بیشتر بخوانید:

روایتی دردناک از زنان زندانی در ابوغریب/ مادرانی که التماس می‌کنند کشته شوند!

زندان یا کشتارگاه؟
نام زندان «ابوغریب» تداعی‌گر «مرگ» است. زندانی واقع در غرب بغداد پایتخت عراق که توسط آمریکایی‌ها اداره می‌شد و در آن با مرگبارترین شکنجه‌ها از زندانیان عمدتا بیگناه پذیرایی می‌شد. شدت شکنجه زندانیان ابوغریب به حدی بود که هرازچندگاهی که اسنادی از آن در رسانه‌های غربی انتشار می‌یافت، به مثابه زلزله‌ای جوامع غربی را تکان می‌داد و خود غربی‌ها را از اوج بی‌رحمی و شقاوت افسران آمریکایی انگشت به دهان می‌کرد.

نکته
جنایات صورت گرفته توسط آمریکایی‌ها در زندان ابوغریب به قدری شنیع و فجیع است که شاید پرداختن به همه آن جنایات و مواردی‌که زندانیان جان سالم به در برده از این زندان روایت کرده‌اند، به لحاظ اصول اخلاقی قابلیت پرداخت و انتشار نداشته باشد.

دستور اعمال خشونت
پس از حادثه یازده سپتامبر ۲۰۰۱ - که همچنان پیرامون آمران و عاملان آن حرف و حدیث‌های فراوانی وجود دارد – و تجاوز آمریکا به افغانستان و عراق، «کاخ سفید» به «سیا» دستور اعمال خشونت برای بازجویی از مظنونین در زندان‌های تحت مالکیت واشنگتن را صادر کرد. بهانه‌ای که برای آنها حرف نداشت تا با هرکسی که مایل هستند تسویه حساب کنند.

تعرض همراه با فیلمبرداری
روزنامه انگلیسی گاردین، نخستین رسانه غربی بود که پیش از افشای جنایات ابوغریب، به نقل از شاهدان عینی از تجاوز و تعرض وحشیانه نظامیان و افسران آمریکایی به نوجوان و جوانان عراقی در زندان ابوغریب خبر داد. «بارها با صحنه تجاوز و تعرض همراه با فیلمبرداری نظامیان آمریکایی به نوجوانان عراقی در حالی که از شدت ناله بی‌حال شده بودند، مواجه شده‌ام». این بخشی از گفته‌های یکی از زندانیان جان سالم به در برده از ابوغریب در مصاحبه با گاردین است.

افشای جنایت در ابوغریب
در می ۲۰۰۴ (اردیبهشت ۱۳۸۳)، تصاویر فجیعی از شکنجه زندانیان در زندان ابوغریب در سنای آمریکا منتشر شد. همزمان در یکی از برنامه‌های پربیننده شبکه تلویزیونی «سی بی اس» آمریکا نیز این تصاویر فجیع انتشار یافت یا به تعبیر دقیق‌تر افشاء شد.

پس از انتشار این تصاویر فجیع که موجی از اعتراضات را حتی در میان سناتورهای آمریکایی به همراه داشت، روزنامه نیویورک‌تایمز پیرامون یک نظامی افغان زندانی در ابوغریب نوشت «در حالی که او را کاملا برهنه کرده بودند، در وضعیت خلاف اخلاق از او عکس گرفتند تا بعدا وسیله ارعاب و حق السکوت قرار دهند و او بدون جهت ۴۰ روز زیر شکنجه قرار داشت و مانع خوابیدن او شده بودند و بیشتر اوقات هم دست‌هایش از پشت بسته بود و...»

شکنجه تا حدمرگ برای اعتراف‌گیری
«لیندی اینگلند» سرجوخه آمریکایی که جزء ماموران و شکنجه‌گران ابوغریب بود و در یکی از تصاویر منتشره از فاجعه ابوغریب، در حال کشیدن یک زندانی بر روی زمین با طناب است، بعدها طی مصاحبه‌ای اعلام کرد که «به ما گفته شده بود وضعیت را برای زندانیان ابوغریب به صورت جهنم درآوریم تا آن‌ها هنگام بازجویی اعتراف کنند».

اینگلند در همان مصاحبه در پاسخ به این سوال که چرا زندانیان ابوغریب را برهنه می‌کردید و از آن‌ها عکس می‌گرفتید، گفت: که: «ما می‌دانستیم که برای یک عرب و مسلمان، گرفتن عکس در حال برهنه بودن چقدر گران تمام می‌شود. این عکس‌ها برای ارعاب در بازجویی بود.».

اذعان سربازان آمریکایی به ارتکاب جنایت در ابوغریب
اما حتی افشای اسناد و تصاویر جنایات وحشیانه نظامیان آمریکایی در زندان ابوغریب در سال ۲۰۰۴، نقطه پایانی بر این جنایات نبود؛ چرا که طبق گزارش گروه دیده‌بان حقوق بشر که مصاحبه‌هایی را با سربازان آمریکایی خدمت کرده در ابوغریب انجام داده بودند، جنایات وحشیانه ماموران آمریکایی علیه زندانیان ابوغریب تا سال ۲۰۰۵ ادامه داشت. در گزارش گروه دیده‌بان حقوق بشر آمده بود که زندانیان ابوغریب در سال‌های ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۵ به طور مرتب با ضرب و جرح شدید، محرومیت از خواب و دیگر انواع سوء رفتار مواجه بوده‌اند.

