به گزارش مشرق، «حسن رضایی» در یادداشت روزنامه «وطن‌امروز»  نوشت:

من نمی‌دانم شما اخیراً از چه چیزی پشیمان شده‌اید. این را اما می‌دانم که پشیمانی غالباً سخت است و علاوه بر اینکه انسان را بسیار مکدر می‌کند، به زحمت جبران می‌شود. اگر زندگی انسان‌ها را به نوشتن تشبیه کنیم، به نظرم ما همه با خودکار می‌نویسیم؛ آن هم در زمانی که هنوز لاک غلط‌گیر اختراع نشده باشد! لذا بگذارید همین ابتدای یادداشت، یک آرزو کنیم: الهی در چشم‌انداز ۱۴۰۰، لاک را هم اختراع کرده باشند!

مشکل اما این است که با استفاده از لاک غلط‌گیر هم، دفتر زندگی، دیگر آن دفتر سابق نمی‌شود. لطفاً شما هم موافق باشید تا برای حل این مشکل عظیم، از معاون اول رئیس‌جمهور یاد بگیریم و پس از ۵ سال هم که شده، گردن دولت قبل را رها کنیم و حل این معضل را به گردن خود خداوند بیندازیم؛ که از قدیم گفته‌اند: با کریمان، کارها دشوار نیست! خدا نه‌تنها گذشته را جبران می‌کند، بلکه آن را با چیزهای خوب‌تری جایگزین خواهد کرد.

تمام آنچه تاکنون گفتیم، مقدمه بود. مقدمه‌ای برای جلوگیری از یک پشیمانی دیگر! لطفاً موافق باشید تا به تهران برویم. تهران مهم است؛ نه فقط از آن جهت که پایتخت است، تهران، بزرگ‌ترین کلونی جمعیتی کشور را در خود جای داده و پیشانی کشور است.

کمبود یا ترقی پایتخت در هر جهت، خواه ناخواه تاثیر خود را بر دیگر مناطق کشور نیز تحمیل می‌کند. انتخابات اخیر شورای این کلانشهر عظیم، آبستن اتفاقات جدیدی بود؛ از هجوم سلبریتی‌ها برای نشستن بر صندلی شورا تا اعتراض عادل فردوسی‌پور به کمبود کارشناس داوری در برنامه نود به دلیل ثبت‌نام آنها در انتخابات! با این حال، لیست موسوم به امید، کرسی‌های شورای تهران را تصاحب کرد تا جماعتی نابغه(!) پس از زدن تیترهای نان و آبدار :«امضای کری تضمین است»، «صبح بدون تحریم» و... در شبکه‌های اجتماعی هم تَکرار کنند:«تهران را خدا آزاد کرد!»

فی‌الواقع، اصلاح‌طلبان، رفتن محمدباقر قالیباف از شهرداری تهران را پیش از تشکیل رسمی شورای پنجم نیز قطعی و بدیهی می‌دانستند و آن را به آزادی تهران توسط خدا تعبیر می‌کردند. معنای روشن این مسأله، چیزی جز چنبره افکندن پیشاپیش سیاست بر ارگان تخصصی شورای شهر تهران نبود. هر چه بود اما بود و گذشت. حالا قالیباف در شهرداری نیست.

و همانطور که با اصرار روزنامه شرق و برادران زنجیره‌ای‌اش، امضای کری تضمین بود! تهران را هم خدا از دست قالیباف آزاد کرد تا آن را به دست اعضای لیست امید بسپارد. همان لیستی که خردادماه سال جاری روزنامه اصلاح‌طلب آفتاب یزد از فروش کرسی‌های آن هر کدام به مبلغ ۲ میلیارد تومان خبر داده بود.

مرور فعالیت‌های اعضای لیست امید طی دوره کوتاه حضورشان در شورای پنجم اما به ما و آنها می‌گوید: با این دست فرمان، پشیمانی تهران هم در کمین است! اعضای جدید شورای شهر طوری رفتار می‌کنند که حتی دوست اصلاح‌طلب‌شان در شورای چهارم هم بگوید: «بی‌تجربگی در اظهارنظرهای اعضای جدید شورای شهر تهران موج می‌زند».

