شناسی بوده و مشغول به تدریس در دانشگاه باشند و مدارکشان چندان هم با موضوع اخلاق نا‌مرتبط به نظر نمی‌رسد، اما چرا این دوره قرار است با همکاری دانشگاه محیط‌زیست برگزار شود؛ سؤال بزرگی است که بی‌پاسخ مانده است. جالب‌تر از همه اینکه اگرچه دفتر سازمان ملل در ایران این اطلاعیه را در سایت خود منتشر کرده‌، اما در سایت دانشگاه محیط‌زیست خبری از برگزاری چنین دوره‌ای منتشر نشده است!

دفاتر سازمان‌های بین‌المللی و برنامه‌های این سازمان‌ها در ایران خیلی وقت‌ها به‌گونه‌ای سازماندهی شده که اثبات کرده نمی‌توان به این سازمان‌ها چندان امیدوار و دلخوش بود. ماجرای تشویق‌ها، ‌وام‌ها و جوایزی که از سوی همین سازمان‌ها نظیر صندوق جمعیت ملل متحد برای ماجرای تحدید نسل به کشورمان تعلق گرفت، تنها جوایزی است که ایران توانسته از این سازمان‌ها دریافت کند و نه فقط امروز که تا دهه‌های آینده چند نسل ایران درگیر چهره مهربان و برنامه‌های دلسوزانه این سازمان‌ها برای کاهش جمعیت کشور هستند. به بیان دیگر تقریباً به همگان اثبات شده است که سازمان ملل و دیگر دفاتر سازمان‌های بین‌المللی نظیر یونیسف و یونسکو در لباس بشردوستانه مجری برنامه‌های غرب برای کشورهایی نظیر ایران هستند. در مواجهه با برنامه‌ریزی‌های این سازمان‌ها از سند توسعه پایدار 2030 گرفته تا معاهده پاریس با پشت پرده‌هایی مواجه می‌شویم که حتی خود کشورهای غربی و امریکا هم حاضر به رفتن زیربار تعهدات این اسناد نیستند و به سادگی از آنها خارج می‌شوند. با چنین پیش‌زمینه‌هایی بدیهی است برگزاری دوره تربیت مربی اخلاق از سوی سازمان ملل و با منابع مورد‌تأیید این سازمان و نه منابع مورد تأیید اسلام یا لااقل تجمیعی از منابع بین‌المللی و اسلامی چندان مشفقانه به نظر نمی‌رسد. 

تربیت مربی اخلاق با جزوه‌های حقوق بشری 

اگر به سایت دفتر سازمان ملل در تهران سری بزنید متوجه خواهید شد که قرار است برای نخستین‌بار دوره تربیت مربی اخلاق با همکاری یونسکو و دانشگاه محیط‌زیست در ایران برگزار شود.  بر‌اساس اعلام مرکز اطلاعات سازمان ملل در تهران دوره مذکور از تاریخ 28 اکتبر تا 3 نوامبر یعنی 6 تا 12 آبان ماه با همکاری «متخصصان بین‌المللی آموزش اخلاق» در کرج برگزار خواهد شد. 

مطابق این اطلاعیه ظرفیت دوره محدود به 30 نفر بوده و متقاضیان باید حداقل دارای مدرک کارشناسی‌ارشد در رشته‌های حقوق، پزشکی، فلسفه، اخلاق و جامعه‌شناسی بوده و مشغول به تدریس در دانشگاه باشند. 

معلمان اخلاق برای هماهنگی جهت ثبت‌نام در دوره باید با فردی به نام خانم sue vize دفتر سازمان ملل هماهنگی لازم را انجام دهند. 

منابع مطالعاتی این دوره اعلامیه جهانی حقوق بشر و تعدادی از جزوات آموزش اخلاق است که توسط یونسکو تدوین شده است. جزوه‌های یونسکو اعلامیه جهانی حقوق بشر جزو منابع مطالعاتی دوره مذکور قرار گرفته‌اند. 

ظاهراً در این جزوه‌ها سعی شده است مباحث اخلاقی از طریق طرح برخی سناریوها و تلاش برای جای‌گذاری افراد در آن موقعیت‌ها آموزش داده شود. برای مثال در یکی از مباحث طرح شده بحث اخلاقی بودن یا نبودن اجازه خودکشی به بیماران از منظر «اخلاق مبتنی بر ارزش‌های انسانی» مورد بررسی قرار گرفته است. جالب اینجاست که گاهی مغایرت‌های جدی در این منابع آموزش مربی اخلاق به سبک سازمان ملل با آموزه‌های دینی ما وجود دارد. عینی‌ترین مصداق این ماجرا موضوع خودکشی بیمار است که با آموزه‌های دینی مغایرت دارد. 

تربیت 30 سرشاخه برای نفوذ 

طبق توضیحاتی که در اطلاعیه دفتر سازمان ملل در ایران آمده دوره تربیت مربی اخلاق در ایران رایگان است. 30 نفری که قرار است در این دوره به سبک سازمان ملل مربی اخلاق شوند، باید جزو قشر فرهیخته و صاحب‌کرسی تدریس دانشگاهی باشند. معلوم نیست این 30 نفر چه کسانی هستند، اما شرط سازمان ملل برای این افراد به معنای تربیت 30 سرشاخه برای تکثیر اخلاق به سبک ملل متحد است‌؛ سرشاخه هایی که می‌توانند به شکل هرمی و با عنایت به قدرت نفوذ در دانشگاه و در بین نسل جوان شبکه‌ای سازمان یافته را برای تغییر در جامعه ایران از طریق تغییر در نگاه قشر نخبه جوان رقم بزنند.  اصلی‌ترین سؤال در این میان چرایی دلسوزی سازمان ملل برای تربیت مربی اخلاق در ایران است؟ 

بدیهی است اگر بنا به برگزاری دوره تربیت مربی اخلاق باشد باید تربیت این مربیان براساس آموزه‌ها و ارزش‌های جاری در جامعه‌ای باشد که قرار است مربیان در آن جامعه به ترویج اخلاق بپردازند، در‌حالی‌که اعلامیه حقوق بشر از چنین امری ناتوان مانده و عملاً ناکارآمدی خود را به اثبات رسانده است. با تمام اینها مسئولان وزارت امورخارجه و وزارت علوم با استناد به چه فایده‌ای مجوز برگزاری چنین دوره‌ای را داده‌اند؟ دوره‌ای که اگر سازمان ملل برایش اطلاعیه صادر نمی‌کرد در سکوت مطلق برگزار می‌شد.

منبع: روزنامه جوان