یک فضاحت تمام عیار برای آمریکایی‌ها
در اواخر سال ۲۰۱۷ میلادی، پس از حدود ۱۰ سال، فیلمی از شکنجه زندانیان توسط بازجویان آمریکایی در ابوغریب منتشر شد که مملو از تصاویر خشن و مشمئزکننده بود؛ فیلمی که اوج قساوت و سنگدلی ماموران آمریکایی را به تصویر می‌کشید و یک فضاحت تمام عیار برای آمریکایی‌ها بود.

در بخشی از این فیلم وحشتناک که پنتاگون تلاش بسیاری برای عدم افشای آن کرده بود، صدای ضجه‌های پسران نوجوانی شنیده می‌شود که ماموران آمریکایی ابوغریب در نهایت رذالت آن‌ها را آزار حیثیتی می‌کردند.

انتشار این فیلم در داخل آمریکا همچون یک زلزله سیاسی و اخلاقی بود. «سیمورهرش» روزنامه‌نگار تحقیقی سرشناس آمریکایی پس از انتشار این فیلم، طی سخنانی گفت که «ایمان دارم ناله‌های زندانیان ابوغریب، روزی عاملان این جنایات را رسوا خواهد کرد».

«سیمورهرش» پیش‌تر در همان سال ۲۰۰۴ نیز که اسناد جنایت آمریکایی‌ها در ابوغریب انتشار یافته بود، طی سلسله گزارشاتی در مجله نیویورکر، به ابعاد و تبعات فاجعه بار جنایت افسران و نظامیان آمریکایی در ابوغریب پرداخته بود.

خشونت جنسی علیه زندانیان توسط آمریکایی‌ها
البته افشای جنایات آمریکایی‌ها در ابوغریب تنها به موارد فوق‌الذکر خلاصه نمی‌شود؛ روزنامه آمریکایی واشنگتن‌پست در بحبوحه انتشار اسناد فاجعه ابوغریب، گزارشی از ۱۳ زندانی عراقی منتشر کرد که توسط نظامیان آمریکایی مورد ضرب و شتم و خشونت جنسی قرار گرفته بودند.

یکی از این زندانیان به نام «قنبر الیاسر»، درباره جنایت‌هایی که علیه وی در زندان ابوغریب رخ داده به واشنگتن پست، گفت که «آمریکایی‌ها روی سرمان کیسه‌های شنی می‌گذاشتند و شروع به کتک‌زدن و فحش دادن به ما می‌کردند. بعد از اینکه کیسه‌های شن را از روی سرمان برمی‌داشتند، لباس‌هایمان را کاملاً درآورده و ما را برهنه می‌کردند».

«قنبر الیاسر» این را هم به واشنگتن پست گفت که «آمریکایی‌ها ما را در ابوغریب برهنه می‌کردند و پس از آنکه وادارمان می‌کردند روی هم تلنبار شویم، شروع به گرفتن عکس می‌کردند».

سازمان ملل جدّاً باید این‌ها را دنبال کند
مقام معظم رهبری روز چهارشنبه دوم خردادماه در بخشی از بیاناتشان در دیدار رمضانی با مسئولان نظام به جنایت‌های رژیم آمریکا علیه حقوق بشر اشاره کردند و با برشمردن موارد و مصداق‌هایی از نقض حقوق بشر توسط رژیم آمریکا، فرمودند: «چند مسئله‌ی حقوق بشری در مورد آمریکا وجود دارد که سازمان ملل جدّاً باید این‌ها را دنبال کند. این پرونده‌ها حل‌نشده است، تمام‌نشده است، نیمه‌کاره‌مانده است که بعضی‌ها اصلاً از اوّل هم دنبال نشده... یکی مسئله‌ی زندان ابوغریب عراق است. شکنجه‌هایی که در زندان ابوغریب عراق انجام گرفته است، شکنجه‌هایی است که در دستگاه‌های شکنجه‌ی دنیا مثل رژیم صهیونیستی و مانند آن -که سرآمد شکنجه‌گری هستند- کم‌نظیر است؛ یا دستگاهِ شکنجه‌گریِ زمانِ رژیمِ پهلوی که سررشته‌دار آن‌ها هم اسرائیلی‌ها بودند؛ شکنجه‌هایی که در زندان ابوغریب شد، از همه‌ی آن‌ها بدتر و بالاتر بود. خب حالا آمریکایی‌ها اخراج شدند از آنجا، زندان ابوغریب دست خودِ عراقی‌ها افتاد، امّا پرونده، پرونده است، بایستی دنبال بشود؛ یک مسئله‌ی بسیار مهم است. شبیه زندان ابوغریب زندانی بود در افغانستان -زندانِ آمریکاییِ مستقر در افغانستان که در اختیار دولت افغانستان نبود، در اختیار آمریکایی‌ها بود- که افغان‌ها شکایت میکردند، مسئولین افغان ناراحت بودند، به ما هم گفتند و همه میدانستند این را. همان کارهایی که در زندان گوانتانامو و ابوغریب میشد، در این زندان افغانستان هم انجام میگرفت. در اروپا هم زندان‌هایی داشتند که حالا آن‌ها را ما خیلی مطّلع نیستیم».