ظاهراً همین بی‌تجربگی‌هاست که باعث می‌شود در روزهایی که اعضای محترم شورا باید بر سر تدوین لایحه بودجه ۹۷ شهرداری، فرصت سر خاراندن نداشته باشند، خبر درگیری لفظی‌شان با شهردار را هم به متن جامعه بیاورند تا روزنامه اصلاح‌طلب قانون هم ذوق کرده، پیشنهاد استیضاح شهردار جدید را مطرح کند! من به اینکه روزنامه قانون با کدام عقل، قانون و حس وطن‌دوستی! چنین پیشنهادی را مطرح می‌کند کار ندارم.

بیشتر به این کار دارم که اعضای شورا، پیش از این هم برای گرامیداشت روز خشونت علیه زنان، اشتباهی روبان نارنجی به سینه زده بودند؛ روبانی که مختص کمپین حمایت از حیوانات و افراد خودآزار است! حمایت اعضای شورا از حقوق زنان البته محدود به نصب روبان نبوده است. الهام فخاری یکی از اعضای شورای جدید، پیش از خلاقیت نصب روبان نیز گفته بود:« در کشور ما هنوز طلاق را آسیب عنوان می‌کنند درحالی که طلاق آسیب نیست بلکه یک تصمیم و راه‌حل است. هنوز که هنوز است شما از تریبون‌های اصلی می‌شنوید که یکی از آسیب‌ها طلاق است!»

 بر این اساس، ظاهراً ازدواج را باید آسیب معرفی کرد تا معادله درست در بیاید. شاید یکی دیگر از اولین راه‌حل‌های اعضای شورا در ماه‌های اخیر، تصویب خرید ۲۱ تبلت و پژو پارس برای خودشان بود. راه‌حلی که یک میلیارد تومان خرج روی دست شهروندان گذاشت تا برخی فعالان شناخته‌شده اصلاح‌طلب نیز از اعضای شورا بخواهند تبلت‌ها را پس داده و از ماشین‌های شورای قدیم استفاده کنند.

خریدهای مذکور از نظر اعضای شورا اما طبیعی تلقی و دامن زدن به آن، دارای انگیزه‌های سیاسی معرفی شد. همه اینها در حالی است که اعضای محترم شورا طی ماه‌های گذشته مکرر به سیاهنمایی پرونده مدیریت شهری و شورای قبل پرداخته‌اند و در برابر انتصاب حتی یک فرد نزدیک به شهردار سابق توسط شهردار جدید نیز موضع می‌گیرند؛ همزمان از طرح و برنامه جدی، بلندمدت و درست و درمان برای آینده شهر اما خبری نیست.

 روی هم رفته به نظر می‌رسد شهر رو به پشیمانی می‌رود! کاش سکانداران جدید مدیریت تهران حداقل به درخواست محمد موسوی‌خوئینی‌ها، پدرخوانده جبهه اصلاحات از شهردار جدید توجه می‌کردند که گفت: «لطف بفرمایید و برخلاف آنچه در ماه‌های گذشته در برخی محافل و در بعضی رسانه‌ها رواج داشته است...

به جای آنکه در گزارش‌های خود به همشهریان تهرانی، فهرستی از مشکلات به‌جامانده از گذشته ارائه بفرمایید، به مردم نوید دهید که شهر شما را آبادتر خواهیم کرد». و در دفاع از قالیباف نیز اظهار داشت: «در سال‌های گذشته، تهران را هر سال آبادتر از سال‌ قبل دیده‌ام!» به‌راستی، شورای جدید کدام معضل شهر را حل خواهد کرد؟ دوستان بزرگوار؛ خوب است هنوز که موج پشیمانی به تهران نرسیده، به فکر باشید. شاید مثل آقای جهانگیری فرصت‌تان فراخ نبود!