به گزارش مشرق، «مهدی فضائلی» در یادداشت روزنامه «صبح نو» نوشت:
نمی‌خواهم در باره خوب یا بد بودن محتوای برجام یا چرایی آن، و یا چگونگی و فرایند رسیدن به این معاهده بنویسم که در این باره زیاد گفته و نوشته شده است.آنچه در این یادداشت در صدد بیان آن هستم، ارائه یک یا تنها راهکاری است که می‌تواند مانع خروج آمریکا از برجام شود؛صرف نظر از میزان تاثیر عملی این مساله بر اقتصاد ایران.
مواجهه با برجام را می‌توان به سه نوع، دسته‌بندی کرد.
نوع اول که جناب روحانی و مجموعه همسو با ایشان در آن قرار می‌گیرند، دفاع مطلق از برجام است و تعابیر اغراق آمیزی مانند "آفتاب تابان" در باره آن.
نوع دوم مواجهه که گروهی از منتقدان پرحرارت دولت آنرا نمایندگی می‌کنند، نفی مطلق برجام است و معرفی آن در حد یک خیانت ملی!
و سومین نوع مواجهه که آن هم از سوی گروه دیگری از منتقدین دولت مطرح بوده است اینکه ضمن نقد جدی به بخش هایی از محتوای برجام و همچنین نحوه مواجهه آقای روحانی قبل، حین و پس از نهایی شدن آن، اصل مذاکره و تلاش برای رسیدن به یک توافق را در شرایطی که در آن قرار داشتیم ولو با دادن امتیازاتی به طرف مقابل غیرقابل گریز می‌داند. این گروه حداقل روی کاغذ منافع نسبی برای برجام قائل است اما نحوه اجرای برجام را متضمن خسارت های فراوان برای کشور می‌داند.
در باره ابعاد دیگر این سه نوع مواجهه و میزان قرابت هر یک از آنها با مواضع رهبری مطالب زیاد دیگری هم هست اما تشریح انواع مواجهه ها با برجام هم موضوع یادداشت بنده نیست.
آنچه در این یادداشت بطور خلاصه می‌خواهم به آن بپردازم، نحوه دفاع از برجام است و مخاطب این سخن نیز همان گروه اول هستند.
به عبارتی این یادداشت می‌خواهد به جدی ترین گروه مدافع برجام که به واقع یا از روی ناچاری، همچنان تمام قد از برجام دفاع می‌کند راهکاری را پیشنهاد دهد تا بتواند مانع خروج آمریکا از برجام شود. و به عبارت دیگر این را بگوید که اگر می‌خواهید آفتاب تابان برجام غروب نکند، چه باید بکنید!
علت طرح این موضوع هم تلاش ها و تهدیداتی است که به شکل صوری از طرف آمریکایی ها در جهت خروج از برجام صورت می‌گیرد!
این را هم ناگفته نگذارم که اولا" این پیشنهاد بدیع نیست و بارها مورد تاکید دلسوزان نظام قرار گرفته و ثانیا" ای کاش از ابتدا وجهه همت جناب رئیس جمهور قرار می‌گرفت.
اماپیشنهاد؛ پیشنهاد به دشمن شناسی بر می‌گردد!
در هر میدان مبارزه ای دو طرف به تجزیه و تحلیل های متعددی از نقاط ضعف و قوت خود و حریف گرفته تا شرایط میدان و اهداف راهبردی و تاکتیکی می پردازند تا بتوانند بیشترین ضربه را به دشمن وارد کنند و بیشترین دستاورد میدان مبارزه را از آن خود کنند.
از جمله مواردی که در این تجزیه و تحلیل نباید مغفول بماند، ویژگی‌های روحی و روانی حریف است.در چه صورتی او تهاجمی رفتار می‌کند و چگونه باشیم تا او در موضع تدافعی قرار گیرد؟ اصلا" او در کدام موضع باشد برای ما منافعش بیشتر است؛ تهاجمی یا دفاعی؟ و سوالات دیگری از این دست.
حال از همین منظر به موضوع برجام برمی گردیم.
حریف اصلی ما در این میدان آمریکاست و ما بر اساس عقلانیت انقلابی نمی خواهیم آمریکا را برای موضع تهاجمی علیه خودمان تحریک کنیم!
این را هم بدانیم که منظور از موضع تهاجمی، نبرد از جنس سخت نیست زیرا مجموع برآوردها که تصریحات برخی محافل یا چهره های راهبردی خود آمریکا هم موید آن است، از ناتوانی آمریکا به چنین اقدامی در برابر جمهوری اسلامی ایران حکایت می‌کند.
پس چه کنیم تا آمریکا از لاک حمله و تهاجم به لاک دفاعی برود؟شاید عده ای به سرعت پاسخشان کوتاه آمدن و انعطاف و دادن امتیاز به آمریکا و در یک کلام " سازش" باشد اما تجربه تاریخی ما و دیگران،روانشناسی آمریکا، عقلانیت انقلابی و تعالیم دینی ما، یک راه بیشتر جلوی پای ما نمی‌گذارد و آن " مقاومت" است.
تجربه های زیاد، از جمله آنچه در برجام گذشت این واقعیت را بار دیگر ثابت نمود که کوتاه آمدن و دادن امتیاز، نه تنها امریکایی ها را آرام نمی‌کند بلکه عطش و اشتهای سیری ناپذیر آنها را برای فشار بیشتر و افزون خواهی تحریک می‌کند.خصلت اشباع نشدنی اشتهای سرمایه داری لجام گسیخته آمریکایی به ما می آموزد که اگر آمریکایی ها مطمئن شوند جمهوری اسلامی ایران حاضر به دادن امتیازهای زیاده خواهانه مانند مذاکره بر سر توان موشکی یا موقعیت منطقه ای خود نیست و اگر باور کنند در صورت ادامه این روند، ایران فعالیت های صلح آمیز هسته ای خود را با شتاب و توان بیشتری دنبال خواهد کرد و اگر یقین کنند مجموعه نظام بطور یکدست به چنین رویکردی اعتقاد دارد، بدون تردید نهایتا" عقب نشینی خواهند کرد و در این چیکن گیم(Chicken Game)کسی که بازنده خواهد بود، آمریکاست!
در غیر اینصورت، یعنی اگر آمریکا در ما احساس ضعف بکند و اگر همچون برجام ما را نیازمند یک توافق حتی توافق بد، ارزیابی نماید آنگاه باید هر روز امتیاز جدیدی به او بدهیم، امتیاز هایی که نهایتش استحاله کامل نظام خواهد بود و حداکثر ماندن پوسته ای و نامی از جمهوری اسلامی؛ و حاشا و کلا از چنین روزی!
در بدبینانه ترین حالت، حتی اگر چنین هم نشود و آمریکایی ها در برابر مقاومت ما سر فرود نیاورند، باز ما برنده هستیم زیرا حداقل عزت و اقتدار و استقلال سیاسی خود را حفظ کرده ایم.
" سازش" با آمریکا، تکرار داستان آن کسی است که هم پیاز را خورد، هم کتک را و هم سرانجام پول را پرداخت!
