به گزارش مشرق،شاید بتوان گفت برپایی روضه سیدالشهدا (علیه السلام) پرچم تشیع است. مهم‌ترین شاخصه‌ای که شیعه در دنیا با آن شناخته می‌شود. عده‌ای به استناد ندبه‌ای که حضرت زینب (سلام الله علیها) عصر عاشورا سر دادند، بر این باورند که اولین روضه‌خوان حسین (علیه السلام) خواهر اوست و هم اوست که بنای روضه‌خوانی را نهاده است، همان‌جا که به تعبیر محتشم کاشانی گفت: این کشته فتاده به هامون حسین توست...

عده‌ای دیگر اما می‌گویند اگر بخواهیم دقیق‌تر نگاه کنیم این شکل از عزاداری و روضه‌خوانی را ائمه بعدی که کم‌تر در دوران خفقان حکومت بودند بنا گذاشتند و استنادشان هم مجالس روضه‌ای است که امام صادق (علیه السلام) برگزار می‌کردند.

سال‌ها گذشت و طی صدها سال، شیعیان در نقاط مختلف دنیا شکلی از فرهنگ عزاداری بومی خودشان را هم با عزای سیدالشهدا تلفیق کردند و عزاداری ماه محرم و صفر در هر منطقه سر و شکلی از فرهنگ بومی آن منطقه گرفت. در تمام این سال‌ها این مراسم‌ها صرفاً جنبه مذهبی و عزاداری داشتند و شاید در مقیاس‌های بسیار کوچک، راه‌حل‌هایی برای معضلات کوچک اجتماعی و سیاسی وقت هم در آن‌ها شکل می‌گرفت.

حالا اما ماجرا فرق کرده است. پای رسانه‌ها به مراسم‌های عزاداری باز شده که ضمن مضراتی که رسانه هر جا که پا می‌گذارد با خودش می‌برد، مزایا و قابلیت‌های زیادی هم به این مراسم‌ها داده است که یکی از مهم‌ترین آن‌ها همین بازتاب شکوه مراسم عزای سیدالشهدا است.

تکیه دولت وقتی به دست رضاشاه پهلوی تخریب شد، تمام شکوه عزاداری چند هزار نفری‌اش را هم سپرد به حافظه افرادی که چند سال بعد از دنیا رفتند و تکیه دولت تبدیل شد به یک صفحه ویکی‌پدیا که اطلاعات زیادی ندارد و یک نقاشی کمال الملک که تصویری دور از یک تعزیه را نشان می‌دهد. حالا با باز شدن پای رسانه به مراسم‌های عزاداری شکوه چند هزار نفری عزای سیدالشهدا در دنیا بازتاب پیدا می‌کند و همه در اهتزاز بودن این پرچم روشن تشیع را می‌بینند.

حسینیه داوود العاشور کجاست؟

حسینیه داوود العاشور بنا بر نقل افراد مطلع، توسط حاج داوود العاشور در دوران خفقان صدام حسین بنا شد. شیعیان عراق یک بار انتفاضه شعبانیه را به چشم دیده بودند و دریافته بودند که حکومت هیچ ابایی از هیچ چیز ندارد و برای به کرسی نشاندن حرف خودش حاضر است شیعیان را حتی در حرم امن امام حسین (علیه السلام) به رگبار ببندد. ردهای گلوله بر در و دیوار حرم امام حسین (علیه السلام) تا همین چند سال پیش گواه این ماجرا بودند. حاج داوود العاشور به هر زحمتی که بود این حسینیه را ساخت و مردم و شیعیان بصره هم هر طور بود نگذاشتند چراغ این حسینیه خاموش شود. حالا این حسینیه بزرگترین حسینیه شهر بصره است و یکی از معدود هیئت‌هایی است در دنیا که نگاه جهانی دارد، رسانه را به خوبی می‌فهمد و نقش مهمی در فضای رسانه‌ای و شبکه‌های اجتماعی دنیا دارد. کانال یوتیوب حسینیه داوود العاشور بازدید بسیار خوبی دارد و محتواهای تصویری و صوتی که این حسینیه از مراسم‌های مذهبی‌اش تولید می‌کند، بین تمام شیعیان جهان مورد استقبال قرار گرفته است.

ملت امام حسین، بدون مرز سیاسی

حاج میثم مطیعی در سال‌های اخیر چند باری به دعوت بانیان حسینیه داوود العاشور در این حسینیه به روضه‌خوانی و نوحه‌خوانی پرداخته است اما هیچکدام به اندازه مراسم اخیر رسانه‌ای نشده‌اند. چندی پیش این حسینیه از دعوت از سه مداح سرشناس ایرانی، حاج محمود کریمی، حاج سید مجید بنی فاطمه و حاج میثم مطیعی خبر داد و این خبر در رسانه‌های مذهبی مختلف داخلی و خارجی سر و صدا کرد. حالا هم ویدئوهای این مراسم که با حضور پر شور شیعیان عراق برگزار شده است، در شبکه‌های رسانه‌ای حسینیه داوود العاشور بازدید می‌خورند و در شبکه‌های اجتماعی دست به دست می‌شوند.

اینکه سه مداح که زبان مادری‌شان فارسی است در یک کشور عربی نوحه‌خوانی کنند و مردم عراق هم با آنان همراه شوند اتفاق مهمی است. هر چیزی که بتواند بین مردم دو محدوده با مرزهای سیاسی مختلف وحدت ایجاد کند مهم است.

برای مثال، کشورهای عربی از سال‌ها قبل سودای جهان عربی را در سر دارند و تا حد زیادی هم به تحقق آن رسیده‌اند. با این ایده که همه کشورهایی که زبان عربی دارند می‌توانند با تکیه بر این اشتراک مهم با هم زیر یک پرچم قرار بگیرند. اتفاقی که ما در قبال «جهان فارسی» یا «جهان نوروز» از آن غافلیم اما «ملت امام حسین» پرچمی است که روی سر میلیون‌ها انسان در جهان سایه انداخته است. اشتراکی که بسیار مهم‌تر و مقدس‌تر از اشتراک زبانی است. اشتراکی که مرزها و محدوده‌های سیاسی را به هم می‌زند و مردم پیرو اباعبدالله (علیه السلام) را از همه دنیا هم‌وطن هم قرار می‌دهد. نمود این مسئله را هر سال طی مراسم اربعین می‌شود به وضوح دید.

مراسمی که در حسینیه داوود العاشور بصره برگزار شد، در واقع متعلق به هیچ کشور و هیچ محدوده سیاسی نبود. عزاداری «ملت امام حسین» بود. ملتی که اعضای آن، از شیعیان نیجریه تا اندونزی با هم برادر و هم‌خون‌اند.